Proroctwo Daniela o Siedemdziesięciu Tygodniach

Proroctwo Daniela o Siedemdziesięciu Tygodniach jest jednym z najważniejszych proroctw w Biblii. Z jednej strony był w nim przepowiedziany dokładny czas pierwszego przyjścia Mesjasza. Jak pokażemy to dalej, Daniel podał szczegóły, co do dnia, gdy Mesjasz objawi się mieszkańcom Izraela jako Masziah Nagid (hebr. מָשִׁ֣יחַ נָגִ֔יד), czyli Mesjasz Władca. Tego właśnie dotyczyły 69 z 70 tygodni.

Proroctwo Daniela przepowiadało, że Mesjasz musi przyjść przed zburzeniem Drugiej Świątyni, Bet ha-Mikdasz ha-Szeni (hebr. בֵּית הַמִּקְדָּשׁ הַשֵּׁנִי). Co więcej, przepowiadało ono, że po 69 tygodniach Mesjasz zostanie zabity. Innymi słowy, jest to jeden z tych fragmentów biblijnych, który wskazywał na podwójne przyjście Mesjasza, raz jako Cierpiącego Sługę, drugi raz jako Zwycięskiego Króla.

Ale to nie koniec. Ostatni, 70 tydzień, dotyczy ostatnich siedmiu lat historii, po zakończeniu których na ziemi nastanie tzw. Tysiącletnie Królestwo.

Daniel przepowiada tutaj, że ten ostatni tydzień rozpocznie się od ‘przymierza’, które Antychryst zawrze z Izraelem i narodami na 7 lat. W połowie tych siedmiu lat rozpocznie się to, co Jezus nazwał wielkim uciskiem.

W dalszej części tego artykułu omówimy szczegółowo, rzeczy które zostały tutaj nadmienione.

 

PROROCTWO O SIEDEMDZIESIĘCIU TYGODNIACH

Daniel znał proroctwo, które Bóg objawił prorokowi Jeremiaszowi, o 70-ciu latach niewoli.

(10) Bo tak mówi Pan: Gdy upłynie dla Babilonu siedemdziesiąt lat, nawiedzę was i spełnię na was swoją obietnicę, że sprowadzę was z powrotem na to miejsce. (Jer 29:10)

 

Czytając to proroctwo Jeremiasza, Daniel uświadomił sobie, że 67 z 70-ciu lat zapowiedzianych w Księdze Jeremiasza właśnie minęło. Jest o tym mowa na początku 9 rozdziału.

(1) W pierwszym roku Dariusza z rodu Medów, syna Artakserksesa, sprawującego władzę nad królestwem chaldejskim, (2) w roku pierwszym jego panowania, ja, Daniel, dociekałem w Pismach liczby lat, które objawił Pan prorokowi Jeremiaszowi, że ma się dopełnić siedemdziesiąt lat spustoszenia Jerozolimy. (Dan 9:1-2)

 

Rozumiejąc, że niewola Babilońska dobiega końca, Daniel upadł przed Bogiem, by modlić się i pościć wstawiając się za cały lud Izraelski (wersety 3-19). To, co następuje dalej, to przerwanie jego modlitwy przez archanioła Gabriela.

(20) Gdy jeszcze mówiłem i modliłem się, wyznając grzechy swoje, swojego narodu, Izraela, i składając przed Panem, Bogiem moim, swe błagania za świętą górę mojego Boga, (21) gdy więc jeszcze wymawiałem słowa modlitwy, mąż Gabriel, którego spostrzegłem przedtem, przybył do mnie lecąc pospiesznie około czasu wieczornej ofiary. (22) Przybył, rozmawiał ze mną i powiedział: Danielu, wyszedłem teraz, by ci dać całkowite zrozumienie. (23) Gdy zacząłeś swe błagalne modlitwy, wypowiedziano słowo, ja zaś przybyłem, by ci je oznajmić. Ty jesteś, bowiem mężem umiłowanym. Przeniknij, więc słowo i zrozum widzenie. (Ks. Daniela 9:20-23)

Archanioł Gabriel mówi Danielowi, że przyszedł do niego, aby mu „dać całkowite zrozumienie”.

 

W kolejnych wersetach, czyli 24 – 27, jest przedstawione wyjaśnienie dane Danielowi przez anioła Gabriela, czyli to, co jest znane, jako proroctwo Daniela o siedemdziesięciu tygodniach.

 

INTERPRETACJA WERSETU 24

(24) Tygodni siedemdziesiąt wyznaczono ludowi twemu i miastu świętemu twojemu, by położyć kres przestępstwu [i by zapieczętować] i by zatrzymać grzech; i by odpokutować nieprawość, i by wprowadzić wieczną sprawiedliwość, i by zapieczętować wizję i proroka, i by namaścić Święte Świętych. [1]

שָׁבֻעִ֨ים שִׁבְעִ֜ים נֶחְתַּ֥ךְ עַֽל־ עַמְּךָ֣ וְעַל־ עִ֣יר קָדְשֶׁ֗ךָ לְכַלֵּ֨א הַפֶּ֜שַׁע [ולחתם] (וּלְהָתֵ֤ם) [חטאות] (חַטָּאת֙) וּלְכַפֵּ֣ר עָוֺ֔ן וּלְהָבִ֖יא צֶ֣דֶק עֹֽלָמִ֑ים וְלַחְתֹּם֙ חָז֣וֹן וְנָבִ֔יא וְלִמְשֹׁ֖חַ קֹ֥דֶשׁ קָֽדָשִֽׁים׃

 

Werset ten zaczyna się od zapowiedzi ‘siedemdziesięciu tygodni’ (hebr. שָׁבֻעִ֨ים שִׁבְעִ֜ים).

Hebrajskie słowo szawu’im (hebr. שָׁבֻעִ֨ים), tłumaczone w większości przekładów jako tygodnie, w rzeczywistości pochodzi od słowa szewa (hebr. שֶׁבַע), czyli siedem. Tym samym, w dosłownym tłumaczeniu szawu’im sziw’im (hebr. שָׁבֻעִ֨ים שִׁבְעִ֜ים) to siódemek siedemdziesiąt, czyli 70 X 7.

 

Sens wyjaśnienia, które anioł Gabriel dał Danielowi jest taki, że w proroctwie Jeremiasza nie tyle chodzi o 70 lat (faktyczny czas niewoli babilońskiej), co o siedemdziesiąt siódemek / tygodni (70 x 7) lat.

 

Co ciekawe odniesienie do 70 X 7 znajdujemy w Nowym Testamencie, w słowach które Jezus wypowiedział do Piotra.

(21) Wtedy przystąpił Piotr do niego i rzekł mu: Panie, ile razy mam odpuścić bratu memu, jeżeli przeciwko mnie zgrzeszy? Czy aż do siedmiu razy? (22) Mówi mu Jezus: Nie powiadam ci: do siedmiu razy, lecz do siedemdziesięciu siedmiu razy. (Ew. Mateusza 18:21-22)

Niestety tłumaczenie tych wersetów w polskich przekładach nie jest do końca precyzyjne. Zamiast ‘siedemdziesięciu siedmiu razy’ powinno być siedemdziesiąt razy siedem (70 X 7). W ten sposób jest to przetłumaczone, na przykład, w angielskim przekładzie New King James Bible: „I do not say to you, up to seven times, but up to seventy times seven.” ‘Seventy times seven’ to nic innego jak ‘70 x 7’. Czyli, jest to ta sama liczba, które występuje w księdze Daniela. [2]

 

To, co widzimy w tym oraz kolejnych wersetach tego proroctwa to ‘siedmioletnie cykle’ lat (x 7).

Siedmioletnie cykle są czymś bardzo powszechnym w całej Biblii. Przede wszystkim widzimy je w Torze w ‘latach szabatowych’. Widzimy je również wielokrotnie w Księdze Objawienia. Jednakże jest o wiele więcej miejsc, w których one występują. [3]

Rok szabatowy (szmita / שְׁמִיטָה) był to każdy siódmy rok siedmioletniego cyklu, np. {1,2,3,4,5,6,7} {8,9,10,11,12,13,14} {15,16,17,18,19,20,21} itd.

Po siedmiu latach szabatowych, czyli po siedmiu siedmioletnich cyklach (7 x 7 = 49), miał być rok jubileuszowy, tzn. co 50 lat

I właśnie to nieobchodzenie lat szabatowych było jedną z przyczyn niewoli Babilońskiej.

W Ks. Kapłańskiej, w 25 rozdziale, jest napisane:

(1) I przemówił Pan do Mojżesza na górze Synaj tymi słowy: (2) Mów do synów izraelskich i powiedz im tak: Gdy wejdziecie do ziemi, którą Ja wam daję, to ziemia ta będzie obchodzić sabat dla Pana: (3) Przez sześć lat będziesz obsiewał swoje pole i przez sześć lat będziesz obcinał swoją winnicę, i będziesz zbierał jej plon. (4) Lecz w roku siódmym będzie mieć ziemia sabat całkowity, odpoczynek, sabat dla Pana. Nie będziesz obsiewał swego pola ani obcinał swojej winnicy. (5) Nie będziesz zbierał żniwa z tego, co samo wyrosło po żniwie twoim, i nie będziesz zrywał winogron z nie obciętych pędów. Ziemia mieć będzie rok odpoczynku.(…) (8) Naliczysz sobie siedem lat sabatowychsiedem razy po siedem lat. Czas tych siedmiu lat sabatowych obejmować będzie czterdzieści dziewięć lat. (9) W dziesiątym dniu siódmego miesiąca każesz zadąć w róg. W dniu pojednania każecie dąć w rogi po całej waszej ziemi. (10) Poświęcicie pięćdziesiąty rok i obwołacie w ziemi wolność dla wszystkich jej mieszkańców. Będzie to dla was rok jubileuszowy. Wrócicie każdy do dawanej swej własności i wrócicie każdy do swojej rodziny. (11) Rokiem jubileuszowym będzie dla was ten pięćdziesiąty rok. Nie będziecie obsiewać i nie będziecie żąć tego, co w ciągu niego samo wyrosło, i nie będziecie zbierać winogron z nie obciętych w ciągu niego pędów. (12) Gdyż jest to rok jubileuszowy. Będzie on dla was święty; lecz wprost z pola będziecie jedli jego plon. (13) W tym roku jubileuszowym wrócicie każdy do swojej własności. (Ks. Kapłańska 25:1-5, 8-13)

Bóg zapowiedział Izraelitom, że ziemia do której On ich wprowadzi, ma obchodzić szabat. Przez sześć lat mogli oni pracować, ale siódmego roku ziemia miała odpoczywać. [4]

Oczywiście Izraelici ani nie obchodzili lat szabatowych, ani tym bardziej roku jubileuszowego.

Dlatego, że ziemia, którą Bóg dał Izraelitom, nie odpoczywała przez 70 lat szabatowych (oznacza to, że na przełomie 490 lat nie obchodzono w Izraelu roku szabatowego), przez to Bóg ‘wygnał’ ich z ziemi na 70 lat.

Interesujące jest to, że anioł Gabriel ma na myśli właśnie 490 lat, gdy podaje Danielowi wyjaśnienie proroctwa Jeremiasza.

 

Kolejną ważną rzeczą, na którą potrzebujemy zwrócić uwagę jest to, że chodzi tutaj o 70 tygodni lat wyznaczonych właśnie dla Izraela.

Jest tam napisane, że te 70 tygodni zostały wyznaczone „ ludowi twemu” (Izraelowi) i „miastu świętemu twojemu” (Jerozolimie).

W wersecie tym jest wymienionych sześć celów, które muszą być wypełnione, zanim te 70-tygodni dobiegnie końca:

– nastąpi kres przestępstwa

– [zapieczętowany] zatrzymany będzie grzech

– odpokutowana nieprawość

– wprowadzona wieczna sprawiedliwość

– zapieczętowana wizja i prorok

– namaszczone Święte Świętych (kodesz kodaszim)

 

Realizacja części z tych punktów została zapoczątkowana w czasie pierwszego przyjścia Mesjasza i Jego śmierci na krzyżu. Mówiąc, że została ona „zapoczątkowana”, mam na myśli to, że nie widzimy jeszcze jej pełnej manifestacji, i będzie tak, aż do Jego powtórnego przyjścia.

Jednakże, niektóre z tych punktów, niewątpliwie dotyczą wyłącznie czasu powtórnego przyjścia Mesjasza i odnowienia wszystkich rzeczy.

Końcowy wniosek jest taki, że postulaty zawarte w tym wersecie nie wypełniły się jeszcze.

 

INTERPRETACJA WERSETU 25

(25) Dlatego wiedz i zrozum: Od wyjścia słowa o powrocie i odbudowaniu Jerozolimy aż do namaszczonego wodza, tygodni siedem i tygodni sześćdziesiąt i dwa, znów zostanie odbudowany plac i fosa, lecz w czasach ucisku.

וְתֵדַ֨ע וְתַשְׂכֵּ֜ל מִ־ מֹצָ֣א דָבָ֗ר לְהָשִׁיב֙ וְלִבְנ֤וֹת יְרֽוּשָׁלִַ֙ם֙ עַד־ מָשִׁ֣יחַ נָגִ֔יד שָׁבֻעִ֖ים שִׁבְעָ֑ה וְשָׁבֻעִ֞ים שִׁשִּׁ֣ים וּשְׁנַ֗יִם תָּשׁוּב֙ וְנִבְנְתָה֙ רְח֣וֹב וְחָר֔וּץ וּבְצ֖וֹק הָעִתִּֽים׃

 

W tym wersecie jest podany zdumiewający fakt, a mianowicie, zapowiedź dokładnego czasu przyjścia Mesjasza! (Oczywiście teraz wiemy, że było to Jego pierwsze przyjście.)

Jest tutaj powiedziane, że od momentu „wyjścia słowa o … odbudowaniu Jerozolimy” do przyjścia Mesjasza, będzie 69 tygodni (7 tygodni i 62 tygodnie).

Biorąc pod uwagę to, że są to tygodnie lat, otrzymujemy:

69 x 7 = 483 lat

 

Od wyjścia słowa …

Na początku tego wersetu było powiedziane: „od wyjścia słowa o powrocie i odbudowaniu Jerozolimy …

W Biblii są odnotowane cztery dekrety, które odnosiły się do odbudowy świątyni. Jednakże tylko ostatni z nich mówił nie tylko o świątyni, lecz również o mieście Jerozolimie.

1) Wydany przez Cyrusa, w 537p.n.e ( Ezdrasza 1:2-4)

2) Wydany przez Dariusza (Ezdrasza 6:1-5, 8, 12)

3) Wydany przez Artakserksesa, w 458 p.n.e. ( Ezdrasza 7:11-26)

 4) Wydany przez Artakserksesa, w 445 p.n.e. ( Nehemiasza 2:5-8, 17, 18)

Jak widzimy dekrety (1), (2) i (3) odnosiły się tylko do odbudowy świątyni. Dopiero dekret (4) dotyczył odbudowy świątyni oraz miasta.

Tym samym, jako początek tego proroctwa należy przyjąć rok 445 p.n.e.

 

Teraz potrzebujemy odliczyć 69 tygodni lat od tej daty, aby zobaczyć, na który rok ona wskazuje.

Posługując się współczesnym kalendarzem, po dodaniu 483 lat do 445 roku p.n.e., otrzymamy rok 39 n.e. [5]

Jednakże, jak wiemy, biblijny kalendarz nie był kalendarzem 365-dniowym, lecz 360-dniowym. Dlatego też, od otrzymanego wyniku potrzebujemy odjąć po 5 dni za każdy rok (lub 6 w przypadku lat przestępnych), czyli:

362 x 5 + 121 x 6 (lata przestępne) = 2535 dni, lub w przybliżeniu 7 lat.

I teraz, jeżeli od roku 39 n.e. odejmiemy 7 lat, to otrzymamy rok 32 n.e.

Proroctwo Daniela o siedemdziesięciu tygodniach wskazywało na rok 32, jako rok ‘objawienia się’ Mesjasza.

Rok 32 był to ostatni rok trzy i pół letniej służby Jezusa, a zarazem rok jego ukrzyżowania.

 

Do namaszczonego wodza …

W proroctwie tym było powiedziane, że 69 tygodni będzie „od wyjścia słowa o … odbudowaniu Jerozolimy aż do namaszczonego wodza (masziah nagid)”, czyli Mesjasza.

Potrzebujemy teraz postawić pytanie, czy Jezus ‘pozwolił’ rozpoznać siebie, jako Mesjasz, a jeżeli tak, to kiedy?

Czytając Nowy Testament możemy zauważyć, że było więcej niż jedna okazja, gdy tłumy próbowały obwołać Jezusa Mesjaszem, władcą Izraela. Jednakże Jezus nie pozwalał na to, mówiąc im, że „nie nadeszła jeszcze moja godzina” (Ew. Jana 6:15; 7:30, 44).

Było tak, aż do tego jednego dnia, gdy wjechał on triumfalnie na osiołku do Jerozolimy. Tego dnia nie uciszał on tłumów, gdy wołały: „Błogosławiony, który przychodzi jako król w imieniu Pańskim”. (Ew. Łukasza 19:38)

Faryzeusze rozumieli, że wypowiadanie tych słów, w tych okolicznościach, było ogłoszeniem Jezusa Mesjaszem Izraela. Dla nich to było bluźnierstwo. Dlatego też napominali Jezusa, aby uciszył ludzi:

„A niektórzy faryzeusze z tłumu mówili do niego: Nauczycielu, zgrom uczniów swoich” (Ew. Łukasza 19:39).

Jaka była odpowiedź Jezusa wobec faryzeuszów?

„I odpowiadając, rzekł: Powiadam wam, że jeśli ci będą milczeć, kamienie krzyczeć będą.” (Ew. Łukasza 19:40). [6]

Jezus świadomie wybrał ten dzień! Wybrał ten dzień, aby wypełnić proroctwo Daniela (oraz proroctwo Zachariasza 9:9). Był to 10 Nisan, czyli 6 kwiecień, 32 roku.

 

Tygodni siedem i tygodni sześćdziesiąt i dwa …

Znając dokładny dzień, w którym Jezus wjechał do Jerozolimy jako Mesjasz (tzn. 6 kwiecień32 rok), możemy teraz obliczyć liczbę dni, która minęła do tego dnia, od wydania dekretu o odbudowie Jerozolimy (14 Marzec445 rok p.n.e.).

Obliczenie to, będzie wyglądać w ten sposób:

– od 445 roku p.n.e. do 32 roku n.e. jest 173,740 dni

– od 14 marca do 6 kwietnia jest 24 dni

– lata przestępne: 116 dni

Wynik: 173,740 + 24 + 116 = 173,880 dni

 

Przypomnijmy, jaka była liczba dni w proroctwie Daniela, mówiąca o czasie przyjścia Mesjasza:

69 x 7 x 360 = 173,880 dni

 

Jak widzimy proroctwo Daniela zapowiadało dokładny dzień pojawienia się Mesjasza w Jerozolimie, jako Masziah Nagid / Mesjasz Władca.

 

INTERPRETACJA WERSETU 26

(26) A po tygodniach sześćdziesięciu i dwóch zostanie zgładzony namaszczony i nie będzie go. A miasto i świątynię zniszczy lud wodza przychodzącego. A koniec jego (będzie) w powodzi i aż do końca wojny (są) postanowione spustoszenia.

וְאַחֲרֵ֤י הַשָּׁבֻעִים֙ שִׁשִּׁ֣ים וּשְׁנַ֔יִם יִכָּרֵ֥ת מָשִׁ֖יחַ וְאֵ֣ין ל֑וֹ וְהָעִ֨יר וְהַקֹּ֜דֶשׁ יַ֠שְׁחִית עַ֣ם נָגִ֤יד הַבָּא֙ וְקִצּ֣וֹ בַשֶּׁ֔טֶף וְעַד֙ קֵ֣ץ מִלְחָמָ֔ה נֶחֱרֶ֖צֶת שֹׁמֵמֽוֹת׃

 

Aby właściwie zrozumieć ten werset, potrzebujemy zwrócić uwagę na jedną ważną rzecz.

Jak wiemy, na proroctwo Daniela o siedemdziesięciu tygodniach, składają się cztery wersety:

werset 24 – wyznacza granice całego tego proroctwa, czyli 70 tygodni

werset 25 – opisuje to, co wydarzyło się w ciągu 69 tygodni

werset 26 – ?

werset 27 – opisuje to, co wydarzy się ostatniego, czyli 70-ego tygodnia

A co z wersetem 26? Moglibyśmy powiedzieć, że mówi on o wydarzeniach, które będą mieć miejsce pomiędzy 69-oma tygodniami a tygodniem 70-tym.

I rzeczywiście werset ten, zaczyna się od słów „A po …”, po 62 tygodniach, a jeżeli będziemy liczyć od początku tego proroctwa, to po 69 tygodniach.

Mówiąc inaczej, w wersecie 26 jest opisana PRZERWA pomiędzy tym, co wydarzyło się w wersecie 25, a tym, co dopiero wydarzy się, a jest opisane w wersecie 27. Zanim przejdziemy dalej potrzebujemy zatrzymać się na chwilę, przy tym zagadnieniu.

Najważniejszym wydarzeniem, które miało miejsce w czasie tej ‘przerwy’, była śmierć Mesjasza. „A po tygodniach sześćdziesięciu i dwóch zostanie zgładzony namaszczony (masziah / מָשִׁ֖יחַ) i nie będzie go.

Wiemy, że 69 tygodni z proroctwa Daniela, wskazywały na rok 32 n.e., jako czas objawienia się Mesjasza Izraelowi. W tym właśnie roku, Jezus objawił się Izraelowi, jako ich Mesjasz, a następnie został zabity.

 

Dalej w tym wersecie jest powiedziane o tym, że „miasto i świątynię zniszczy lud wodza przychodzącego„.

Trzydzieści osiem lat po ukrzyżowaniu Jezusa, syn cesarza Wespazjana, Tytus, poprowadzi legiony rzymskie przeciwko Jerozolimie. Świątynia oraz miasto zostaną zniszczone. Podczas oblężenia Jerozolimy zginie ponad milion mieszkańców: mężczyzn, kobiet i dzieci. A kolejne pół miliona umrze po zakończeniu wojny z powodu głodu i chorób.

 

Świątynia oraz Jerozolima zostały zniszczone w roku 70. Bez uwzględnienia „przerwy”, o której tu mówimy, wydarzenia te musiałyby się wydarzyć nie później niż przez upływem 7 lat od zakończenia 69 tygodni.

Przypomnijmy, że 69 tygodni zakończyło się w roku 32 n.e.

Jednakże zapowiedziane zniszczenie świątyni oraz Jerozolimy nastąpiło dopiero 38 lat później. Moglibyśmy powiedzieć, że Jerozolima i świątynia zostały zniszczone prawie „5 i pół tygodnia” po czasie, tym samym opóźniając czas wypełnienia 70-ego tygodnia. Jak widzimy „przerwa”, o której tu mówimy, występuje w samym tym wersecie.

 

Jest wiele innych wersetów w Biblii potwierdzających „przerwę” pomiędzy 69-oma a 70-tym tygodniem. [7] Chyba najbardziej znanym wydarzeniem potwierdzającym jej istnienie, jest to opisane w Ewangelii Łukasza.

(16) I przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychował, i wszedł według zwyczaju swego w dzień sabatu do synagogi, i powstał, aby czytać. (17) I podano mu księgę proroka Izajasza, a otworzywszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: (18) Duch Pański nade mną, przeto namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę, posłał mnie, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, abym uciśnionych wypuścił na wolność, (19) abym zwiastował miłościwy rok Pana. (20) I zamknąwszy księgę, oddał ją słudze i usiadł. A oczy wszystkich w synagodze były w niego wpatrzone. (21) Zaczął tedy mówić do nich: Dziś wypełniło się to Pismo w uszach waszych.

Proroctwo, które Jezus czytał tego dnia w synagodze, pochodzi z 61 rozdziału Księgi Izajasza.

(1) Duch Wszechmocnego, Pana nade mną, gdyż Pan namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę; posłał mnie, abym opatrzył tych, których serca są skruszone, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, (2) abym ogłosił rok łaski Pana i dzień pomsty naszego Boga … …

Jezus czytając proroctwo Izajasza przerwał w połowie zdania. Dlatego też jest napisane, że „oczy wszystkich w synagodze były w niego wpatrzone”, ponieważ nie dokończył on czytania. Jezus przerwał w połowie zdania po słowach „abym ogłosił rok łaski Pana”, dlatego że, pozostała część tego proroctwa, a mianowicie „dzień pomsty naszego Boga” nie były na ten czas. Pozostałą część tego proroctwa Jezus wypełni podczas Jego drugiego przyjścia, gdyż dotyczy ona Dnia Pana, czyli Sądu Bożego nad światem. To, co zrobił Jezus, potwierdza nam istnienie „przerwy”.

 

Zakończenie tej przerwy jest opisane przez Pawła:

(25) A żebyście nie mieli zbyt wysokiego o sobie mniemania, chcę wam, bracia, odsłonić tę tajemnicę: zatwardziałość przyszła na część Izraela aż do czasugdy poganie w pełni wejdą, (26) i w ten sposób będzie zbawiony cały Izrael, jak napisano: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba.

W angielskim przekładzie NKJV jest powiedziane: „until the fullness of the Gentiles has come in”.

“The fullness of the Gentiles” to pełnia pogan. Mówiąc inaczej, odnosi się to do tych ludzi z narodów, którzy mają zostać zbawieni, czyli do Kościoła. Gdy ten czas wypełni się, gdy „poganie w pełni wejdą”, wtedy Bóg ponownie powróci do wypełniania swoich celów na ziemi przez Izrael, tak jak to miało miejsce do pojawienia się Kościoła.

Terminu “pełnia pogan” (the fullness of the Gentiles) nie należy mylić z podobnym terminem, a mianowicie „czasami pogan” (the times of the Gentiles).

Czasy pogan, o których jest mowa w Łuk 21:24, odnoszą się do obecnego panowania pogan na ziemi, które się zakończy wraz z upadkiem Antychrysta i powrotem Jezusa.

 

Odniesienie do „powodzi”, występujące w tym wersecie, należy interpretować w znaczeniu „zalania kraju przez wrogie wojska”. Wody w Biblii często występują, jako symbol ludzi, narodów. [8]

Jerozolima została zniszczona jeszcze raz w 135 roku, po stłumieniu żydowskiego powstania pod wodzą Bar-Kochby. Tym razem zniszczenie miasta było doszczętne. Plac, na którym stała świątynia, oraz jej otoczenie, zostały kompletnie zrównane z ziemią.

Co więcej, Rzymianie zmienią nazwę kraju z Judei na Syria Palestina, i całkowicie zakażą Żydom wstępu do Jerozolimy.

Moglibyśmy powiedzieć, że „spustoszenie” Jerozolimy trwało, aż do czasu utworzenia współczesnego państwa Izrael w 1948, a nawet do roku 1967, kiedy to Izrael odzyskał kontrolę nad całością Jerozolimy (do tego czasu Wschodnia Jerozolima, wraz ze Starym Miastem oraz Wzgórzem Świątynnym, była pod kontrolą Jordańczyków).

Jednakże możemy pójść jeszcze dalej i powiedzieć, że spustoszenia, o których mowa w tym wersecie, jeszcze nie skończyły się, gdyż Wzgórze Świątynne, czyli najświętsze miejsce w Izraelu, nadal pozostaje w rękach pogan (palestyńczyków). W rzeczywistości, owe spustoszenia nie skończą się, aż do zakończenia czasów pogan. (Ew. Łukasza 21:24)

 

Ew. Łukasza 19, Jezus wyjaśnia, dlaczego to wszystko przyszło na Jerozolimę i Izrael:

(41) A gdy się przybliżył, ujrzawszy miasto, zapłakał nad nim, (42) mówiąc: Gdybyś i ty poznało w tym to dniu, co służy ku pokojowi. Lecz teraz zakryte to jest przed oczyma twymi. (43) Gdyż przyjdą na ciebie dni, że twoi nieprzyjaciele usypią wał wokół ciebie i otoczą, i ścisną cię zewsząd. (44) I zrównają cię z ziemią i dzieci twoje w murach twoich wytępią, i nie pozostawią z ciebie kamienia na kamieniu, dlatego żeś nie poznało czasu nawiedzenia swego.

Jezus przepowiada tutaj, że Jerozolima zostanie zniszczona, ponieważ jej mieszkańcy nie rozpoznali „czasu nawiedzenia” ich przez Mesjasza. Mówiąc inaczej, zniszczenie przyszło na Jerozolimę i Izrael, ponieważ nie rozpoznali oni Mesjasza, gdy do nich przyszedł w roku 32 n.e.

 

Podsumowując interpretację tego wersetu, należy powiedzieć, że główną informacją w nim zawartą była zapowiedź tego, że Mesjasz zostanie zabity przez zburzeniem Drugiej Świątyni, czyli tej świątyni, która powstała z inicjatywy perskiego króla Cyrusa oraz jego następców.

 

INTERPRETACJA WERSETU 27

(27) I wzmocni przymierze z wieloma (przez) jeden tydzień, a (w) połowie tygodnia zniesie ofiarą krwawą i ofiarę pokarmową. A na skrzydle (Świątyni) (będą) ohydy spustoszenia (i) aż do końca, gdy postanowiona (zagłada) spadnie na pustoszącego.

וְהִגְבִּ֥יר בְּרִ֛ית לָרַבִּ֖ים שָׁב֣וּעַ אֶחָ֑ד וַחֲצִ֨י הַשָּׁב֜וּעַ יַשְׁבִּ֣ית זֶ֣בַח וּמִנְחָ֗ה וְעַ֨ל כְּנַ֤ף שִׁקּוּצִים֙ מְשֹׁמֵ֔ם וְעַד־ כָּלָה֙ וְנֶ֣חֱרָצָ֔ה תִּתַּ֖ךְ עַל־ שֹׁמֵֽם׃ פ

 

Interpretacja tego wersetu jest najbardziej problematyczna, ze wszystkich omawianych wersetów tego proroctwa.

Na przestrzeni historii kościoła werset tym był interpretowany na różne sposoby, wśród których możemy wyróżnić cztery główne.

Cztery interpretacje tego wersetu odzwierciedlają również cztery podejścia do interpretacji proroctw biblijnych w ogóle.

I tak, cztery główne sposoby rozumienia proroctw, odnoszących się do dni ostatecznych, to:

Preteryzm

Historycyzm

Poemizm

Futuryzm

 

1) Zwolennicy preteryzmu utrzymują, że wydarzenia, zapowiedziane w proroctwach odnoszących się do dni ostatecznych, wypełniły się w pierwszych latach kościoła, a głównie w roku 70 n.e. Dla nich proroctwa z Księgi Daniela, ani nawet Księga Objawienia, nie mają znaczenia na przyszłość, ponieważ według nich, wszystko to, o czym jest tam mowa, już wydarzyło się. To jest eschatologia ludzi z nurtu Dominionizmu, lub teologii Kingdom Now. Ludzie ci twierdzą, że Antychrysta nie będzie, nie będzie również wielkiego ucisku, ani pochwycenia wierzących. Kościół będzie się rozprzestrzeniał, aż opanuje cały świat, i dopiero wtedy powróci Jezus.

2) Historyzm jest tym, w co wierzyli niektórzy reformatorzy.

Widzieli oni wypełnienie tych proroctwa, nie w jakichś pojedynczych wydarzeniach, ale w historii kościoła. Na przykład, w ich rozumieniu, papiestwo było instytucją antychrysta, a więc każdy papież był Antychrystem.

3) Poemizm głosi, że proroctwa biblijne były dane po to, aby zachęcać Kościół, i pomóc mu trwać do czasu powrotu Jezusa. Tym samym degradują oni proroctwa biblijne do ‘poezji’, nie widząc w nich zapowiedzi przyszłych wydarzeń.

4) Na koniec jest futuryzm. Futuryści twierdzą, że proroctwa należy interpretować „literalnie” (oczywiście z uwzględnieniem symboliki), jako wskazujące na konkretne wydarzenia w przyszłości. Według futurystów będzie Antychryst, wielki ucisk oraz pochwycenie wierzących.

 

Właściwa pozycja interpretacji wersetu 27 z Księgi Daniela jest taka, która przyjmuje, że wszystkie te interpretacje są prawdziwe.

Preteryzm ma rację, co do tego, że proroctwo to poniekąd wypełniło się w I wieku. Ale myli się co do tego, że nie ma ono znaczenia poza tym okresem.

Historycyzm ma rację, co do tego, że istnieją wielokrotne wypełnienia proroctw. Na przykład ohyda spustoszenia, o której czytamy w omawianym tu wersecie z Księgi Daniela, wypełniła się już kilka razy (mówię o tym poniżej), ale to nie znaczy, że nie będzie jej ostatecznego wypełnienia w przyszłości.

Poemizm, widząc w pismach prorockich zachętę dla wierzących, nie myli. Jednakże myli się w tym, że neguje ich „literalne” znaczenie, jako przepowiedni przyszłych wydarzeń.

Futuryzm nie myli się w swoich założeniach, jednakże tam gdzie zawodzi, jest nierozpoznawanie tego, że proroctwa biblijne, to nie prosta zapowiedź i wypełnienie, ale raczej wzorzec, z wieloma wypełnieniami, z których wszystkie wskazują na to ostateczne.

 

Proroctwa mesjanistyczne, jak i proroctwa eschatologiczne, nie mogą być zredukowane tylko do modelu: przepowiednia – spełnienie. Jest to model grecki. W myśli żydowskiej proroctwo to wzórz wielokrotnymi wypełnieniamiale również z tym ostatecznym. Mówiąc inaczej, proroctwa biblijne są cykliczne, powtarzają się w historii.

 

Wracając do wersetu 27 zastanówmy się, o kim jest tutaj mowa. We wcześniejszych wersetach była mowa zarówno o Mesjaszu, jak i o wodzu, który zniszczył Jerozolimę i świątynię.

Werset 27 bezwątpienia kontynuuje opis czynów wodza, który zniszczył Jerozolimę i świątynię. Jednakże, chociaż częściowe wypełnienie tego proroctwa widzimy w osobie Tytusa, syna cesarza Wespazjana, to mimo wszystko, Tytus jest tylko obrazem innego wodza, tego, który pojawi się w przyszłości, a mianowicie Antychrysta. Ostateczne wypełnienie tego proroctwa nastąpi w osobie Antychrysta.

 

Jednakże, aby w pełni zrozumieć to, o czym mowa w tym wersecie, musimy się cofnąć jeszcze dalej niż do Tytusa, a mianowice do Antiocha Epifanesa i wydarzeń które rozegrały się w 2 wieku p.n.e.

Antioch Epifanes jest najważniejszym proroczym typem Antychrysta, jaki znajdujemy w Biblii. Wydarzenia, które miały miejsce w politycznej karierze Antiocha Epifanesa zostaną, w dużym stopnia, powtórzone przez Antychrysta. [9]

W roku 170 p.n.e. Antioch Epifanes rozpoczął wojnę z Egiptem, który znajdował się pod władzą dynastii Ptolemeuszy. W tym okresie doszło do nasilenia się konfliktów pomiędzy Żydami i Seleukidami.

Zmuszony do wycofania się z Egiptu pod presją Rzymu, w czasie drogi powrotnej, Antioch w 169 roku p.n.e. zagarnął skarby nagromadzone w świątyni Jerozolimskiej.

Wywołało to niepokoje, które nasiliły się jeszcze na wiadomość o upokorzeniu Antiocha pod Aleksandrią.

W odpowiedzi na wieść o buncie, Antioch zajął Jerozolimę, kazał zburzyć jej mury, a świątynię zamienił w miejsce kultu Zeusa. W świątyni wystawiono posąg Zeusa, a na ołtarzu zabito w ofierze świnię.

Wystawienie pogańskiego idola w „miejscu najświętszym” w Świątyni Bożej jest tym, do czego odnosi się termin „ohyda spustoszenia”, o której mówi Jezus w Ew. Mateusza 24:15.

Te czyny Antiocha, z jednej strony były częściowym wypełnieniem proroctw Daniela (Dan 8 i 11), a z drugiej były obrazem tego, co uczyni Antychryst.

 

I wzmocni przymierze z wieloma przez jeden tydzień …

W wersecie tym jest powiedziane o przymierzu na jeden tydzień (7 lat), które Antychryst najpierw „wzmocni” (confirm / potwierdzi – według NKJ Bible), a następnie złamie (po 3,5 roku).

Aby Antychryst mógł zrobić to, co jest tutaj napisane, a mianowicie, znieść „ofiarą krwawą i ofiarę pokarmową”, świątynia w Jerozolimie musi być odbudowana, a system składania ofiar przywrócony.

Antychryst powtórzy to, co zrobił Antioch Epifanes. Wystawi w świątyni „posąg zwierzęcia” (o którym jest mowa w Ks. Objawienia 13), który będzie musiał uwielbić cały świat. To będzie ohyda spustoszenia, o której mówi Jezus w 24 rozdziale Ew. Mateusza.

 

Odniesienia do trzech i pół roku znajdujemy w Biblii wielokrotnie:

42 miesiące – Obj 11:2; 13:5
1260 dni – Obj 11:3
½ „tygodnia” (połowa 7 lat) – Dan 9:27
„Czas, czasy i pół czasu” (1 + 2 + ½ = 3 ½) – Dan 12:7; Obj 12:14

Okres ten mówi o czasie wielkiego ucisku, o czasie rządów Antychrysta, kiedy przyjdą przerażające prześladowania na wierzących w Jezusa.

 

Przy końcu siódmego tygodnia (tzn. 70=ego tygodnia proroctwa Daniela) powróci Jezus, Kościół zostanie zabrany, a Bóg rozpocznie sąd nad niewierzącym światem. Nastanie Dzień Pana lub inaczej Dzień Gniewu Bożego, w którym to czasie Izrael zostanie wybawiony.

Po zakończeniu siódmego tygodnia nastąpi to, co  zapowiedział prorok Daniel, tysiącletnie panowanie Mesjasza, jako króla na tronie Dawida.

 

PRZYPISY

[1] Przekład (interlinearny) z Hebrajsko-polski Stary Testament, PISMA.

[2] 70 X 7 w kontekście księgi Daniela, oznacza aż do czasu przyjścia Bożego Królestwa. Mówiąc inaczej, tak jak długo żyjemy tu na ziemi, musimy przebaczać ludziom.

[3] Zainteresowanych odsyłam do książki Chucka Misslera, Hidden Treasures in the Biblical Text.

[4] Wymóg przerw w uprawie gleby jest dobrze znany i stosowany we współczesnym rolnictwie. Nie stosowanie odpowiednich przerw jest jedną z przyczyn prowadzących do wyjałowienia (zubożenia) ziemi.

[5] Sposób liczenia lat: jeżeli wydarzenie było przed naszą erą, to do roku bieżącego dodajemy rok danego wydarzenia i odejmujemy 1 (robimy tak, ponieważ roku 0 nie było). Zgodnie z tą definicją otrzymujemy: 39 ne + 445 pne – 1 = 483

[6] Tak na marginesie, tymi „kamieniami” jesteśmy my, ci którzy tworzą kościół Jezusa Chrystusa.

[7] Dan 9:26; Izaj 61:1-2 (Łuk 4:18-20); Obj 12:5-6; Izaj 54:7; Oz 3:4-5; Amos 9:10-11 (Dzieje 15:13-18); Mich 5:2-3; Zach 9:9-10; Łuk 1:31-32; 21:24.

[8] Na przykład w 13 rozdziale Księgi Objawienia widzimy wychodzące z „morza” zwierzę. A w 17 rozdziale Księgi Objawienia czytamy o „wodach”, nad którymi rozsiadła się wszetecznica. W tym samym rozdziale jest wytłumaczone, że wody to ludy, tłumy, narody i języki.

[9] Jest o tym mowa szczególnie w Daniela 11:9-36.

 

W tym miejscu chcę zakończyć ten artykuł: „Proroctwo Daniela o Siedemdziesięciu Tygodniach”.

 

Autor: Artur Pluta

(Data publikacji: 18.12.2019)

5 thoughts on “Proroctwo Daniela o Siedemdziesięciu Tygodniach”

  1. Dokładne wyliczanie, wiele szczegółów, ale Jezus musiał umrzeć 7. kwietnia 30. roku n.e., wtedy bowiem zeszły się razem czasowe cykle 6. dnia tygodnia, 14. dnia pierwszego miesiąca nisan oraz uprzedzenie Wenus Słońca, aby był efekt miedzianego węża, gdy Jezus Umierał, promienie Słońca odbiły się od atmosfery Wenus przeszły przez przepierzenie 3. godzinnej ciemności i dotarły strumieniowo oświecając Jezusa, aby wypełniło się proroctwo Ozeasza o śmierci Króla Izraela w blasku jutrzenki. Tak więc trzeba ten Dn. 9. dopracować jeszcze, aby był dokładniejszy. Zgadzam się, że to proroctwo o Jezusie…

  2. Mam przeczucie że ofiara krwawa i
    pokarmowa to ofiara podczas mszy św i ona ustaje już po mału w krajach aczkolwiek nic nie wiem ktos mądrzejszy moze to wezmie pod uwagę

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *