Genesis 29:31-30:13; Księga Izajasza 60:10-22; List św. Pawła do Rzymian 11:25-36
 

 
Czego powinniśmy nauczyć się na podstawie działań Lei i Racheli, nie mówiąc już o Jakubie? Czy na pewno Bóg pragnie, aby Jego lud postępował w taki oto sposób? Czy możemy zaczerpnąć z tego fragmentu coś, co pomoże nam w naszych czasach prowadzić życie rodzinne tak, jak pragnie tego Bóg?

Kiedy czytamy tę historię, to przede wszystkim powinna “uderzyć” nas Boża wszechogarniająca łaska oraz Jego miłosierdzie. W ciągu trzech pokoleń, Boży lud przymierza zebrał owoce swoich egoistycznych skłonności. Oszustwo, kłamstwa, rywalizacja o znaczenie i pozycję – wszystko to doprowadziło do zerwania więzi oraz braku zrozumienia. Bracia uciekają od braci, żony walczą – i to nie przebierając w środkach – o uczucie męża, którego “współdzielą”, dzieci prowadzą życie pełne zazdrości oraz decyzji, gdzie “ja” jest na pierwszym miejscu: kompletny obraz “dysfunkcyjnej rodziny”! Jednakże to są patriarchowie i matki rodu!

Zazwyczaj mędrcy nie wypowiadają się w ten sposób. Przekonani o tym, że “pobożne czyny patriarchów” przyczyniły się do utrzymania samego przymierza, starożytni rabini czynią co tylko w ich mocy, aby przypisać sprawiedliwy profil naszym przodkom. W pewnym sensie mają rację: powinniśmy dostrzegać w ich życiu chwile świetności, wiary, w czynach wyraźnego i szczerego zaufania sięgając Jedynego prawdziwego Boga. Ale, jeśli tylko ktoś jest w stanie zdjąć różowe okulary tradycji i “przyjąć krytykę”, to dostrzeże w tych patriarchach oraz matkach rodu wszystkie aspekty upadłej ludzkości. A jeśli ktoś jest szczery do bólu, to wie, że ci ludzie – podobnie zresztą jak i my – są grzesznikami zbawionymi przez Bożą łaskę! …

Ciekawa kontynuacja jakże znanej historii.

 

Zapraszam do lektury:

Tim Hegg – Rozwazania na temat Parszy nr 28 w cyklu 3 letnim