Biblijny punkt widzenia
Rick Barry
Duchy. Co tak naprawdę myślisz o nich? Jeśli ktoś spytałby nas, większość przyznałaby się do odrobiny zamiłowania do strasznych opowieściach. Ale co z doniesieniami o prawdziwych duchach, nawet od szczerych chrześcijan? Niewielu chrześcijan wydaje się wiedzieć, co o tym myśleć. Jednakże, jeśli zwrócimy się do Pisma Świętego, znajdziemy solidne odpowiedzi, nawet na ten mroczny temat.
Zarówno dzieci jak i dorośli zastanawiają się nad istnieniem duchów. Niektórzy odrzucają możliwość ich istnienia. Inni twierdzą, że duchy istnieją i przytaczają doświadczenia – własne lub historie przyjaciół przyjaciela – jako dowód.
Ale co to jest duch? Chociaż definicje różnią się, najbardziej powszechną jest to, że duchy (ang. ghosts) są bezcielesnymi duchami (ang. spirits) zmarłych ludzi, którzy pozostali na ziemi. Zgodnie z tą tradycją, duchy są niewidoczne, ale mogą pozwolić ludziom zobaczyć je.
Oczywiście, albo coś istnieje, albo nie. Żadna wiara nie spowoduje, że duchy zaistnieją, jeśli one nie istnieją; również osobista opinia nie spowoduje, że duchy przestaną istnieć, jeśli rzeczywiście istnieją. Ponieważ wiara w duchy stwarza bardzo poważne i dalekosiężne konsekwencje, jest to temat, który żaden chrześcijanin nie powinien ignorować.
Klasyczne historie o duchach
Opowieści z udziałem zjaw sięgają starożytnych czasów. Różne języki przyczyniły się do pojawienia się słów, takich jak wraith (szkocki), phantom (francuski), specter (łaciński), shade (staro angielski), banshee (galijski), i poltergeist (niemiecki).
W starożytnym Iraku Epos o Gilgameszu przedstawiała Gilgamesza rozmawiającego z duchem zmarłego przyjaciela Enkidu. Starożytny Egipt pozostawił tajemnicze opowieści o duchu Nebusemekh’a rozmawiającym z arcykapłanem Amun-Re. Takie historie niczego nie dowodzą, oczywiście, poza tym, że koncepcja ta sięga daleko w przeszłość. W rzeczywistości, nawet dwunastu uczniów Chrystusa, w strachu wzięło Jezusa za ducha, kiedy pojawił się On chodząc po morzu w nocy (Mark 6:49).
Homer umieścił duchy w jego Odysei i Iliadzie, i Szekspir przeznaczył role duchom w Hamlecie i Makbecie. Nie jest znane czy ci autorzy wierzyli w duchy. Jednakże rozumieli oni to, że naprawdę mrożące krew w żyłach opowieści o duchach mogą porwać publiczność.
Rosnące zainteresowanie duchami
Zgadza się, opowieści o duchach są znane od wieków, a niektóre (takie jak Opowieść wigilijna Karola Dickensa) stały się częścią współczesnej kultury. Jednakże w ostatnich dziesięcioleciach gatunek ten eksplodował dużą ilością filmów (Field of Dreams, The Haunting in Connecticut, The Sixth Sense, itp.) i programów telewizyjnych (takich jak Lost i Ghost Whisperer), których akcja skupia się wokół duchów. Programy telewizyjne takie jak Ghost Hunters (Łowcy Duchów) próbują badać doniesienia o obecności duchów przy pomocy kamer i innych urządzeń.
Czy strawa duchowa pod postacią takiej rozrywki wpływa na kogokolwiek? Niewątpliwie. W 2006 roku Barna Group opublikowali wyniki ogólnonarodowych badań z udziałem ponad 4000 nastolatków. Badania wykazały, że 73% badanych było „zaangażowanych, w co najmniej jeden rodzaj aktywności paranormalnej lub związanej z czarami, poza zwykłym przeglądaniem lub korzystaniem z horoskopów z gazet.” Jedna dziesiąta uczestniczyła w seansach spirytualistycznych. Dziewięć procent odwiedziło rzekomą medium lub duchowego przewodnika. [1]
Wiceprezes Barna Group zauważył, że nastolatki „kopiują nadprzyrodzone doświadczenia i perspektywy z różnych źródeł – z filmów i książek, które czytają, z ich własnych doświadczeń, z internetu, od swoich rówieśników i rodziny, z dowolnego miejsca, w którym czują się oni wygodnie.” To jest również problem dla dorosłych.
Zdumiewającym odkryciem jest to, że tylko 28% uczęszczających do kościoła nastolatków było wstanie przypomnieć sobie jakiekolwiek nauczanie w kościele w minionym roku, które pomogłoby im zdefiniować ich rozumienie nadprzyrodzonego. Czy można się jeszcze dziwić, że tak wielu nastolatków wchodzi w dorosłość bez odpowiedzi, których potrzebują na ten temat?
Cienie wątpliwości
Większość doniesień o zaobserwowaniu duchów zawiera szczegóły, które przeczą logice. Na przykład, większość domniemanych zjaw jest ubranych. Lecz jeśli duch jest duchem zmarłej osoby, to czy nie powinien pojawić się on bez ubrania, po tym jak porzucił swoje ziemskie ciało i jego odzienie? Czy powinniśmy z tego wywnioskować, że spodnie, koszule, sukienki, i średniowieczne zbroje zawierają własne duchy, które wiernie trzymają się ducha zmarłej osoby?
Kolejne wyzwania dla logiki wynikają z opowieści o statkach duchach (takich jak Latający Holender), pociągach duchach, i podobnych przypadków. Czy pojazd zbudowany przez człowieka otrzymuje „duszę”, która może ponownie pojawić się później?
Ludzie, którzy słuchają opowieści o duchach przy ognisku rozumieją, że ich przyjaciele wymyślili te opowieści. Chęć ubarwienia przerażającej opowieści naturalnie wyjaśnia dodawanie takich szczegółów jak upiorne koszule nocne i zaprzęgi konne. Ale co z ludźmi, którzy upierają się, że naprawdę widzieli ducha, ubranie i wszystko inne? Czy to możliwe, że niektóre osoby – w tym szczerzy, wierzący w Biblię chrześcijanie – mogli naprawdę widzieć nadprzyrodzone manifestacje?
Jak to możliwe? Co mówi Biblia?
Bóg – Stwórca wszechświata – oferuje solidne odpowiedzi na pytania ludzi. Jego Słowo, Biblia, jest podstawą do zrozumienia zarówno widzialnego i niewidzialnego świata, ponieważ Bóg jest Panem zarówno tego, co jest naturalne i nadprzyrodzone. Niezależnie od tego, czy pytanie dotyczy pochodzenia życia czy ludzkich dusz, pierwszym źródłem by znaleźć odpowiedzi jest Słowo Boże.
Nawet nowi studenci Biblii szybko zauważą, że nigdy nie ukazuje ona dusz ludzkich, jako pozostających [na ziemi] po śmierci. (Natychmiastowe przeznaczenie w postaci nieba lub piekła wyklucza taką możliwość. Zobacz, na przykład, Łk 16:22-23, Łk 23:43 i 2 Koryntian 5:8). Jednak Pismo Święte wyraźnie potwierdza istnienie niematerialnych inteligentnych istot. Mark 5:2-15 opisuje spotkanie Jezusa z człowiekiem, który był zniewolony przez wiele nieczystych duchów. Chrystus nakazał im opuścić ciało [tego człowieka], ale pozwolił im wejść w stado świń. W Samarii Filip głosił i „duchy nieczyste wychodziły z wielkim krzykiem z wielu, którzy je mieli” (Dz. Ap. 8:7). Później, Dz. Ap. 19:14-17 mówią nam o mężczyźnie zniewolonym przez demona. Synowie Scewy próbowali wypędzić go, ale ten mężczyzna zaatakował ich. Jednakże nie są to duchy; są to demony – upadłe anioły – rządzone przez Szatana (Mat 12:22-28).
Biblista Charles Ryrie zauważył, że „sam fakt, że demony mogą wejść w ciała ludzi lub zwierząt pokazuje, że mogą oni przechodzić przez bariery, które zatrzymałyby ludzi…. Demony nie są ludźmi; ani nie są Bogiem. Ale są nadludzkimi istotami z nadprzyrodzoną inteligencją i doświadczeniem i siłą. Zaprzeczanie istnieniu demonów nie jest sceptycyzmem; to tylko pokazuje ignorancję. Nie branie na poważnie ich mocy jest lekkomyślne.” [2]
Co ciekawe, Biblia mówi o jednym przypadku, gdy żyjący wydaje się kontaktować z umarłym. Król Saul przebrał się [za kogoś innego] i odwiedził medium, aby wezwała umarłego proroka Samuela (1 Samuela 28:7-21). Zjawa, która wyglądała jak Samuel, ukazała się czarownicy – powodując, że ta zakrzyczała ze strachu.
Jednakże, te wersety nie sugerują, że seanse spirytualistyczne działają, i absolutnie nie twierdzą, że czary są czymś dozwolonym. Niektórzy badacze uważają, że Bóg posłał Samuela w tym wyjątkowym przypadku. [3] Ale inni uważają, że to demon podszywał się za proroka, w oparciu o fakt, że uczynił on pewne fałszywe przepowiednie. Na przykład, John Gill zauważa, że zjawa ostrzegła, że wszyscy synowie Saula umrą następnego dnia, jednakże niektórzy z nich ocaleli. [4]
Tak czy inaczej, główne w tym jest to, że Saul stoczył się tak daleko, że zaczął on babrać się w okultyzmie, co Bóg potępił. Następnego dnia Saul umarł.
Wnioski
Nie znajdujemy żadnych dowodów na potwierdzenie choćby pojedynczego faktu, który mógłby skłonić chrześcijanina do wiary w to, że duchy zmarłych mogą wędrować po ziemi. W świetle Biblii, jedyny wniosek jest taki, że te obserwacje duchów są albo wytworem nadaktywnej wyobraźni, albo są to demony.
W swojej książce The Truth Behind Ghosts, Mediums, and Psychic Phenomena, chrześcijański autor Ron Rhodes pisze: „Ludzie czasami naprawdę napotykają duchowe istoty – chociaż nie są to umarli. Niektórzy ludzie napotykają demoniczne duchy, które mogą naśladować umarłych ludzi w celu oszukania żywych (zobacz 1 Jana 4:1; 1 Tym 4:1-3). Wielu z tych, którzy twierdzą, że spotkali takie duchowe istoty mieli wcześniejsze doświadczenia z okultyzmem.” [5]
Ale dlaczego demony chcieliby oszukiwać żywych podszywając się pod umarłych?
Jako słudzy Szatana i wrogów Boga, mają oni wszelkie powody, aby poddawać w wątpliwość Słowo Boga i jego ostrzeżenia, co do przyszłego sądu. Skłonienie ludzi do wiary w duchy, automatycznie zmusza ich do odrzucenia kluczowych wersetów biblijnych (zobacz Heb 9:27).
Czy wierzysz w duchy? Pytanie jest niezwykle poważne. Przyjęcie błędnych wniosków na temat życia po śmierci ma wieczne konsekwencje, a zły wybór po tej stronie grobu, może skazać duszę na wieczną agonię po drugiej stronie.
PRZYPISY:
- http://www.barna.org/barna-update/article/5-barna-update/164- new-research-explores-teenage-views-and-behavior-regardingthe- supernatural?q=teenagers+teens
- Charles C. Ryrie, Basic Theology (Chicago: Moody, 1999), s. 186.
- F. B. Meyer, Samuel the Prophet (Toronto: Fleming H. Revell, n. d.), s. 256–257.
- http://www.freegrace.net/gill
- Ron Rhodes, The Truth Behind Ghosts, Mediums, and Psychic Phenomena (Eugene, Oregon: Harvest House, 2006), s. 71.
Źródło: answersingenesis.org/angels-and-demons/do-you-believe-in-ghosts
Tłumaczył: A. P.