Jezus w świętach żydowskich

W ewangelii Mateusza 5:17-18 Jezus mówi, że nie przyszedł, aby unieważnić zakon, tzn. Torę, oraz Pisma Proroków, lecz aby wypełnić je.

Natomiast w liście do Kolosan 2:16-17 Paweł pisze:

(16) Niechże was tedy nikt nie sądzi z powodu pokarmu i napoju albo z powodu święta lub nowiu księżyca bądź sabatu. (17) Wszystko to są tylko cienie rzeczy przyszłych; rzeczywistością natomiast jest Chrystus.

Jedną z rzeczy, którą nam Paweł tutaj odkrywa jest to, że dni oddzielone przez Boga jako święte, oprócz ich funkcji upamiętniającej określone wydarzenia z przeszłości, zostały ustanowione, aby być zapowiedzią rzeczy przyszłych.

Święta Izraela posiadają swój historyczny kontekst, odnoszący się do historii narodu żydowskiego, jednakże posiadają również proroczy kontekst, wskazujący na wydarzenia, które miały mieć miejsce w przyszłości.

Święta, które Bóg dał Mojżeszowi dzielą się na wiosenne (Pascha, Święto Przaśników, Święto Pierwocin i Pięćdziesiątnica) oraz jesienne (Święto Trąb, Dzień Pojednania i Święto Szałasów).

W opracowaniu tym zostaną przedstawione argumenty na potwierdzenie poglądu, że święta dane Izraelowi przez Boga znajdują swoje wypełnienie w Mesjaszu, Jezusie Chrystusie (Mat 5:17).

Święta wiosenne miały związek z pierwszym przyjściem Jezusa, natomiast święta jesienne wskazują na drugie przyjście Jezusa i wydarzenia czasów końca.

Jak zobaczymy dalej, wszystkie ze świąt wiosennych, rozważanych w ich proroczym kontekście, nie tylko zostały wypełnione przez Jezusa, ale zostały wypełnione dokładnie w dniu, w którym były one obchodzone.

Analogicznie możemy oczekiwać, że święta jesienne zostaną w podobny sposób wypełnione w czasie drugiego przyjścia Pana Jezusa.

 

SIEDEM ŚWIĄT WYZNACZONYCH PRZEZ BOGA

W Księdze Kapłańskiej, rozdziale 23, w wersetach od 1 do 44, znajdujemy opis siedmiu świąt, których mieli przestrzegać Izraelici, oprócz cotygodniowego przestrzegania Szabatu. [1]

Pierwsze trzy święta z grupy świąt wiosennych, obchodzone są w miesiącu Nisan, który jest według biblijnego kalendarza pierwszym miesiącem roku. Są to kolejno:

– Pascha
– Święto Przaśników
– Święto Pierwocin

 

Ostatnie ze świąt z grupy świąt wiosennych, ma miejsce w miesiącu Siwan, który jest trzecim miesiącem roku. Jest to:

– Pięćdziesiątnica (Szawuot)

 

Święta z grupy świąt jesiennych obchodzone są w miesiącu Tiszri, który jest siódmym miesiącem roku. Są to kolejno:

– Święto Trąb (Jom Teruah)
– Dzień Pojednania (Jom Kipur)
– Święto Szałasów (Sukkot)

 

Trzeba tutaj zaznaczyć, że tych siedem świąt występujących w Księdze Kapłańskiej poprzez lata utraciło swoje pierwotne znaczenie zamierzone przez Boga. Dzisiejsza forma, w jakiej są one praktykowane w Izraelu jest naznaczona naleciałościami kulturowymi i tradycją minionych pokoleń. Musimy wziąć pod uwagę fakt, że ołtarz ofiarny był głównym punktem we wszystkich tych świętach. Po zburzeniu Świątyni w 70 roku, prawie 2000 lat Żydzi byli zmuszeni do praktykowania tych świąt bez Świątyni i składania ofiar. To pociągnęło za sobą nieodzowne zmiany.

Celem naszych rozważań jest zastanowienie się nie tyle nad współczesnymi formami praktykowania tych świąt, ile nad ich pierwotnym znaczeniem, zamierzonym przez Boga.

 

ŚWIĘTA WIOSENNE

 

ŚWIĘTO PASCHY

Pierwsze ze świąt, które Bóg nakazał obchodzić Żydom to Święto Paschy.

O ustanowieniu Święta Paschy możemy przeczytać w Księdze Wyjścia, w rozdziale 12, wersetach od 1 do 14. [2]

Święto Paschy sięga korzeniami czasu, kiedy Izraelici byli niewolnikami w Egipcie. We wspomnianym fragmencie z Księgi Wyjścia jest powiedziane o tym, że Bóg nakazał Żydom przebywającym w Egipcie, aby każda rodzina 10 dnia miesiąca Nisan wzięła baranka i przechowywała go w domu aż do 14 dnia. W tych dniach baranek miał być sprawdzany w celu upewnienia się, że nie ma w nim żadnych wad i w ten sposób kwalifikuje się, aby być ofiarowany Panu. Z nastaniem 14 dnia, o zmierzchu, baranek miał być zabity, po czym każda rodzina używając krwi baranka miała pomazać odrzwia i nadproże w swoich domach. Następnie mięso baranka miano upiec i spożyć z przaśnym chlebem i gorzkimi ziołami. Wieczerzę tą Bóg nazwał ofiarą paschalną.

Tej nocy anioł Pana przeszedł przez Egipt i zabił wszystkich pierworodnych i z ludzi i ze zwierząt, wszystkich, których domy nie były pomazane krwią. Domy, na których była krew baranka anioł Pana ominął. Od tego słowa ominął פָּ֠סַח (pasah), pochodzi nazwa tego święta, czyli פֶּ֨סַח (Pesah), co z kolei zostało przetłumaczone na język grecki, jako Πάσχα (Pascha).

 

Mesjańskie Znaczenie Paschy

W ewangelii Łukasza, rozdziale 19, jest przedstawiony triumfalny wjazd Jezusa do Jerozolimy. Odbyło się to dnia 10 Nisan, zgodnie z tym, jak przepowiedział to prorok Zachariasz (Zach 9:9).

Zauważmy, że był to ten sam dzień, w którym baranek paschalny miał być poddawany inspekcji w celu sprawdzenia go, że nie ma w nim żadnej wady.

Wjazd Jezusa do Jerozolimy dokładnie w dniu 10 Nisan symbolizował, że on jest prawdziwym barankiem paschalnym.

I tak jak baranek ofiarowany na ołtarzu w Świątyni był sprawdzany przed Paschą, tak i Jezus był poddany sprawdzeniu przez „arcykapłanów i uczonych w piśmie” (Mat 21:23-27; Mat 23) i nie znaleziono w nim żadnej winy (Jan 19:4; 1 Piotr 1:18-21), potwierdzając, że jest on godny, aby być ofiarowanym, jako ofiara za nasze grzechy.

Tamtego roku, w czasie gdy w Świątyni składano ofiary z jagniąt na Paschę, Jezus umarł na krzyżu. Co więcej, Jezus nie tylko umarł w czasie Paschy, ale dokładnie o czasie składania ofiar paschalnych. [3]

Szczegóły śmierci Jezusa są opisane w Ewangelii Mateusza w następujący sposób:

(45) Dochodziła dwunasta w południe. Zapadła ciemność i do piętnastej całą ziemię spowijał mrok. (46) Około piętnastej Jezus donośnie zawołał: ‘Eli, Eli, lema sabachtani!’ Co znaczy: ‘Boże mój, Boże mój, dlaczego Mnie opuściłeś?’ (…) (50) Jezus zaś znów donośnie zawołał i oddał ducha. (Mat 27:45-46, 50) [4]

Jak widzimy z przekazu Mateusza, który jest identyczny do przekazu powstałych Ewangelii, Jezus umarł około godziny 15.00, czyli w czasie, gdy w Świątyni rozpoczęto składanie ofiar na Paschę.

Słowo Boże mówi, że to Jezus był naszym barankiem paschalnym (1 Kor 5:7; Jan 1:29; Jan 1:36).

 

ŚWIĘTO PRZAŚNIKÓW

W Księdze Kapłańskiej, rozdziale 23, możemy przeczytać:

(5) W miesiącu pierwszym, czternastego dnia tegoż miesiąca o zmierzchu jest Pascha Pana, (6) a piętnastego dnia tegoż miesiąca jest Święto Przaśników Pana. Przez siedem dni będziecie jedli przaśniki.

 

Następnego dnia po dniu Paschy miało być Święto Przaśników. Przez następne siedem dni Żydzi mieli przykazane spożywać niekwaszony chleb (Wyjś 12:15-18).

W roku ukrzyżowania Jezusa, gdy Żydzi rozpoczynali świętowanie Święta Przaśników, ciało Jezusa, czyli bezgrzeszny chleb z nieba, leżało w grobie.

Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus ustanawiając Wieczerzę Pańską wskazał na to, że niekwaszony chleb jest symbolem jego ciała, podczas gdy wino symbolem jego krwi, która została wylana dla przebaczenia grzechów (Mat 26.26-28). [5]

Ciało Jezusa zostało złożony do grobu wraz z początkiem Święta Przaśników, aby wypełnić to święto, jako bezgrzeszny chleb z nieba.

 

ŚWIĘTO PIERWOCIN

W dniu 18 Nisan, gdy w Świątyni składano ofiarę Panu z pierwocin plonów, grób w którym złożony był Jezus był pusty.

O świcie tego dnia, w czasie Święta Pierwocin, Jezus zmartwychwstał.

W ten sposób wypełnił On to święto, dokładnie w dniu w którym było ono obchodzone, stając się niejako ‘pierwocinami’ z tych, którzy będą mieć udział w zmartwychwstaniu (1 Kor 15:20-23; Mt 27:52-53; Efez 1:6; Rzym 11:16).

Jak wiemy, każdego roku święto Paschy wypada innego dnia, w zależności od tego, którego dnia tygodnia jest dzień 14 Nisan. Święto Pierwocin natomiast zawsze miało być następnego dnia po pierwszym sobotnim szabacie od święta Paschy (Kapł 23:10-12). Mówiąc inaczej, Święto Pierwocin zawsze ma miejsce w niedzielę.

W tym konkretnym przypadku, pomiędzy dniem ukrzyżowania Jezusa a Świętem Pierwocin, było dokładnie trzy dni i trzy noce.

 

Święto Paschy było proroczym obrazem śmierci Jezusa i zostało wypełnione przez jego śmierć dokładnie w dniu, w którym było ono obchodzone przez cały Izrael. 

Święto Pierwocin było proroczym obrazem zmartwychwstania Jezusa. Również i w tym przypadku Jezus wypełnił to święto dokładnie w dniu, w którym było obchodzone. 

Oba te święta nie tylko zapowiadały proroczo wydarzenia związane ze śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa, ale zostały również wypełnione przez Niego samego dokładnie w dniach, w których były one obchodzone.

 

PIĘĆDZIESIĄTNICA (SZAWUOT)

Żydowskie Święto Tygodni, zwane również Pięćdziesiątnicą lub Zielonymi Świątkami, w języku hebrajskim posiada nazwę Szawuot i obchodzone jest w miesiącu Siwan.

Święto Tygodni było jednym z trzech wielkich świąt, gdzie Bóg wymagał od izraelitów, aby każdy mężczyzna przybył do Jerozolimy, aby stawić się przez Panem w Świątyni. (Powt. Prawa 16:16-17)

W Księdze Kapłańskiej, w rozdziale 23, możemy przeczytać o ustanowieniu Święta Tygodni:

(15) Od następnego dnia po sabacie, kiedyście przynieśli snop dla dokonania obrzędu potrząsania, odliczycie sobie pełnych siedem tygodni. (16) Aż do następnego dnia po siódmym sabacie odliczycie pięćdziesiąt dni i wtedy złożycie nową ofiarę z pokarmów dla Pana. (17) Ze swoich siedzib przyniesiecie na obrzęd potrząsania po dwa chleby, każdy z dwóch dziesiątych efy przedniej mąki. Będą one upieczone na kwasie jako pierwociny dla Pana. (18) Oprócz chleba złożycie w ofierze siedem rocznych jagniąt bez skazy, jednego cielca i dwa barany; będą one ofiarą całopalną dla Pana wraz z ich ofiarą z pokarmów i ofiarami z płynów. Są to ofiary ogniowe, woń przyjemna dla Pana. (19) Przyrządzicie też jednego kozła na ofiarę za grzech i dwa roczne jagnięta na ofiarę pojednania. (20) Kapłan dokona nimi wraz z chlebem pierwocin i oboma jagniętami obrzędu potrząsania przed Panem; są one poświęcone Panu, a należą do kapłana. (21) W tym samym dniu obwołacie święto. Będzie to dla was święte zgromadzenie. Nie będziecie wykonywać żadnej ciężkiej pracy. Jest to wieczna ustawa we wszystkich waszych siedzibach dla waszych pokoleń. (Kapł 23:15-21)

 

Następny dzień po sabacie, o którym jest mowa w wersecie 15, to Święto Pierwocin, które zawsze ma miejsce w niedzielę. Od tego dnia miano odliczyć siedem tygodniu, po czym dnia następnego po siódmym tygodniu, czyli pięćdziesiątego dnia, miał być Szawuot, czyli Pięćdziesiątnica.

Czytamy tutaj, że Bóg przykazał, aby w dniu tego święta, każdy Izraelita złożył Panu, jako ofiarę dwa chleby upieczone na kwasie.

Zauważmy, że jest to jedyny fragment w Biblii, gdzie używany jest kwaszony chleb.

Następną rzeczą, na którą musimy zwrócić uwagę, jest to, że jest tutaj mowa o dwóch bochenkach chleba.

Dwa bochenki chleba oraz to, że jest to kwaszony chleb, zdaje się sugerować, że jest tutaj mowa o Żydach i poganach.

W swej proroczej perspektywie Święto Tygodni (Pięćdziesiątnica) było zapowiedzią narodzenia Kościoła.

Pięćdziesiąt dni po zmartwychwstaniu Jezusa, w dniu żydowskiego Święta Tygodni (Pięćdziesiątnicy) narodził się Kościół, obejmujący zarówno Żydów i pogan, o czym możemy przeczytać w Dziejach Apostolskich, w rozdziale 2.

 

ŚWIĘTA JESIENNE

W pierwszej części tego opracowania powiedzieliśmy o tym, że Bóg dał Izraelitom siedem świąt, które mieli obchodzić.

W pierwszej grupie, związanej z obchodami Paschy, występowały:

Pascha, Święto Przaśników, Święto Pierwszych Płodów oraz Pięćdziesiątnica (Szawuot).

 

W drugiej grupie występują święta obchodzone w miesiącu Tiszri:

Święto Trąb (Jom Teruah), Dzień Pojednania (Jom Kipur) oraz Święto Szałasów (Sukkot).

 

Tiszri, siódmy miesiąc roku według biblijnego kalendarza, jest miesiącem szabatowym i został oddzielony przez Boga jako święty.

Zwróćmy uwagę, że liczba siedem, która symbolizuje bożą doskonałość, jest istotnym elementem żydowskiego kalendarza. Szabat jest obchodzony siódmego dnia tygodnia. Co każde siedem lat był Rok Szabatowy, a po każdych siedmiu latach szabatowych Rok Jubileuszowy. Podczas Święta Przaśników przez siedem dni należało spożywać macę, czyli niekwaszony chleb. Siedem tygodni po dniu Paschy była obchodzona Pięćdziesiątnica. Na koniec Święto Szałasów miało trwać siedem dni.

 

Święta mające miejsce w miesiącu Tiszri były szczególnie wyjątkowe dla Żydów.

W Święto Trąb dźwięk baraniego rogu wzywał wszystkich Żydów do pokuty i upokorzenia się przed Bogiem. Święto Pojednania symbolizowało odkupienie, a Święto Szałasów radość z powodu bożej wierności i dobroci.

 

Jak już to było powiedziane w pierwszej części tego opracowania Święta Izraela posiadają swój historyczny kontekst, odnoszący się do historii narodu żydowskiego, jednakże posiadają również proroczy kontekst, wskazujący na wydarzenia, które miały mieć miejsce w przyszłości.

Rozważane w ich proroczym kontekście święta wiosenne miały związek z pierwszym przyjściem Jezusa. Natomiast święta jesienne, jak to postaramy się tutaj pokazać, wskazują na drugie przyjście Jezusa i wydarzenia czasów końca.

Zauważmy, że nie tylko święta dane Izraelowi przez Boga, lecz całe Pismo Święte, znajduje swoje wypełnienie w Jezusie Chrystusie (Mat 5:17).

 

ŚWIĘTO TRĄB (JOM TERUAH)

(24) Powiedz synom izraelskim tak: W miesiącu siódmym, pierwszego dnia tegoż miesiąca, będziecie mieli dzień odpoczynku, dzień pamiętny, obwołane trąbieniem, święte zgromadzenie; (25) żadnej ciężkiej pracy wykonywać nie będziecie, a składać będziecie ofiary ogniowe dla Pana. (Kapł 23:24-25)

Święto to miało być praktykowane w siódmym miesiącu, miesiącu Tiszri, pierwszego dnia tego miesiąca. Bóg nie nadał temu świętu żadnej nazwy. Ponieważ dźwięk trąby, a dokładnie mówiąc szofaru, był charakterystyczną cechą wyróżniającą ten dzień, został on nazwany po prostu ‘Jom Teruah’, czyli dosłownie ‘dzień trąbienia’.

Dźwięk szofaru rozbrzmiewający tego dnia miał wzywać ludzi do pokuty i wskazywał na zbliżanie się Dnia Pojednania (Jom Kipur).

Przy codziennym składaniu ofiar oraz na początku każdego miesiąca w Świątyni rozbrzmiewały srebrne trąby (Księga Liczb 10:10), jednakże wraz z początkiem miesiąca Tiszri specyficznie miał rozbrzmieć dźwięk szofaru (baraniego rogu).

Tradycyjnie, dźwięk szofaru był wiązany z ofiarowaniem Izaaka przez Abrahama i dostarczeniem przez Boga baranka jako ofiary zastępczej. Dźwięk szofaru miał przypominać Żydom o wierności Boga wobec Abrahama i o wierności, którą Bóg wymaga od nich.

W czasie Święta Trąb (Jom Teruah) była wymagana specjalna ofiara całopalna, oprócz ofiar składanych na początku każdego miesiąca i codziennej ofiary (Liczb 29:1-6). Wymagane było również zaprzestanie pracy w tym dniu oraz ograniczenie wszystkich codziennych obowiązków do minimum.

 

Współcześnie zamiast Święta Trąb Żydzi na całym świecie obchodzą Rosz HaSzana, czyli początek nowego roku, według cywilnego kalendarza. Na przestrzeni dziejów rabini zastąpili biblijne święto Jom Teruah właśnie świętem Rosz HaSzana, które najprawdopodobniej ma babilońskie korzenie. W ten sposób siódmy miesiąc Tiszri znalazł się na początku roku, a Święto Trąb jest obchodzone jako Nowy Rok.

 

Pomimo tych zmian dni te nie utraciły całkowicie swojego biblijnego charakteru i powagi. I tak do dziś 10 dni pomiędzy Rosz HaSzana a Jom Kipur są dziesięcioma dniami pokuty – Jomim Noraim, czyli Groźne Dni, Straszne Dni, Dni Trwogi.

Według rabinów podczas tych dni decyduje się los człowieka na następny rok. Wierzą oni, że w Rosz HaSzana Bóg sądzi ludzkość i zapisuje swoje wyroki w Księdze Życia (Sefer HaChaim). Wszystkim ludziom, którzy nie zasłużyli, aby być wpisanymi do Sefer HaChaim, Bóg daje następnych dziesięć dni na poprawę. To właśnie w dzień Jom Kipur następuje zapieczętowanie Księgi Życia.

 

Prorocze Znaczenie Święta Trąb

W Nowym Testamencie kilkakrotnie spotykamy się ze wzmianką o dźwięku trąby czyli szofaru, w kontekście powrotu Pana.

Pierwszym z tych miejsc jest Ewangelia Mateusza 24:29-31:

(29) A zaraz po udręce owych dni słońce się zaćmi i księżyc nie zajaśnieje swoim blaskiem, i gwiazdy spadać będą z nieba, i moce niebieskie będą poruszone. (30) I wtedy ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego, i wtedy biadać będą wszystkie plemiona ziemi, i ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłokach nieba z wielką mocą i chwałą, (31) I pośle aniołów swoich z wielką trąbą, i zgromadzą wybranych jego z czterech stron świata z jednego krańca nieba aż po drugi.

 

Kontekst tych słów Jezusa dotyczy okresu Wielkiego Ucisku. Jest o tym wyraźnie powiedziane kilka wersetów wcześniej, w których Jezus przestrzega, że „nastanie wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata” (Mat 24:21). Na pewnym etapie owych strasznych dni na obłokach pojawi się Pan w wyrazie Jego potężnej mocy i chwały. W tym dniu cały świat z przerażeniem zrozumie, że Ten w którego nie chcieli wierzyć, którego nienawidzili, któremu nie chcieli być posłuszni jest realny i powraca na ziemię na sąd.

Z niebios rozlegnie się dźwięk szofaru, przy głosie którego aniołowie boży ‘zgromadzą’ z ziemi wierzących na spotkanie Pana.

 

O głosie szofaru, który rozbrzmi z niebios przy powrocie Pana, pisał również apostoł Paweł. W 1 Tesaloniczan 4:15-17 opisuje on to w ten sposób:

(15) A to wam mówimy na podstawie Słowa Pana, że my, którzy pozostaniemy przy życiu aż do przyjścia Pana, nie wyprzedzimy tych, którzy zasnęli. (16) Gdyż sam Pan na dany rozkaz, na głos archanioła i trąby Bożej zstąpi z nieba; wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie, (17) Potem my, którzy pozostaniemy przy życiu, razem z nimi porwani będziemy w obłokach w powietrze, na spotkanie Pana; i tak zawsze będziemy z Panem.

 

Apostoł Paweł wyjaśnia wierzącym w Tesalonikach, że Pan ‘zstąpi z nieba’ przy głosie szofaru. W czasie Jego powrotu wierzący, zarówno z umarłych jak i żywych, zostaną uniesieni na obłoki na spotkanie z nim. Owo ‘porwanie’ na obłoki jest tym, co zazwyczaj jest nazywane pochwyceniem kościoła.

 

O tym samym apostoł Paweł pisał w pierwszym liście do wierzących w Koryncie. W 1 Koryntian 15:51-52 czytamy:

(51) Oto tajemnicę wam objawiam: Nie wszyscy zaśniemy, ale wszyscy będziemy przemienieni (52) W jednej chwili, w oka mgnieniu, na odgłos trąby ostatecznej; bo trąba zabrzmi i umarli wzbudzeni zostaną jako nie skażeni, a my zostaniemy przemienieni.

 

Podobnie jak wcześniej Jezus (Mat 24:21, 29-31), tak i Paweł, w jego drugim liście do wierzących w Tesalonikach wyjaśnia, że wszystkie te wydarzenia będą miały miejsce po pojawieniu się Antychrysta i rozpoczęciu się Wielkiego Ucisku.

 

W 2 Tesaloniczan 2:1-4 Paweł pisze:

(1) Co się zaś tyczy przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa i spotkania naszego z nim, prosimy was, bracia, (2) Abyście nie tak szybko dali się zbałamucić i nastraszyć, czy to przez jakieś wyrocznie, czy przez mowę, czy przez list, rzekomo przez nas pisany, jakoby już nastał dzień Pański. (3) Niechaj was nikt w żaden sposób nie zwodzi; bo nie nastanie pierwej, zanim nie przyjdzie odstępstwo i nie objawi się człowiek niegodziwości, syn zatracenia, (4) Przeciwnik, który wynosi się ponad wszystko, co się zwie Bogiem lub jest przedmiotem boskiej czci, a nawet zasiądzie w świątyni Bożej, podając się za Boga.

‘Dzień Pański’ o którym pisze Paweł, to ten dzień, gdy Pan, przy głosie szofaru pojawi się na obłokach. Mówiąc inaczej, dzień Pański to dzień powrotu Pana Jezusa, opisywany we wszystkich przytaczanych tutaj wcześniej wersetach biblijnych. [6] Paweł zwracając się do wierzących w Tesalonikach, przestrzega ich, aby nie ulegali zwodniczym naukom odnośnie ‘przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa’. Przyjście Pana będzie poprzedzone wydarzeniami, których nie będzie można przeoczyć ani zignorować. Jednym z tych wydarzeń będzie odbudowanie Świątyni w Jerozolimie, w której ‘zasiądzie’ Antychryst, ‘podając się za Boga’. To do tego właśnie odnosił się Jezus jako początku Wielkiego Ucisku, gdy pisał o ‘obrzydliwości spustoszenia’ w miejscu świętym. [7]

Wracając do proroczego znaczenie Święta Trąb możemy powiedzieć, że święto to jest zapowiedzią dnia w którym powróci Pan. Zgodnie z Ewangelią Mateusza, jak i listami apostoła Pawła, powrotowi Pana będzie towarzyszył dźwięk szofaru, czyli trąby. Po rozbrzmieniu szofaru, ci z ludzi, którzy należeli do Pana, zarówno z umarli, jak i żywych, zostaną pochwyceni na spotkanie z Nim.

 

Wcześniej zwróciliśmy uwagę na to, że według żydowskiej tradycji owe 10 dni pomiędzy Jom Teruah (zastąpione przez Rosh HaSzana) a Jom Kipur to Jomim Noraim, czyli Groźne Dni, Straszne Dni, Dni Trwogi.

Owe dziesięć dni są proroczym obrazem tego, co w Starym Testamencie jest nazywane ‘czasem utrapienia Jakuba’, a w Nowym Testamencie ‘wielkim uciskiem’.

W rzeczywistości będą to groźne, straszne dni, dni trwogi dla świata, ale szczególnie dla Izraela. Naród ten stanie w punkcie swojego unicestwienia, gdy „zbiorą się przeciwko niemu wszystkie narody ziemi” (Zach 12.3). Jednakże zgodnie z tym, jak zapowiedział to prorok Jeremiasz, będą oni z tego wybawieni (Jer 30:7). W ten sposób właśnie do kolejnego święta, czyli Jom Kipur, Dnia Pojednania.

 

DZIEŃ POJEDNANIA (JOM KIPUR)

(26) I przemówił Pan do Mojżesza tymi słowy: (27) Dziesiątego dnia jednak tego samego siódmego miesiąca będzie dzień pojednania. Będzie to dla was święte zgromadzenie. Ukorzycie się i złożycie Panu ofiary ogniowe. (28) Żadnej pracy w tym dniu wykonywać nie będziecie, gdyż jest to dzień pojednania, aby pojednać się z Panem, Bogiem waszym. (29) Każdy zaś, kto się nie ukorzy w tym dniu, będzie wytracony ze swojego ludu. (30) Każdego, kto w tym dniu wykonywać będzie jakąkolwiek pracę, wytępię spośród jego ludu. (31) Żadnej pracy wykonywać nie będziecie; jest to wieczna ustawa dla waszych pokoleń we wszystkich siedzibach waszych. (32) Jest to sabat, dzień całkowitego odpoczynku. Ukorzcie się więc. Dziewiątego dnia tego miesiąca wieczorem, od wieczora do wieczora obchodzić będziecie wasz sabat. (Kapł 23:26-32)

Dziesiąty dzień miesiąca Tiszri Bóg ustanowił jako Dzień Pojednania (Jom Kipur) dla Izraela. Jest to najbardziej uroczyste ze wszystkich żydowskich świąt, ‘szabat szabatów’.

W dniu tym Żydzi na całym świecie zbierają się w synagogach i domach modlitwy, aby pojednać się z Bogiem i uzyskać przebaczenie wszystkich swoich grzechów.

 

Historyczne Znaczenie Dnia Pojednania

Biblijna nazwa tego dnia jest HaKippurim i oznacza ‘dzień przykrywania’ lub ‘ukrywania’. Zgodnie ze znaczeniem tego słowa Bóg przykrywa grzechy swojego ludu krwią ofiary.

Historycznie Jom Kipur był jedynym dniem w roku, kiedy Najwyższy Kapłan mógł wejść do Miejsca Najświętszego w Świątyni. Odbywało się to po specjalnej ceremonii przygotowania.

Dokładny opis dokonywanych w tym dniu obrzędów znajdujemy w Księdze Kapłańskiej, rozdziale 16, wersetach od 1 do 34.

Aby należycie przygotować się do tego uroczystego dnia Najwyższy Kapłan spędzał na osobności siedem dni. W dniu święta obmywał swoje ciało pięć razy, a ręce i stopy dziesięć razy.

Kulminacyjnym momentem tego dnia było wejście Najwyższego Kapłana do Miejsca Najświętszego, w którym stała Arka Przymierza okryta „Przebłagalnią”. [8] Nad nią unosił się „obłok” (Szechina) reprezentujący obecność Boga.

Po zabiciu cielca i jednego z dwóch kozłów, które były przeznaczone na ofiarę, najwyższy kapłan skrapiał krwią Miejsce Najświętsze, zasłonę, ołtarz kadzenia i ołtarz całopalenia, oczyszczając je od skażenia grzechem.

Podczas obrzędu skrapiania krwią pokrywy Arki Przymierza (Przebłagalni), przedstawiano sobie Boga, jako siedzącego pomiędzy cherubinami i patrzącego w dół na Arkę Przymierza, w której znajdowały się połamane tablice z dziesięcioma przykazaniami. Znaczenie tego jest takie, że gdy Bóg patrzył na ‘złamane prawo’, najpierw widział krew, która była symbolem zadośćuczynienia za grzechy ludu izraelskiego.

Następnie przyprowadzano do Najwyższego Kapłana drugiego kozła (dla Azazela). Kapłan nakładając ręce na jego głowę symbolicznie składał na niego grzechy narodu. Po czym kozioł był wypędzany na pustynie i spychany ze zbocza, aby mieć pewność, że nie powróci.

Wszystko to miało mieć miejsce na północnej części obozu. Zauważmy, że Golgota, gdzie Jezus został ukrzyżowany, znajdowała się również na północ od świątyni w Jerozolimie.

Dzień Pojednania był wyrazem Bożego miłosierdzia i łaski. Tego dnia Izraelici mogli otrzymać przebaczenie za grzechy, których dopuścili się i być przywróconymi do relacji z Bogiem.

Jednakże przebaczenie otrzymane tego dnia nie było trwałe. Aby przebaczenie mogło zachować swoją ważność dany człowiek nie mógł ponownie złamać Bożego prawa. Dlatego też ceremonia Pojednania musiała być powtarzana każdego roku ponownie.

W rzeczywistości Dzień Pojednania był obrazem innego wielkiego dnia, kiedy zbawienie i pojednanie zostało dokonane dla Izraela i całego świata poprzez śmierć Syna Bożego, którym był Jeszua Mesjasz, Jezus Chrystus.

Możemy powiedzieć, że krew zwierząt tylko zakrywała grzechy, lecz ich nie usuwała. Z tego względu system ofiarniczy stanowił wyłącznie tymczasowe rozwiązanie, które z czasem miało zostać zastąpione trwałą ofiarą Syna Bożego (1 Kor 15, 3).

Od momentu zburzenia Świątyni, judaizm rabiniczny poprzez wieki robił wszystko, aby zmniejszyć znaczenie konieczności krwawej ofiary za grzech, która była nakazana przez Boga w Biblii. Praktyki takie jak pokuta, modlitwa, jałmużna i post zrównano z krwawą ofiarą, usuwając nieodzowność tej ostatniej. Pomimo tego wszystkiego judaizm rabiniczny nie jest w stanie dać pewności ich wiernym, że ich grzechy zostały przebaczone. Tą pewność może dać tylko Mesjasz, którego ten judaizm rabiniczny odrzucił.

Oprócz niewątpliwego nawiązania do ostatecznej ofiary Jezusa Chrystusa, Jom Kipur ma również prorocze znaczenie, wskazujące na odkupienie Izraela w czasie powrotu Mesjasza.

 

Prorocze Znaczenie Dnia Pojednania

Jak już o tym była mowa Jom Kipur jest dla Izraela dniem narodowej pokuty, dniem pokuty całego narodu.

Odniesienie do wydarzeń, na które ten dzień proroczo wskazuje, znajdujemy m. in. w Ozeasza 5:15. Prorok Ozeasz w tych słowach przepowiedział odrzucenie Mesjasza, Jezusa Chrystusa, przez Żydów, oraz mówi o warunku Jego powrotu:

(15) Pójdę i wrócę do mojej siedziby, aż w pokucie szukać będą mego oblicza i w swym nieszczęściu będą za Mną tęsknić. (Oz 5:15)

 

Słowa o podobnym znaczeniu znajdujemy w Ewangelii Mateusza 23:39, gdy Jezus mówi do duchowych liderów narodu żydowskiego:

(39) Albowiem powiadam wam: Nie ujrzycie mnie odtąd, aż powiecie: Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Pańskim. (Mat 23:39)

 

Słowo Boże mówi o dniu, w którym naród żydowski w pokucie nawróci się do Jeszuy, Jezusa Chrystusa, ich Mesjasza.

Będzie to miało miejsce w dniach, wspomnianego już czasu utrapienia dla Jakuba’.

 

Prorok Jeremiasz pisze o tym w ten sposób:

(5) Tak mówi Pan: Słyszeliśmy głos trwogi, strachu i niepokoju. (6) Pytajcie i patrzcie! Czy mężczyzna może rodzić? Czemu więc widzę każdego mężczyznę z rękami na biodrach jak u rodzącej a oblicze wszystkich zbladło? (7) Biada! Gdyż wielki to ów dzień, żaden do niego niepodobny. Jest to czas utrapienia dla Jakuba, jednak będzie z niego wybawiony. (Jer 30:1-11)

 

To, co Słowo Boże nazywa ‘czasem utrapienia dla Jakuba’ będzie miało miejsce podczas Wielkiego Ucisku rozumianego jako ostatnie 3 historii ludzkości przed ustanowieniem Królestwa Bożego na ziemi. [9] W odróżnieniu od Wielkiego Ucisku, który przyjdzie na cały świat, ‘czasem utrapienia dla Jakuba’ odnosi się specyficznie do Izraela.

Wiąże się to z przestrogą, którą znajdujemy w pismach starotestamentowych proroków, o tym, że w dniach końca liczne narody świata zwrócą się przeciwko Izraelowi, aby go zniszczyć.

Zarówno Stary, jak i Nowy Testament, wskazują na to, że wściekłość Szatana przy końcu wieku będzie skierowana szczególnie w kierunku wyniszczenia narodu żydowskiego. Jego celem w tym będzie uniemożliwić powrót Mesjasza.

Bez Żydów na ziemi, którą Bóg im dał, a szczególnie bez wierzącej w Jeszuę, Jezusa Chrystusa, resztki z żydowskiego narodu, Jezus nie mógłby powrócić.

Podobnie jak irracjonalna nienawiść Hitlera w stosunku do żydów podczas II Wojny Światowej, obsesja Antychrysta będzie objawiać się w podobny sposób, jednakże z większą intensywnością i będzie miała globalny zasięg.

Bóg pozwoli na to, aby naród żydowski znalazł się w takiej sytuacji, że bez Jego nadnaturalnej pomocy, nie byłby wstanie przetrwać.

 

W Księdze Zachariasza jest to przedstawione w następujący sposób:

(8) I stanie się w całym kraju — mówi Pan: Dwie trzecie zginą i pomrą, a tylko trzecia część pozostanie z nim. (9) Tę trzecią część wrzucę w ogień i będę ją wytapiał, jak się wytapia srebro, będę ją próbował, jak się próbuje złoto. Będzie wzywać mojego imienia i wysłucham ją. Ja powiem: Moim jest ludem, a ona odpowie: Pan jest moim Bogiem. (Zach. 13,8-9)

 

Według przepowiedni proroka Zachariasz 2/3  mieszkańców Izraela zginie podczas oblężenia kraju, które nastąpi w czasach Antychrysta. 1/3  przeszedłszy przez ucisk będzie wybawiona, gdy będzie wzywać imienia Pana. To, że chodzi tutaj o Jeszuę, Jezusa Chrystusa, staje się jasne z innego miejsca w proroctwie Zachariasza.

(9) W owym dniu będę dążył do tego, aby zniszczyć wszystkie narody, które wyruszyły przeciwko Jeruzalemowi. (10) Lecz na dom Dawida i na mieszkańców Jeruzalemu wyleję ducha łaski i błagania. Wtedy spojrzą na mnie, na tego, którego przebodli, i będą go opłakiwać, jak opłakuje się jedynaka, i będą gorzko biadać nad nim, jak gorzko biadają nad pierworodnym. (Zach 12:9-10)

Prorok Zachariasz pisze tutaj o tym, że ocalała resztka z Izraela ‘spojrzy na tego, którego przebodli, i będą go opłakiwać, jak opłakuje się jedynaka’. W tym dniu naród izraelski pozna, że Jeszua, Jezus Chrystus, ten którego odrzucili ich ojcowie, ten którego oni ukrzyżowali, oraz ten którego kazali im nienawidzić, jest ich Mesjaszem. W tym dniu cały ocalały naród pogrąży się w pokucie, żalu i biadaniu.

Widzimy z tego, że w proroczym kontekście Dzień Pojednania (Jom Kipur) wskazuje na powtórne przyjście Mesjasza i pojednanie narodu żydowskiego z ich Mesjaszem.

 

ŚWIĘTO SZAŁASÓW (SUKKOT)

Święto Szałasów (Sukkot) było ostatnim z serii świąt siódmego miesiąca Tiszri. W kontraście do pokutnej atmosfery Święta Trąb (Jom Teruah) i Dnia Pojednania (Jom Kipur), Święto Szałasów było czasem radości. Wraz z poprzednimi dwoma świętami Izrael przeszedł przez okres pokuty i odkupienia. Teraz Bóg pragnął, aby jego lud radował się z powodu odnowionej relacji z Nim.

 

Święto Szałasów było jednym z trzech świąt, oprócz Paschy i Dnia Pięćdziesiątnicy, gdzie Bóg wymagał od Izraelitów, aby każdy mężczyzna przybył do Świątyni w Jerozolimie.

Nazwa Święto Szałasów, w języku hebrajskim Sukkot, wywodzi się od przykazania, które Bóg dał Izraelitom, aby przez siedem dni i nocy mieszkali w namiotach. 

W Księdze Kapłańskiej, rozdziale 23, wersetach od 34 do 43, możemy przeczytać następujące słowa:

(34) Powiedz synom izraelskim tak: Piętnastego dnia tego samego siódmego miesiąca będzie przez siedem dni Święto Szałasów dla Pana. (35) Pierwszego dnia będzie święte zgromadzenie. Żadnej ciężkiej pracy wykonywać nie będziecie, (36) przez siedem dni będziecie składać Panu ofiarę ogniową. Ósmego dnia będziecie mieli święte zgromadzenie i złożycie Panu ofiarę ogniową. Jest to uroczyste zgromadzenie, żadnej ciężkiej pracy wykonywać nie będziecie. (…) (41) Będziecie je uroczyście obchodzić jako święto Pana przez siedem dni, co rok. Jest to wieczna ustawa dla waszych pokoleń. W siódmym miesiącu będziecie je obchodzić, (42) będziecie mieszkać w szałasach przez siedem dni. Wszyscy krajowcy w Izraelu mieszkać będą w szałasach, (43) aby wiedziały wasze przyszłe pokolenia, że w szałasach kazałem mieszkać synom izraelskim, gdy wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej. Ja, Pan, jestem Bogiem waszym. (Kapł 23:34-36; 40-43)

Nietrwale, zbudowane z krzewów i liści szałasy miały na celu przypominać Izraelitom o wyzwoleniu z Egiptu i Bożej wierności w czasie ich przebywania na pustyni przez 40 lat.

Mieszkanie w tych tymczasowych schronieniach było przypomnieniem nie tyle trudów, jakie musiał znosić naród izraelski podczas ich przebywania na pustyni, ile ochrony, opieki i zaopatrzenia, którego Bóg udzielał im w tamtym czasie.

Przykazanie by budować namioty i mieszkać w nich zbiegało się z czasem zakończenia żniw w Izraelu. 

Gospodarka starożytnego Izraela była całkowicie agrarna. Życie Izraelitów w tamtym czasie było uzależnione od okresów urodzajów i nieurodzajów. Urodzajny rok był powodem radości i wdzięczności Bogu za Jego zaopatrzenie. Wraz z zakończeniem roku agrarnego, gdy zbiory były zebrane z pól do spichlerzy, lud mógł odpocząć po długiej ciężkiej pracy. Bóg dał Izraelitom te siedem dni, aby odłożyli na bok swoje codzienne sprawy i troski i radowali się przed Jego obliczem, dziękując mu za zaopatrzenie, które On im daje.

 

Głównymi symbolami Sukkot oprócz szałasów były lulaw i etrog.

Lulaw wykonuje się z gałązek palmy, mirtu i wierzby przewiązanych złotą nicią.

Każdy Żyd przychodząc do Świątyni w Święto Szałasów oprócz lulawu trzymał w ręku etrog – owoc cytrusowy, który miał przypominać owoce Ziemi Obiecanej.

 

Nakaz sporządzania lulawu pochodzi z Biblii:

(40) W pierwszym dniu weźmiecie sobie owocu ze szlachetnych drzew, gałązki palmowe, gałązki z drzew rozłożystych i z wierzby znad potoku i będziecie się weselić przed Panem, Bogiem waszym, przez siedem dni. (Kapł 23:41)

 

Obchody Święto Szałasów w Świątyni wyróżniały się szczególnie dwoma charakterystycznymi elementami:

(1) wylewanie wody w Świątyni;

(2) ceremonia Oświetlenia Świątyni.

Praktyki te nie były częścią biblijnej ceremonii, ich historyczny zapis znajdujemy w Misznie.

 

Ceremonia Wylewania Wody w Świątyni

Ceremonia wylewania wody, w języku hebrajskim Nissuch HaMayim, polegała na tym, że specjalnie wybrany do tego celu kapłan miał za zadanie pójść do Sadzawki Siloe i w złotym dzbanie przynieść wodę do Świątyni. Towarzyszyła mu grupa flecistów oraz tłumy wierzących ludzi. Przybycie kapłana z wodą do Świątyni było obwieszczane dźwiękiem trąb.

Następnie kapłan szedł do południowej strony wielkiego ołtarza, gdzie znajdowały się dwie specjalne misy. Jedna misa była używana do wlewania wina podczas składania ofiar z płynów. Do drugiej misy kapłan wlewał wodę przyniesioną z Sadzawki Siloe.

Wlewaniu wody do misy towarzyszyła gra flecistów (z wyjątkiem dnia Szabatu) oraz recytacja słów z Psalmu 118: „O Panie, wybaw! O Panie, daj pomyślność!” (Psalm 118:25 BT). Podczas powtarzania słów psalmu zgromadzony lud potrząsał lubawami (gałązkami palm), aż cała woda została przelana z dzbana do misy.

Ceremonia ta miała podwójne znaczenie.

Po pierwsze, była to symboliczna, rytualna modlitwa o obfite deszcze. Kończyło się lato. Miała zacząć się zima i pora deszczowa. Plony z ziemi były uzależnione od obfitych opadów, dlatego też modlono się o to, aby spadły obfite deszcze. Wylewanie wody było widzialnym znakiem Bożej łaski zesłania deszczu.

Po drugie, ceremonia wylewania wody była aktem proroczym, mesjańskim, wyrażającym oczekiwanie na wylanie Ducha Świętego nie tylko na Izrael, ale również na wierzących ze wszystkich narodów (Ks. Joela 3:1-5).

 

W ewangelii Jana, rozdziale 7, wersetach od 37 do 39, możemy czytać o tym, że Jezus przyszedł do Świątyni w Święto Szałasów, aby wziąć udział w świątecznych obchodach.

(37) A w ostatnim, wielkim dniu święta stanął Jezus i głośno zawołał: Jeśli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije. (38) Kto wierzy we mnie, jak powiada Pismo, z wnętrza jego popłyną rzeki wody żywej. (Jan 7:37-38)

Ta wypowiedź Jezusa, w tych okolicznościach, znaczyła ni mniej ni więcej: Ja jestem odpowiedzią na wasze modlitwy.

Zgromadzone tam osoby rozumiały, że Jezus domagał się uznania go, jako Mesjasza. Jak widzimy z relacji Jana, niektórzy uwierzyli mu, lecz inni nie:

(41) Inni mówili: To jest Chrystus; a jeszcze inni mówili: Czy z Galilei przyjdzie Chrystus? (42) Czy Pismo nie mówi, że Chrystus przyjdzie z rodu Dawida i z Betlejemu, miejscowości, gdzie mieszkał Dawid? (43) Powstał, więc z powodu niego rozłam między ludem. (Jan 7:41-43)

 

Idea żywej wody nie była obca Żydom. Prorok Zachariasz mówił o strumieniach żywej wody (tzn. Duchu Świętym), które popłyną w okresie przyjścia Mesjasza, kiedy odkupi on Izrael i ustanowi swoje panowanie na ziemi (Zach 14:2-9). Tą samą obietnicę znajdujemy w Księdze Ezechiela (Ezech 36:24-28).

W dniu Święta Szałasów w Świątyni Jezus chciał przekazać zebranym tam Żydom, że On jest życiem i On jest odkupieniem. W Nim jest odkupienie duchowe – odkupienie od mocy grzechu, śmierci i ‘ciemności’, oraz odkupienie fizyczne, które zrealizuje się podczas Jego powtórnego przyjścia, gdy zasiądzie On na tronie Dawida w Jerozolimie, jako Król nad Izraelem i całym światem.

 

Ceremonia Oświetlenia Świątyni

Drugą ceremonią praktykowaną w czasie Święta Szałasów była Ceremonia Oświetlenia Świątyni. Ceremonia ta wywodzi się z żydowskiej tradycji.

W dniu tej ceremonii Koheni (kapłani) i Lewici schodzili do przedsionka kobiet, gdzie były umieszczone cztery, ogromnych rozmiarów, złote świeczniki. Na szczycie każdego ze świeczników znajdowała się wielka misa wypełniona olejem.

Po zapaleniu tych świeczników, jak podaje Miszna, światło wydobywające się z nich było tak jasne, że oświetlało niemal całą Jerozolimę.

Nastrój podczas tej ceremonii był radosny. Duchowi przywódcy Izraela tańcowali całą noc, trzymając w rękach palące się pochodnie i śpiewając pieśni chwalące Boga. Wszystkiemu temu towarzyszyła gra harf, lir, trąb i wielu innych instrumentów oraz pieśni śpiewane przez Lewitów.

Światło wydobywające się ze świeczników miało reprezentować Szechinę, obecność Boga.

Jezus mówiąc do zgromadzonych w świątyni ludzi, że On jest światłością świata, nawiązywał właśnie do tej ceremonii.

(12) A Jezus znowu przemówił do nich tymi słowy: Ja jestem światłością świata; kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, ale będzie miał światłość żywota. (Jan 8:12)

 

Dzień Wielka Hosanna

Siódmy i ostatni dzień Święta Szałasów znany jest jako Hoszana Raba, to znaczy Wielka Hosanna.

W czasie każdego dnia Sukkot w Świątyni kapłani chodzili w procesji wokół ołtarza. Jednakże siódmego dnia obchodzili oni ołtarz siedem razy. W trakcie procesji były recytowane modlitwy, w których powtarzały się na podobieństwo refrenu słowa psalmu: „O Panie, wybaw! O Panie, daj pomyślność!” (Psalm 118:25). Od słów ‘zbaw nas’ (po hebrajsku – hoszana) dzień ten znany jest jako Wielka Hosanna.

Tradycja ta prawdopodobnie sięga korzeniami 165 roku p.n.e., czasu panowania Machabeuszów.

Współcześnie, w czasie Święta Szałasów, w synagogach odbywa się procesja wokół bimy (podest służący do odczytywania Tory), z etrogiem w lewej i lulawem w prawej ręce. Podczas procesji recytowany jest Halel (zbiór psalmów od 113 do 118).

W dniu Hoszana Raba, bima obchodzona jest w procesji siedem razy. Ceremonia ta ma na celu upamiętnienie obchodu, jakiego dokonywali starożytni kapłani wokół ołtarza za dni Świątyni.

 

Szmini Aceret

Ósmy dzień święta Sukot, przypadający dwudziestego drugiego dnia miesiąca Tiszri, zwany jest Szmini Aceret (ósmy dzień zgromadzenia). Inne określenia tego dnia to Jom haSzmini (dzień ósmy) lub Chag haAceret (Święto Uroczystego Zgromadzenia).

Traktowany jest jako osobne święto. W dniu tym zawiesza się obrzędy związane z Sukot, takie jak używanie lulawu i etrogu oraz spanie w szałasach. Nakaz jego obchodzenia jest wywodzony z Księgi Kapłańskiej 23:36.

Podczas święta odmawia się specjalną modlitwę o deszcz – tfilat geszem. Począwszy od Szmini Aceret (początek jesieni) aż do Pesach (na wiosnę) do modlitwy codziennej włącza się modlitwę o deszcz.

 

Simchat Tora

Simchat Tora, to znaczy ‘radość Tory’, jest świętem, które przypada dziewiątego dnia Sukot w diasporze, a w Izraelu obchodzi się je razem ze Szmini Aceret.

Tora (Pięcioksiąg Mojżeszowy) podzielony jest na 54 części (tzw. porcje), które czytane są każdego tygodnia w synagogach. Wraz z zakończeniem Sukot dobiega również końca roczny cykl odczytywania Tory w synagogach i jednocześnie zaczyna się nowy.

Święto Simchat Tora składa się z dwóch części, ceremonii wieczornej i porannej (pamiętajmy o tym, że dzień w Izraelu trwa od zachodu słońca do zachodu słońca następnego dnia).

Podczas wieczornej ceremonii w synagogach czytanie Tory kończy się na ostatnich wersetach Deworim (Księgi Powtórzonego Prawa).

Następnego dnia rano czytanie Tory zaczyna się od nowa od Bereszit (Księgi Rodzaju).

Święto przebiega w ten sposób, że wieczorem wyjmuje się z Aron haKodesz wszystkie zwoje, zostawiając na ich miejscu zapaloną świecę jako symbol niegasnącego światła Tory.

Mężczyźni obnoszą zwoje wokół bimy z radosnym śpiewem i tańcami, wykonując w ten sposób siedem okrążeń – hakafot. Uroczystość trwa niekiedy kilka godzin i różni się zasadniczo od innych świąt tym, że do części przeznaczonej dla mężczyzn zaprasza się również kobiety i dzieci, które są również dopuszczone do noszenia Tory, śpiewu i tańca w wesołej procesji.

Obrzęd powtarza się następnego ranka. Wszyscy dorośli Żydzi płci męskiej odmawiają po kolei błogosławieństwo nad Torą.

 

PROROCZE ZNACZENIE SUKKOT

W swoim proroczym kontekście Święto Szałasów wskazuje na Tysiącletnie Królestwo, gdzie porzucimy nasze tymczasowe mieszkanie (obecne życie) by posiąść wieczne mieszkanie (w Królestwie Bożym) (Oz 5:15-6:3; Zach 14:4, 9; 1 Kor 5:2).

Połączenie pomiędzy Świętem Szałasów (Sukkot) a Tysiącletnim Królestwem widzimy wyraźnie w proroctwie Zachariasza.

(16) Wszyscy ci, którzy ocaleją spośród wszystkich ludów, biorących udział w wyprawie na Jerozolimę, rokrocznie pielgrzymować będą, by oddać pokłon Królowi – Panu Zastępów – i obchodzić Święto Namiotów. (17) A te z ludów ziemi, które nie pospieszą do Jerozolimy oddać pokłon Królowi – Panu Zastępów – będą pozbawione deszczu. (Zach 14:16-17)

Święto Szałasów będzie jedynym świętem, które nadal będzie obchodzone w Tysiącletnim Królestwie, podczas panowania Mesjasza, Jezusa Chrystusa na ziemi.

Zachariasz dodaje, że te narody, które nie przyjdą w Święto Szałasów do Jerozolimy, aby oddać pokłon Królowi, będą pozbawione deszczu, co możemy rozumieć w sensie dosłownym, jak i być może duchowym, odnoszącym się do obecności Ducha Świętego.

 

PODSUMOWANIE

Siódmy miesiąc Tiszri jest szczególnie wyjątkowy dla Żydów. Tiszri jako siódmy miesiąc roku został oddzielony przez Boga jako święty. Święta występujące w tym miesiącu, rozważane w kontekście proroczym, wskazują na powrót Mesjasza, którym jest Jezus Chrystus, i wydarzenia końca czasów.

Obchodzenie Święta Trąb jest dla Żydów czasem pokuty, i w tym sensie wskazuje ono na czas Wielkiego Ucisku oraz powrotu Pana.

Święto Pojednania wskazuje na Dzień Pana oraz nadchodzący sąd i odkupienie Izraela oraz całego świata.

Święto Szałasów było zamierzone przez Boga, jako czas radość. W swym proroczym kontekście wskazuje ono na Tysiącletnie Królestwo, gdzie Mesjasz będzie panował jako król nad całą ziemią.

 

PRZYPISY

[1] Kapł 23:1-44

[2] Wyj 12:1-14

[3] Więcej na ten temat jest powiedziane w artykule Żydowska Pascha, czyli dzień ukrzyżowania Jezusa.

[4] Przekład Ewangelicznego Instytutu Biblijnego (2016)

[5] Kwas w Biblii jest symbolem grzechu: Wyj 12:15; 13:7; Kapł 2:11; 6:17; 10:12; Mt 16:6; Łuk 13:21; 1 Kor 5:6-8; Gal 5:7-9.

[6] Kładę nacisk na to wyjaśnienie, ze względu na rozpowszechnione w kościele niebiblijne nauczanie o dwóch powrotach Jezusa. Niestety większość chrześcijańskiego świata przyjęła fałszywe nauczanie, które pojawiło się pod koniec XIX wieku, o niewidzialnym powrocie Pana i niewidzialnym pochwyceniu kościoła przed pojawieniem się Antychrysta i rozpoczęciem Wielkiego Ucisku. Więcej o tym można znaleźć w artykule: W czym tkwi problem z pretrybulacjonizmem?

[7] Zainteresowanych tym tematem odsyłam do artykułu: Antychryst, wielki ucisk i pochwycenie wierzących.

[8] Tak to wyglądało w Przybytku, nazywanym również Przybytkiem Mojżeszowym lub Namiotem Zgromadzenia, oraz Pierwszej Świątyni, która została wybudowana przez Salomona. W Drugiej Świątyni, tej która stała za dni Jezusa, nie było Arki Przymierza. Arka Przymierza zaginęła w trakcie inwazji Babilonu na Judę w VI wieku p.n.e.

[9] Zagadnienie nastania Królestwa Bożego rozwijamy w tym artykule: Kres tego wieku i nastanie Królestwa Bożego

 

(Data publikacji: )

Artur Pluta

7 thoughts on “Jezus w świętach żydowskich”

  1. Jakie jest Wasze podejście do tematu szabatu. W 10 Przykazaniach zamieszczony jest shabbat czyli IV przykazanie, którego nie przestrzegają wszyscy chrześcijanie mówiąc, ze szabat jest dla Żydów. Czy tylko dla Żydów: warto się upewnić – Izaj.56; 1-8. W proroctwach nie można pomijać ważności IV Przykazania -szabbatu : 2Mojz. 20.8-11 i mnóstwo innych fragmentów. Jezus nigdzie nie powiedział , że zabrania wprowadzać w życie IV Przykazanie czyli szabat. “Pamiętaj o dniu szabatu, by go świecić…” Szabat wg.Izaj.56.1-8 jest dla wszystkich, nie tylko dla Izraela. To fragmenty z obietnicą dla tych, którzy przestrzegają IV przykazanie. Mam nadzieję, że chrześcijanie nie będą bać się świąt biblijnych i IV Przykazaniu, szabatu, w których również uczestniczył Jezus. A to , że faryzeusze krytykowali w szabat Jezusa nie oznacza unieważnienia szabatu. Kiedy zrobisz jakąś uwagę małżeństwu to nie oznacza, że to małżeństwo przestaje istnieć. Jezus przypominał w szabat jak ważny jest człowiek dla Boga w szabat o czym zapomnieli przywódcy. Również w dzisiejszych czasach tak się dzieje i nic ta prawda nie straciła na aktualności. A poza tym , jeśli Jezus jest Panem Szabatu – jak więc może istnieć Pan szabatu bez szabatu? Skoro chrześcijanie uznają Jezusa za Pana szabatu odrzucając jednocześnie szabat – to jak to jest ? Myślę, że przyczyną jest bezwolne powtarzanie mylnych teorii zamiast indywidualnego badania Biblii i Prawdy. Kiedy sięgniemy do tradycji Izraela i na nowo zbadamy temat szabatu w Biblii , wtedy ujrzymy jak ważny ten dzień jest dla Boga i tych, którzy miłują Jego. Pozdrawiam. Szabat ważny w odniesieniu do czasów ostatecznych.

    1. Super komentarz ja z moją rodziną od jakiegoś czasu świętujemy szabat, mamy kidusz chałki modlimy się uwielbiamy razem Boga Izraela, i zawsze podczas szabatu jest Obecność Ducha Świętego który nas odnawia napełnia w swoim szalomie.Jesteśmy wierzącym chrześcijanami ok.13 lat narodzenie na nowo ochrzczeni chrztem wodnym przez zanurzenie oraz Duchem Świętym.Bóg odnawia nasze dziedzictwo w Chrystusie a korzenieniem jest Izrael, w który wszyscy chrześcijanie są wszczepieni. Chwała Panu za naszych starszych braci Żydów od których wyszedł Mesjasz i do których powróci,zbawionych narodzonych na nowo mesjańskich Żydów.Uważam że w niedługim czasie większość chrześcijan będzie nie tylko obchodzić szabat, ale również biblijne Święta Pana m.in. Paschę,Szawuot, Sukot,Chanukę itd.Izrael jest kluczem do zrozumienia czasów ostatecznych, mocno wierzę że Milenijne Królestwo Jezusa nie obędzie się bez Mesjańskich braci, którzy razem z Chrześcijanami będą służyć jednemu Królowi Królów i Panu Panów Jezusowi Chrystusowi.

    2. Pszenko Twoje słowa “powtarzanie mylnych teorii zamiast indywidualnego badania Biblii i Prawdy. Kiedy sięgniemy do (tradycji) Izraela i na nowo zbadamy temat szabatu w Biblii , wtedy ujrzymy jak ważny ten dzień jest dla Boga i tych, którzy miłują Jego.” są rozwiązaniem całej zagadki. Jednak tradycję bym wycięła z wypowiedzi, bo ona nie może wpływać na nasze rozumienie słów JAHWEH. Najlepszym przykładem jest Misja Amightywind bazująca tylko na Słowie Bożym. Polecam lekturę i Pozdrawiam.

    3. No cóż problem w tym, że jeśli chciałabyś dosłownie przestrzegać przykazania dane Izraelowi to musiałabyś przestrzegać również innych praw – nawet tych najbardziej kontrowersyjnych albowiem 10 przykazań jest powiązane z całą Torą. Co do Szabatu to w Księdze Liczb (28, 9-10), czy Księdze Kapłańskiej (24, 8) Izraelici byli zobligowani do składania ofiar. Chrześcijanin nie powinien składać ofiar materialnych tylko duchowne jak nauczał Jezus oddawać cześć w Duchu i prawdzie, dzięki męce Pańskiej (bycia jedyną wystarczającą ofiarą pod postacią Baranka Paschalnego). Co teraz wybierać sobie z Tory nakazy nas obowiązujące? Ale jak to odpowiednio zrobić? Moim zdaniem, gdy Jezus osobiście głosił Prawdę to nie bez powodu ograniczył się do Izraela, albowiem Bóg obiecał im pierwszeństwo. Zatem to logiczne, że musiał wypełnić wszelkie obietnice i znaki wcześniej objawione w Starym Testamencie – Ojciec zawsze dotrzymuje obietnic. Pierwszymi wyznawcami Jezusa byli żydzi. Należałoby się zastanowić zatem dlaczego dokładnie po śmierci naszego Pana jego Apostołowie i starsi bracia będąc już ochrzczonymi Duchem Świętym, głosząc Ewangelię wśród pogan, nie nakazywali przestrzegać co do joty Zakonu nadanego żydom? Dlaczego na I Soborze Jerozolimskim zalecono tylko powstrzymywanie się od 4 rzeczy? Obrzezanie dla żyda było równie istotne co przestrzeganie Szabatu, a jednak poganie nie byli do tego zobowiązani. Chociaż Tora jednoznacznie głosi, że każdy kto należy do Pana na znak przymierza ma obowiązek jego dokonania. Apostoł Paweł głosił “Niechaj więc nikt o was nie wydaje sądu co do jedzenia i picia bądź w sprawie święta czy nowiu, czy szabatu. Są to tylko cienie spraw przyszłych, a rzeczywistość należy do Chrystusa” (List do Kolosan 2:16-17); „Jeden czyni różnicę między poszczególnymi dniami, drugi zaś uważa wszystkie za równe: niech się każdy trzyma swego przekonania. Kto przestrzega pewnych dni, przestrzega ich dla Pana, a kto jada wszystko – jada dla Pana. Bogu przecież składa dzięki. A kto nie jada wszystkiego – nie jada ze względu na Pana, i on również dzięki składa Bogu” (List św. Pawła do Rzymian 14:5-6). Ja osobiście studiując Pismo Święte odniosłam przekonanie, że Zakon i jego nakazy były znakiem pomiędzy Izraelem (żydami i ich potomkami, których Bóg wyprowadził z Egiptu; zatem tylko osoby o konkretnych więzach krwi), a Bogiem. Natomiast poganie nie będąc pod Zakonem nie muszą jego przechodzić np. obrzezania, aby móc zostać “wszczepionym jak gałąź z dzikiej oliwki”. To nic dziwnego, że żydzi, którzy uwierzyli w Chrystusa przestrzegali Zakonu, bo od małego byli do tego nauczani. Zatem Duch Święty nie chciał wystawiać ich na próbę. “Wszystko bowiem, co się czyni niezgodnie z przekonaniem, jest grzechem.” Jeśli Duch Święty podpowiada Ci, aby święcić Szabat zrób to. Właśnie po to zostaliśmy ochrzczeni Pocieszycielem, aby indywidualnie podchodzić do spraw wypełnienia najważniejszego jednego z dwóch przykazań “Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem.” Jeśli obchodzenie Szabatu z Tory będzie według Ciebie oddaniem czci naszemu Ojcu – zrób to. Niech Twoje sumienie o tym zadecyduje. Również pozdrawiam.

  2. Szczęść Boże.
    W “chronologii wydarzeń” wkradł się bardzo poważny błąd – nie ma piątku. Po czwartku występuje od razu sobota. W związku z tym Pascha , Ostatnia Wieczerza Jeshua Adonai odbyła się 14 dnia nisan i zaczynała się w czwartek po zachodzie słońca , według kalendarza żydowskiego.
    Poza tym nie ma informacji w Piśmie Świętym o tym , że będą to pełne trzy noce i pełne trzy dni. Napisane jest “trzeciego dnia ” , a skoro tak , to może to być o każdej godzinie trzeciego dnia.

    “Przypomnijcie sobie, jak wam mówił, będąc jeszcze w Galilei: 7 “Syn Człowieczy musi być wydany w ręce grzeszników i ukrzyżowany, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie”»” Łukasz 24

    Według Ewangelii Jana 20:

    “1 A pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. ”

    Pozdrawiam , z Panem Bogiem
    Emilia Szydło

    1. W Ewangelii Mateusza 12,40 jest informacja o tym,że Pan Jezus będzie w łonie ziemi trzy dni i trzy noce. ,,Albowiem jak Jonasz był w brzuchu wieloryba trzy dni i trzy noce,tak i Syn Człowieczy będzie w łonie ziemi trzy dni i trzy noce”(BW).Dlatego Pan Jezus był ukrzyżowany w środę a nie w piątek jak naucza m.in. Kościół Katolicki.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *