Komentarz do 13 rozdziału Objawienia św. Jana

Analizując ten rozdział Księgi Objawienia zobaczymy, co przypuszczalnie może być ostatecznym imperium Antychrysta, które Szatan użyje w swej finalnej próbie przeciwstawienia się Bogu.
Werset 1. I widziałem wychodzące z morza zwierzę, które miało dziesięć rogów i siedem głów, a na rogach jego dziesięć diademów

Aby odpowiedzieć na pytanie, co reprezentuje zwierzę, które wychodzi z morza, w pierwszej kolejności powinniśmy wziąć pod uwagę to, że wizja Jana jest zależna od wizji z Księgi Daniela 7, gdzie jest mowa o czterech zwierzętach wychodzących z morza, reprezentujących cztery światowe imperia (Ks. Daniela 7:17).

Tak samo i tutaj, zwierzę reprezentuje imperium, a dokładniej mówiąc, serię imperiów, poprzez które Szatan realizuje swoje plany na ziemi.

Wskazówkę, co do interpretacji symbolu „morza”, z którego wyszło zwierzę, znajdujemy być może w wersecie 17:15: „Wody, które widziałeś, …, to ludy i tłumy, i narody, i języki.” (Ks. Objawienia 17:15).

 

Zasadniczym egzegetycznym pytaniem jest to, co reprezentuje siedem głów zwierzęcia?

Wielu biblistów na przełomie wieków widziało w zwierzęciu reprezentację historycznego Cesarstwa Rzymskiego pierwszego wieku, a w siedmiu głowach kolejnych siedmiu cesarzy. Lecz występują tutaj egzegetyczne problemy z identyfikacją owych siedmiu głów z konkretnymi siedmioma cesarzami.

Jednakże problem w identyfikacji zwierzęcia z Cesarstwem Rzymskim tkwi również w czymś innym. George Eldon Ladd wyjaśnia to w ten sposób: „To bardzo możliwe, że zwierzę znajduje swoją reprezentacje w Cesarstwie Rzymskim, jednakże … eschatologia wczesnych chrześcijan oczekiwała pojawienia się Antychrysta przy końcu czasu, oraz są pewne cechy tego zwierzęcia i jego partnera – drugiego zwierzęcia – które w żaden sposób nie były spójne z rzymskim panowaniem. Dlatego też zwierzę jest eschatologicznym Antychrystem, który został zapowiedziany w pewnych aspektach Rzymu, jak również i innych totalitarnych państw.” [1]

W 17 rozdziale Księgi Objawienia jest wyjaśnione, że siedem głów zwierzęcia reprezentuje serię następujących po sobie światowych imperiów, z których ostatnie da początek rządom Antychrysta. Pięć z owych imperiów istniało w przeszłości, szóste z nich było teraźniejsze Janowi, a siódme miało dopiero nastać (Ks. Objawienia 17:9-11). [2]

Owe siódme imperium powstanie jako koalicja dziesięciu króli, przedstawionych tutaj symbolicznie jako dziesięć rogów. Z pośród nich wyłoni się władca, którego nazywamy Antychrystem (Ks. Objawienia 17:12-13).

Pokrewieństwo pomiędzy zwierzęciem i smokiem (Szatanem) jest widoczne między innymi poprzez to, że obydwaj posiadają siedem głów i dziesięć rogów (Ks. Objawienia 12:3).

Pokazuje nam to, że Szatan wpływa na światowe rządy, i poprzez manipulowanie ich decyzjami realizuje swoje plany na ziemi. Jednakże najdrastyczniej będzie to widoczne podczas rządów ostatniego imperium przed powrotem Mesjasza, które będzie niejako „ucieleśnieniem” satanicznego zła, biorącego swoją siłę i autorytet od Szatana.

Również czwarte zwierzę z Księgi Daniela miało dziesięć rogów:

„Potem spojrzałem i w widzeniu nocnym pojawiło się czwarte zwierzę, straszne i groźne, i nadzwyczaj silne; miało ono potężne żelazne zęby: pożerało i miażdżyło, a co pozostało, deptało swoimi nogami, było ono inne aniżeli wszystkie poprzednie zwierzęta, a miało dziesięć rogów.” (Ks. Daniela 7:7)

Jednakże podczas, gdy smok miał siedem diademów na swoich głowach (Ks. Objawienia 12:3), to zwierzę ma dziesięć diademów na rogach.

Siedem diademów, lub inaczej koron, na głowach smoka reprezentuje „pełnię” jego władzy.

Natomiast dziesięć ukoronowanych rogów zwierzęcia reprezentuje dziesięciu królów, którzy „obejmą władzę jako królowie … wraz ze zwierzęciem” (Ks. Objawienia 17:12).

 

… a na głowach jego bluźniercze imiona.

Mały róg z Ks. Daniela 7: 25, który symbolizuje osobę Antychrysta, „będzie mówił zuchwałe słowa przeciwko Najwyższemu”; „ohyda spustoszenia”, o której Jezus powiedział swoim uczniom podczas rozmowy na Górze Oliwnej, zostanie postawiona w „miejscu świętym” (Ew. Mateusza 24: 15).

Paweł pisał o „człowiek niegodziwości”, który „wynosi się ponad wszystko, co się zwie Bogiem lub jest przedmiotem boskiej czci, a nawet zasiądzie w świątyni Bożej, podając się za Boga.” (2 Tesaloniczan 2:3, 4)

Deifikacja władców była praktyką powszechną za czasów Cesarstwa Rzymskiego. Juliusz Cezar, Oktawian August, Klaudiusz, Wespazjan i Tytus zostali po ich śmierci ogłoszeni bogami przez senat rzymski. Kilku cesarzy posługiwało się tytułem DIVUS (boski) na monetach, jeszcze za ich życia. Najbardziej widoczne to było za Domicjana (81-96 r. n.e.), który żądał, aby go nazywano „Dominus et Deus”, to znaczy Pan i Bóg.

Deifikacja państwa i jego władcy nie jest fenomenem ograniczonym specyficznie do dni ostatnich i Antychrysta; mogliśmy obserwować manifestację tego samego zjawiska w XX wiecznych totalitarnych systemach (np. w stalinowskiej Rosji i w hitlerowskich Niemczech). [3]

 

Werset 2. A zwierzę, które widziałem, było podobne do pantery, a nogi jego jak u niedźwiedzia, a paszcza jego jak paszcza lwa.

Zazwyczaj werset ten był interpretowany w tym znaczeniu, że zwierzę, które widział Jan, zawiera atrybuty pierwszych trzech zwierząt z wizji Daniela 7; czwarte zwierzę jest reprezentowane przez 10 rogów. Mówiąc inaczej, objaśniano to w ten sposób, że w zwierzęciu, o którym mówi Księga Objawienia, widzimy występowanie tych wszystkich cech, które manifestowały się w poprzednich światowych imperiach.

Jednakże nie wydaje się, że jest to „wyczerpująca” interpretacja. Warto rozważyć to, że może tutaj chodzić o aspekt terytorialny. A mianowicie, że ostateczne imperium Antychrysta, będzie obejmować terytorialnie również obszary poprzednich imperiów, to znaczy greckiego, perskiego i babilońskiego.

W Daniela 7:11-12 te trzy imperia są przedstawione jako istniejące w czasie panowania Antychrysta, a nawet pozostające przez pewien czas po jego klęsce. Być może zawarta jest tutaj sugestia, że te imperia, reprezentowane w Księdze Daniela jako zwierzęta, jeszcze raz pojawią się symultanicznie na arenie politycznej w dniach ostatecznych, współtworząc imperium Antychrysta.

 

I przekazał mu smok siłę swoją i tron swój, i wielką moc.

Zwierzę, podobnie jak „niegodziwiec”, o którym pisze Paweł (w 2 liście do Tesaloniczan 2:9) nie tylko skupia w sobie polityczną i militarną władzą, ale również, jak już o tym mówiliśmy, jest ucieleśnieniem satanicznego zła, biorącego swoją moc i autorytet od Szatana.

 

Werset 3. A jedna z głów jego była śmiertelnie raniona, lecz śmiertelna rana jego była wygojona. I cała ziemia szła w podziwie za tym zwierzęciem.

Wielu biblistów rozumie słowa Jana, jako mówiące o tym, że jeden z rzymskim imperatorów został zabity a później zmartwychwstał, za sprawą mocy Szatana.

Potwierdzenia tego poglądu próbowano doszukać się w tak zwanej legendzie o Nero redivivus, powrocie do życia cesarza Nerona; relacjonuje ją m.in. Dion Chryzostom (Mowa 21, 10) i apokryficzne Wyrocznie Sybilli (4,138–139 ).

W obliczu buntu przeciwko niemu, zdradzony nawet przez najbliższych współpracowników, Neron popełnił samobójstwo 9 czerwca 68 roku. Jednakże pojawiły się plotki o ucieczce Nerona do kraju Partów i o jego triumfalnym powrocie w przyszłości. Pojawiali się również samozwańcy, podszywający się pod Nerona, przynajmniej dwóch, i zyskiwali zwolenników (Tacyt, Dzieje 2,8; Dion Kasjusz 66,19, 3).

Legenda ta była wykorzystana w pewnych kręgach chrześcijańskiej literatury apokryficznej, gdzie powracający zwycięski Neron jest przedstawiany czasami jako Antychryst, m.in. w Wniebowstąpieniu Izajasza(4:1-14); oraz Wyrocznie Sybilli (4:119; 5:363; 8:70).

Jednakże jak zauważa George Eldon Ladd: „Poważnym zastrzeżeniem wobec tego poglądu jest to, że to nie jest tylko jedna z głów zwierzęcia, która jest zabita, ale samo zwierzę, jest tym, które otrzymało śmiertelną ranę (13:12, 14). Później jest powiedziane, że zwierzę, … było i już go nie ma, i znowu wyjdzie z otchłani (Ks. Objawienia 17:8). Morderstwo czy samobójstwo rzymskiego cesarza mogło doprowadzić do chaotycznego okresu niepokojów, ale to w żaden sposób nie przerwałoby ciągłości samego imperium.” [4]

Samo zwierzę, pod postacią jednej z jego głów, zostało zabite, lecz później odrodzone. Jan zdaje się tutaj mówić o unicestwieniu i odrodzeniu imperium.

 

Werset 4. I oddali pokłon smokowi za to, że dał zwierzęciu moc, a także zwierzęciu oddali pokłon, mówiąc: Któż jest podobny do zwierzęcia i któż może z nim walczyć?

George Eldon Ladd pisze: „Tutaj znajduje się klucz do zrozumienia charakteru i celu zwierzęcia; nie jest tym tylko sprawowanie władzy politycznej – ma ono na celu zdobycie lojalności ludzi i odwiedzenie ich od wielbienia Boga.” [5]

Ludzie, o których tutaj mowa przypisują potęgę ich imperium (zwierzę) działaniu bóstwa, które jest przez nich czczone (smok). Mówiąc inaczej pod postacią boga ich religii wielbią oni Szatana.

Werset ten zdaje się potwierdzać istnienie powiązania pomiędzy pewną formą religii i imperium Antychrysta.

Mieszkańcy owego imperium „oddają pokłon”, czyli wielbią jakiegoś boga, co jest aktem religijnym.

 

Werset 5. I dano mu paszczę mówiącą rzeczy wyniosłe i bluźniercze, …

Werset ten opiera się bezpośrednio na Daniela 7:8, 20, 25.

Ten fakt, że dano mu paszczę mówiącą rzeczy wyniosłe i bluźniercze sugeruje, że jego władza nie pochodziła od niego, ale została mu nadana przez wyższy autorytet. Otrzymał on władzę od smoka (Szatana).

 

… dano mu też moc działania przez czterdzieści i dwa miesiące.

42 dwa miesiące mówią o czasie Wielkiego Ucisku, podczas którego Antychryst będzie miał swobodę realizacji swoich planów.

Odniesienia do wielkiego ucisku pojawią się w Biblii wielokrotnie i zawsze oznaczą trzy i pół roku:

3½ roku – Dan 12:7
42 miesiące – Obj 11:2; 13:5
1260 dni – Obj 11:3; Dan 12:6
½ „tygodnia” – Dan 9:27
„Czas, czasy i pół czasu” (1 + 2 + ½ = 3 ½) – Obj 12:14;

 

Werset 6. I otworzyło paszczę swoją, by bluźnić przeciwko Bogu, bluźnić przeciwko imieniu jego i przybytkowi jego, przeciwko tym, którzy mieszkają w niebie.

Werset ten jest rozwinięciem tego, co zostało powiedziane wcześniej, w wersecie 5.

 

Werset 7. I dozwolono mu wszcząć walkę ze świętymi i zwyciężać ich;

Głównym obiektem „gniewu” zwierzęcia będą święci – to znaczy ci, którzy, „strzegą przykazań Bożych i trwają przy świadectwie o Jezusie.” (Ks. Objawienia 12:17)

George Eldon Ladd pisze: „Głównym celem zwierzęcia jest odwrócenie ludzi od Chrystusa, czego próbuje on dokonać poprzez straszliwe prześladowania” [6]

„A gdy patrzyłem, wtedy ów róg prowadził wojnę ze Świętymi i przemógł ich” (Ks. Daniela 7:21)

Ci, którzy wydają się być „zwyciężeni” przez zwierzę, w rzeczywistości poprzez swoją męczeńską śmierć odnoszą zwycięstwo. Później Jan zobaczy przed tronem Bożym „tych, którzy odnieśli zwycięstwo nad zwierzęciem i jego posągiem, i nad liczbą imienia jego” (Ks. Objawienia 15:2). „A oni zwyciężyli go przez krew Baranka i przez słowo świadectwa swojego, i nie umiłowali życia swojego tak, by raczej je obrać niż śmierć.” (Ks. Objawienia 12:11).

To właśnie ich męczeństwo stało się ich zwycięstwem. Oni wytrwali w swej lojalności wobec Chrystusa i odmówili uwielbienia zwierzęcia i smoka.

 

… dano mu też władzę nad wszystkimi plemionami i ludami, i językami, i narodami.

Bóg zamierzył, zgodnie ze swoim planem, aby zwierzę posiadło ogólnoświatową władzę.

Trafnie komentuje to George Eldon Ladd: „Niemożliwym jest znalezienie wypełnienia dla tych słów w żadnej z historycznych sytuacji imperium rzymskiego pierwszego wieku. Prześladowania za Nerona (54-68 r. n.e.) były ograniczone do Rzymu i dotknęły tylko stosunkowo niewielu męczenników; prześladowania za Domicjana (81-96 r. n.e.) były o bardzo ograniczonym zakresie. Chociaż sporadyczne prześladowania chrześcijan miały miejsce w Azji, nie było nic takiego, jak powszechne prześladowania. Jan patrzy daleko poza własny horyzont do czasu, gdy anty-chrześcijański władca będzie dopuszczony do sprawowania ogólnoświatowej władzy.” [7]

 

Werset 8. I oddadzą mu pokłon wszyscy mieszkańcy ziemi, każdy, którego imię nie jest od założenia świata zapisane w księdze żywota Baranka, który został zabity.

Jan ponownie przepowiada sytuację w przyszłości, pod panowaniem Antychrysta, która wykracza poza kult rzymskiego cesarza. W imperium rzymskim Żydzi byli zwolnieni od konieczności wypełnienia formalności związanych z kultem cesarza. W tym ostatnich dniach nikt nie będzie zwolniony od tego z wyjątkiem chrześcijan, którym przyjdzie zapłacić za ich lojalność wobec Chrystusa ich własnym życiem. [8]

Odniesienie do „księgi żywota” znajdujemy również we wcześniejszym rozdziale: „Zwycięzca zostanie przyobleczony w szaty białe, i nie wymażę imienia jego z księgi żywota, i wyznam imię jego przed moim Ojcem i przed jego aniołami.” (Ks. Objawienia 3:5). Pojawia się ona ponownie w wersecie 21:27.

W niej zapisane są imiona tych, którzy zostali zbawieni poprzez wiarę w ukrzyżowanego Baranka Bożego.

Każdy chrześcijanin powinien wsiąść swój krzyż, jak przykazał nam to Jezus, co oznacza, aby kroczyć za Jezusem nawet do śmierci (Ew. Marka 8:34).

 

Werset 9. Jeśli kto ma uszy niechaj słucha.

Jan kończy swój opis zwierzęcia poważnym ostrzeżeniem, które również podsumowywało każdy z listów do siedmiu Kościołów, jeśli kto ma uszy niechaj słucha.

 

Werset 10. Jeśli kto jest przeznaczony do niewoli, do niewoli pójdzie; jeśli kto zabija mieczem, musi sam zginąć od miecza.

Pierwsza część tego wersetu może stanowić pouczenie dla chrześcijan, że prześladowanie ze strony zwierzęcia będzie mieć miejsce za przyzwoleniem Bożym, i dlatego też siłowy opór przeciwko temu nic nie zdziała. „Jeśli ktoś jest przeznaczony do niewoli”, powinien się temu poddać w pokorze, jako chrześcijanin.

Jednakże to nie koniec. Prześladowanie nie jest ostatnim słowem, jest jeszcze Boża odpłata i sprawiedliwość. Ci, którzy prześladowali chrześcijan, dostąpią tego samego, co czynili wobec innych.

 

Tu się okaże wytrwanie i wiara świętych.

Sąd ostateczny jest w rękach Boga i z pewnością nadejdzie. Jednakże przyjdzie czas, który będzie niewyobrażalnie trudny dla wszystkich, którzy postanowią pozostać przy wierze w Jezusa (Jeszue). Wtedy będzie potrzebna wytrwałość i wiara, że Bóg jest nadal Bogiem i nadal sprawuje kontrolę nad wszystkim.

 

Werset 11. I widziałem inne zwierzę, wychodzące z ziemi,

Preteryści widzą w drugim zwierzęciu system kapłański, który wspierał kult cesarza.

Jednakże obraz ten jest w znacznym stopniu proroczy. Ponownie odwołajmy się do George’a Eldon’a Ladd’a. „Symbolika kultu cesarza w Azji Mniejszej stanowi jedynie tło dla wizji drugiego zwierzęcia, którego władza i wpływy sięgną daleko poza cokolwiek znanego w świecie starożytnym. Kult cesarza jest tylko echem straszliwej rzeczywistości, która wypełni się w ostatnich dniach.” [9]

W tym, że drugie zwierzę wychodzi z ziemi, w przeciwieństwie do pierwszego zwierzęcia, które wyszło z morza, niektórzy autorzy dopatrują się tego, że fałszywy prorok może być Żydem (ziemia jako Eretz Yisrael). Jednakże są i inne opinie. Na przykład George E. Ladd nie widzi w tym żadnego szczególnego znaczenia. Jako argument na rzecz swojego stanowisko podaje on to, że w Daniela 7:3 cztery zwierzęta wychodzą z morza; natomiast w Daniela 7:17 wychodzą one z ziemi. [10]

 

… które miało dwa rogi podobne do baranich, i mówiło jak smok.

Druga bestia miała wygląd podobny do baranka, ale jego głos zdradzał jego prawdziwą naturę: mówił on jak smok.

Pierwsze zwierzę reprezentuje świecką, szatańsko inspirowaną, władzę; drugie zwierzę reprezentuje religijny system będący na usługach pierwszej władzy. [11]

 

Werset 12.  A wykonuje ono wszelką władzę pierwszego zwierzęcia na jego oczach. Ono to sprawia, że ziemia i jej mieszkańcy oddają pokłon pierwszemu zwierzęciu, którego śmiertelna rana była wygojona.

Podstawowym celem drugiego zwierzęcia jest skłonienie ludzi do religijnego oddania wobec pierwszego zwierzęcia, oraz bóstwa czczonego w tym imperium (werset 4). [12]

George Eldon Ladd zwraca uwagę na to, że w również w tym wersecie jest widoczne to, o czym mówiliśmy już wcześniej (13:2), że zwierzę jest identyfikowane z jego głowami. To nie jest tylko jedna z jego głów, która została zraniona, a następnie wyleczona; to samo zwierzę otrzymało śmiertelną ranę, a następnie zostało przywrócone do życia.

 

Wersety 13 – 15 I czyni wielkie cuda, tak że i ogień z nieba spuszcza na ziemię na oczach ludzi. I zwodzi mieszkańców ziemi przez cuda, jakie dano mu czynić na oczach zwierzęcia,

Paweł powiedział, że „ów niegodziwiec przyjdzie za sprawą szatana z wszelką mocą, wśród znaków i rzekomych cudów, i wśród wszelkich podstępnych oszustw wobec tych, którzy mają zginąć, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, która mogła ich zbawić.” (2 Tesaloniczan 2:9-10)

Fałszywy prorok, podobnie jak to było w przypadku zwierzęcia, nie reprezentuje jedynie formalnej religii, ale rzeczywistą moc Szatana.

Poprzez fałszywe cuda oraz znaki takie jak „spuszczanie ognia z nieba na ziemię”, fałszywy prorok będzie chciał najwyraźniej uwierzytelnić w ten sposób swoją pozycję, jako prawdziwego proroka, oraz uwierzytelnić bóstwo, któremu służy, jako prawdziwego Boga.

„Powstaną, bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i czynić będą znaki i cuda, aby o ile można, zwieść wybranych.” (Ew. Marka 13:22)

 

 namawiając mieszkańców ziemi, by postawili posąg zwierzęciu, które ma ranę od miecza, a jednak zostało przy życiu. I dano mu tchnąć ducha w posąg zwierzęcia, aby posąg zwierzęcia przemówił

Moc do sprawienia tego, aby posągi mówiły była dobrze znana w świecie starożytnym. Krążyły legendy wokół osoby Szymona Maga (Dz. Ap. 8:9), który rzekomo był wstanie ożywiać posągi, o czym wzmiankuje wczesna literatura chrześcijańska.

 

… i sprawił, że wszyscy, którzy nie oddali pokłonu posągowi zwierzęcia, zostaną zabici.

Z języka tego wersetu wynika, że to mówiący posąg zwierzęcia był tym, który doprowadzał do śmierć tych, którzy nie wielbili zwierzęcia.

Ponownie staje się tutaj jasne, że prawdziwy konflikt nie jest pomiędzy jedną religią a inną religią, lub wiarą a niewiarą, lecz pomiędzy Chrystusem a Antychrystem – pomiędzy Bogiem a Szatanem.

W wersecie 8 jest powiedziane, że „wszyscy mieszkańcy ziemi, każdy, którego imię nie jest od założenia świata zapisane w księdze żywota Baranka” oddadzą pokłon zwierzęciu; natomiast tutaj wszyscy ci, „którzy nie oddadzą pokłonu posągowi zwierzęcia, zostaną zabici”.

 

Werset 16.  On też sprawia, że wszyscy, mali i wielcy, bogaci i ubodzy, wolni i niewolnicy otrzymują znamię na swojej prawej ręce albo na swoim czole,

Znamię składało się z imienia zwierzęcia lub liczby jego imienia (wer. 17).

Nie jest do końca oczywiste, czy Jan pisząc o tym miał na myśli dosłowne znamię, widoczne na tych, którzy byli lojalni wobec Antychrysta, czy powinno to być rozumiane, jako metafora.  Pieczęć Boga, którą zostało opieczętowane 144 tys. (wer. 7:3) z pewnością nie jest fizycznym znakiem, lecz raczej w symboliczny sposób wyraża boską ochronę nad nimi (zob. Iz 44:5).

„Nie wiemy o żadnej starożytnej praktyce, która dostarczałaby nam odpowiedniego tła do wyjaśnienia znamienia zwierzęcia w kategoriach historycznych. Słowo „znamię” było używane w odniesieniu do znakowania zwierząt. Był to również termin techniczny na określenie cesarskiej pieczęci na dokumentach handlowych i królewskich znaków na monetach rzymskich. Niewolnicy byli znakowani na czołach, ale było to znakiem poddaństwa, a nie lojalności. (…) Jakkolwiek praktyka znakowania nie była powszechna i nie wiadomo nic o niej w połączeniu z kultem cezara. Znamię zwierzęcia jest znakiem wierności ze strony tych, którzy je otrzymują i wydziela ich, jako wyznawców zwierzęcia”. [13]

 

Werset 17. i że nikt nie może kupować ani sprzedawać, jeżeli nie ma znamienia, to jest imienia zwierzęcia lub liczby jego imienia.

Znamię zwierzęcia służy zarówno religijnym, jak i ekonomicznym celom.

Ponownie nie możemy odwołać się do żadnego wydarzenia z historii, które ilustrowałoby to proroctwo.

Proroctwo to zdaje się sugerować, że zwierzę, wspomagane przez fałszywego proroka, zdobędzie totalitarną władzę, z pełną kontrolą nad polityką, religią i ekonomią.

 

Werset 18. Tu potrzebna jest mądrość. Kto ma rozum, niech obliczy liczbę zwierzęcia; jest to bowiem liczba człowieka. A liczba jego jest sześćset sześćdziesiąt sześć.

Jan podaje imię zwierzęcia w symbolicznej postaci, za pomocą metody znanej w starożytności jako gematria. Zarówno język grecki, jak i hebrajski, nie posiadały systemu liczb, zamiast tego stosowano litery. Wartości numeryczne były przypisane kolejnym literą alfabetu; np. A = 1, B = 2, C = 3, itd. Stąd też liczba zwierzęcia, może być z założenia przekształcona w słowa.

Jan pisze, że do obliczenia imienia zwierzęcia jest potrzebna mądrość i dodaje, że jest to liczba odnosząca się do człowieka, i wynosi ona ‘666’.

Dominującą interpretacją wysuwaną przez preterystów, jest to, że liczba ta odnosi się do cezara Nerona (Neron Kaisar). Jednakże numeryczna wartość imienia „Neron Kaisar” w języku greckim nie wynosi 666, ale 1005. Problem ten można rozwiązać poprzez przekształcenie tego imienia na język hebrajski, gdzie wartość numeryczna rzeczywiście wynosi 666. Uzyskuje się to jednak przez nieznaczną zmianę w pisowni słowa Cezar w języku hebrajskim. Ponadto, nikt nie wyjaśnił tego, dlaczego Jan, pisząc w języku greckim, miałby używać gematrii w połączeniu z językiem hebrajskim, a nie greckim. Znaczące jest również to, że żaden z dawnych interpretatorów Objawienia św. Jana nie dostrzegał takiego rozwiązania.

Najwcześniejszy interpretator, Ireneusz, sugerował, że 666 może reprezentować teitan (Tytus?), albo lateinos (imperium łacińskie). Wielu interpretatorów uważało to ostatnie rozwiązanie Ireneusza za najlepsze.

Walid Shoebat sugeruje, że greckie litery ChiXi, i Stigma, które zazwyczaj były tłumaczone jako liczba 666, w rzeczywistości mogły zostać przekazane Janowi, jako znaki w obcym języku. W rękopisie Księgi Objawienia stanowiącej część Kodeksu Watykańskiego, owe trzy symbole przedstawione są w formie, która, jak zauważa Walid Shoebat, przypomina arabskie litery. Walid Shoebat pisze: „Jak tylko zacząłem analizować grecki tekst Księgi Objawienia ze starych manuskryptów, od razu zauważyłem, że greckie litery Chi Xi Stigma, które zazwyczaj były tłumaczone, jako liczba 666, bardzo przypominają popularne islamskie wyznanie wiary –Bismallah, napisane po arabsku. Bismallah dosłownie oznacza ‚W imię Allacha’, któremu towarzyszy symbol skrzyżowanych mieczy, który jest używany powszechnie w świecie muzułmańskim na oznaczenie islamu”. [14] [15]

Podsumujmy słowami George’a Eldon’a Ladd’a: „Co najwyżej możemy powiedzieć to, że jeśli liczba zwierzęcia jest proroctwem odnoszącym się do przyszłości, to nikt jeszcze nie wyjaśnił znaczenia tej liczby, ale jej znaczenie stanie się jasne, kiedy przyjdzie na to czas.” [16]

 

Podsumowanie

Najpowszechniej akceptowanym poglądem na temat czasów ostatecznych jest teoria, w ramach której zakłada się odrodzenie starożytnego imperium rzymskiego, które da początek rządom Antychrysta. Jeżeli rzeczywiście tak będzie, to nie należy zapominać o tym, że imperium rzymskie obejmowało nie tylko południową Europę i część Brytanii, ale również Azję Mniejszą, Bliski Wschód oraz Północną Afrykę, tereny obecnie zamieszkane przez muzułmanów.

Roman-Empire-in-117-AD

Alternatywne stanowisko reprezentuje Joel Richardson i Walid Shoebat, którzy argumentują, że imperium Antychrysta będzie bliskowschodnim imperium islamskim, pod przewodnictwem Turcji.

Wiele na to wskazuje, że niezależnie od tego, które z tych stanowisk okaże się prawdziwe, to imperium z którego wyłoni się Antychryst, będzie politycznie, społecznie i religijnie zdominowane przez islam.

Europa współcześnie przechodzi proces stopniowej islamizacji i wielu ekspertów ostrzega, że jeżeli ten trend nie zostanie odwrócony, w przyszłości Europa stanie się muzułmańska. [17]

Jakkolwiek z Biblii wynika, że to kraje położone na bliskim wschodzie odegrają główną rolę  w dniach ostatnich, niezależnie od tego czy będą one częścią odrodzonego imperium rzymskiego, czy nie. [18]

 

Kilka słów odnośnie kilkakrotnie cytowanego tutaj komentarza George’a Eldon’a Ladd’a „A Commentary on the Revelation of John”.

Wszystkim chcącym zrozumieć Księgę Objawienia polecam ten komentarz, jako wartościową pomoc, jednakże z jednym poważnym zastrzeżeniem. George Eldon Ladd jest generalnie praw w większości swoich analiz, jednakże uważam, że kompletnie myli się w odniesieniu do roli Izraela w proroczym planie zbawienia. Tam gdzie jest mowa o Izraelu ma on tendencję do interpretowania tego, jako odnoszącego się do Kościoła, co według mnie jest bardzo poważnym błędem. Więc zalecam tutaj rozwagę.

 

PRZYPISY:

[1] George Eldon Ladd. A Commentary on the Revelation of John (Kindle Locations 2183-2186). Kindle Edition.

[2] Komentarz do 17 rozdziału Objawienia św. Jana

[3] Również jest to widoczne w islamie, za panowania islamskiego kalifatu. Kalif, który był uważany za następcę Mahometa na ziemi, pełnił najwyższą władzę świecka (ustawodawczą, wykonawczą, sądowniczą, militarną) i religijną (był duchowym przywódcą społeczności muzułmańskiej). Urząd kalifa został ostatecznie obalony wraz z upadkiem Ottomańskiego Imperium Tureckiego w 1924 roku.  Gdy współcześnie muzułmanie nawołują do przywrócenia islamskiego kalifatu, w ostatecznej perspektywie mają oni nadzieję na ustanowienie globalnego panowania islamu.

[4] George Eldon Ladd. A Commentary on the Revelation of John (Kindle Locations 2206-2209). Kindle Edition.

[5] George Eldon Ladd. A Commentary on the Revelation of John (Kindle Location 2214). Kindle Edition.

[6]  George Eldon Ladd. A Commentary on the Revelation of John (Kindle Locations 2228-2229). Kindle Edition.

[7] George Eldon Ladd. A Commentary on the Revelation of John (Kindle Locations 2235-2237). Kindle Edition.

[8] Interesujące jest to, że zgodnie z muzułmańską tradycją, ostatni islamski kalif, Mahdi, będzie światowym liderem, który doprowadzi do tego, że każdy, kto praktykuje jakąkolwiek inną religię poza islamem będzie musiał wyrzec się swojej wiary i uwielbić Boga islamu. Szczególnie odnosi się to do chrześcijan i Żydów.

Ajatollah Ibrahim Amini pisze: „Mahdi zaoferuje religię islamu Żydom i Chrześcijanom; jeśli oni zaakceptują ją, będą oszczędzeni, w przeciwnym wypadku będą oni zabici”. (Ibrahim Amini, Al-Imam Al-Mahdi)

Jeden z hadisów, pochodzący ze zbioru Sahih al-Bukhariego, który muzułmanie uważają za najbardziej wiarygodny tekst po Koranie, mówi: „Opowiadał Abu Huraira, że Prorok powiedział: Dzień Sądu nie przyjdzie dopóki muzułmanie nie będą walczyć z Żydami i nie zabiją ich. Żydzi schowają się za kamieniami i drzewami, a kamienie i drzewa zawołają: O muzułmaninie, o sługo Allaha, za mną jest Żyd, przyjdź i zabij go! Tylko drzewo gharqad tego nie uczyni, gdyż jest to drzewo Żydów”.

[9] George Eldon Ladd. A Commentary on the Revelation of John (Kindle Locations 2262-2264). Kindle Edition.

[10] Nie jest to widoczne w przekładzie Biblii Warszawskiej. Widzimy to natomiast w angielskim przekładzie King James Version: “These great beasts, which are four, [are] four kings, [which] shall arise out of the earth.” (Ks. Daniela 7:17); Jest to również widoczne w Biblii Tysiąclecia: „Te wielkie bestie w liczbie czterech – to czterech królów, którzy powstaną z ziemi.” (Ks. Daniela 7:17).

[11] Wiele wskazuje na to, że tym religijnym systemem na usługach imperium Antychrysta będzie islam.

[12] Jeżeli religią imperium Antychrysta będzie rzeczywiście islam, to Antychryst będzie najprawdopodobniej postrzegany przez jego wyznawców, jako Mahdi, ostatni kalif, wobec którego wszyscy będą zobowiązani do religijnej lojalności.

[13] George Eldon Ladd. A Commentary on the Revelation of John (Kindle Locations 2294-2299). Kindle Edition.

[14] Walid Shoebat, Joel Richardson, God’s War on Terror, s. 369.

[15] Więcej na temat tej alternatywnej metody interpretacji liczby zwierzęcia jest powiedziane w artykule „Jakie jest prawdziwe znaczenie liczby 666?”.

[16] George Eldon Ladd. A Commentary on the Revelation of John (Kindle Locations 2316-2317). Kindle Edition.

[17] Bat Ye’or utworzyła termin „Eurabia”, na określenie procesów politycznych zachodzących pomiędzy Unią Europejską i Bliskowschodnimi krajami muzułmańskimi, które mają na celu zacieśnienie wzajemnej współpracy na szczeblu gospodarczym oraz społecznym. W tym temacie polecam następujące pozycje: Bat Ye’or “Europe, Globalization, and the Coming of the Universal Caliphate”; Bat Ye’or “Eurabia: The Euro-Arab Axi”; Mark Durie “The Third Choice: Islam, Dhimmitude and Freedom”.

[18] W tym temacie polecam artykuł: “Sąd nad muzułmańskimi narodami w świetle proroctw biblijnych

 

Obrazek: The Apocalypse by Albert Goodwin

Opracował: Artur Pluta

 

2 thoughts on “Komentarz do 13 rozdziału Objawienia św. Jana”

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *