Czytając Nowy Testament wielokrotnie spotykamy się z terminem ‘Królestwo Boże’ lub z jego odpowiednikiem ‘Królestwo Niebios’. [1]

W Nowym Testamencie termin ten po raz pierwszy pojawia się w związku z osobą Jana Chrzciciela.

Na początku Ewangelii Mateusza czytamy o tym, że:

(1) Po pewnym czasie wystąpił Jan Chrzciciel. Głosił on na Pustyni Judzkiej: (2) Opamiętajcie się, gdyż Królestwo Niebios jest blisko. (Mat 3.1-2; podkreślenie dodane)

 

Jan Chrzciciel był prawdziwym prorokiem, który pojawił się w czasie, gdy w Izraelu już od wieków nie było słychać proroczego głosu.

Od uprowadzeniu narodu żydowskiego do Babilonu, obserwujemy stopniowe przejście od proroków do uczonych w Piśmie, których widzimy później na kartach Nowego Testamentu. [2]

Jednakże Jan Chrzciciel był prorokiem od Boga, który przyszedł z przesłaniem, że Królestwo Boże jest blisko. [3]

 

Wkrótce po swoim chrzcie, Jezus rozpoczął służbę również głosząc Królestwo Boże:

(17) Następnie Jezus zaczął głosić: Opamiętajcie się, gdyż Królestwo Niebios jest blisko. (Mat 4.17; podkreślenie dodane)

 

Przesłanie o przyjściu Królestwa Bożego pozostanie w centrum nauk Jezusa do końca jego ziemskiej służby.

Zauważmy, że po zmartwychwstaniu, tuż przed Jego odejściem z ziemi, Jezus nadal nauczał o Królestwie Bożym:

(3) Im też, po swojej męce, przedstawił się jako żywy. Dał na to wiele przekonywających dowodów. Ukazywał się im bowiem przez czterdzieści dni i mówił o Królestwie Bożym. (Dz 1.3; podkreślenie dodane)

 

Co więcej, o nastanie tego Królestwa Jezus nakazał modlić się, gdy dał nam słowa modlitwy, którą nazywamy Ojcze Nasz lub Modlitwą Pańską:

(9) (…) Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech świętość otacza Twe imię. (10) Niech Twoje Królestwo nastanie i Twoja wola ziemią zawładnie tak, jak włada niebem. (Mat 6.9-10; podkreślenie dodane)

 

Oczywiście rozumiemy to, że Królestwo Boże nie jest wyłącznie nowotestamentową ideą, ale pojęciem będącym w centrum całej Biblii.

Było ono nadzieją Abrahama, który „czekał bowiem na miasto o stałych fundamentach, którego architektem i budowniczym jest Bóg.” (Heb 11.10; por. Rodz 12)

Jego zapowiedź widźmy w Królestwie Dawida oraz jego syna Salomona. [4] Gdy anioł Gabriel przyszedł do Miriam (Marii), aby powiedzieć jej, że z niej narodzi się Jezus, dodał on, że „Pan Bóg da Mu też tron Jego ojca Dawida.” (Łuk 1:32; podkreślenie dodane)

Izajasz o nastaniu Królestwa Bożego pisze w ten sposób: „(2) Gdy nadejdą dni ostateczne, góra ze świątynią PANA będzie posadowiona na szczycie gór, będzie wzniesiona ponad pagórki i popłyną do niej wszystkie narody. (3) Liczne ludy wyruszą, mówiąc: Chodźmy, wstąpmy na górę PANA, idźmy do domu Boga Jakuba, niech nas naucza swoich dróg, byśmy chodzili Jego ścieżkami; z Syjonu bowiem wyjdzie Prawo, a Słowo PANA z Jerozolimy. (4) Będzie On rozsądzał między narodami, rozstrzygał sprawy rozlicznych ludów – i przekują swoje miecze na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Nie podniesie już naród miecza na inny naród i nie będą się już uczyć sztuk wojennych.” (Izaj 2:2-4)

Jest ono przedstawione w proroctwach Daniela, który wyjaśniając to, w jaki sposób ono nadejdzie, napisał: „Bóg niebios powoła królestwo, które na wieki nie będzie zniszczone ani nie przejdzie na inny lud. Rozbije ono i usunie wszystkie wcześniejsze królestwa, ale samo trwać będzie na wieki …” (Dan 2.44)

Praktycznie każda księga Starego Testamentu bardziej lub mniej bezpośrednio mówi o Królestwie Bożym.

To właśnie Królestwo widzimy w Księdze Objawienia pod postacią Tysiącletniego Królestwa, nad którym będzie władać Pan Jezus, jako król z Jerozolimy (zob. Obj 20).

 

KRÓLESTWO BOŻE TERAZ I PÓŹNIEJ

W odróżnieniu od Starego Testamentu, w którym nastanie Królestwa Bożego jest opisane wyłącznie, jako apokaliptyczne wydarzenie u kresu wieku, Nowy Testament dodaje nowe elementy do tego obrazu.

Nowy Testament uczy, że wraz z pierwszym przyjściem Jezusa Królestwo Boże przyszło pomiędzy nas. [5]

Królestwo Boże ‘weszło’ w naszą historię, w nasz wiek, niejako przed czasem, czyli przed jego pełną manifestacją, która nastąpi wraz z drugim przyjściem Jezusa.

Jest ono pomiędzy nami już teraz, lecz w formie niewidzialnej dla ‘świata’. Pomimo tego, że pozostaje niewidzialne, to działa ono w świecie, dotykając serc ludzkich, przynaglając ich, aby weszli do Królestwa.

To wszystko było jednym z głównych tematów przypowieści Jezusa.

Na przykład w przypowieści o siewcy (Mat 13:1-9; 18-23) Jezus pokazuje, że Królestwo Boże ‘pracuje’ w świecie już teraz. Królestwo Boże ‘pracuje’ w świecie na podobieństwo siewcy, który sieje ziarno. [6]

Ziarno rozsiewane przez siewcę jest ‘słowem o Królestwie’. Słowo to jest rozsiewane wszędzie, jednakże jest przyjmowane w różny sposób przez ludzi.

Niektórzy ludzie są jak ‘droga’, na której Słowo Boże nie może puścić korzeni. Inni ludzie są jak ‘grunt skalisty’, na którym chociaż Słowo Boże może zacząć wzrastać, to jednak nie może się utwierdzić, przez co z czasem obumiera. Jeszcze inni ludzie są przyrównani do gruntu na którym rosną ciernie, które mają moc stłamsić Słowo Boże. Na koniec są również ci, którzy są ‘dobrą ziemią’, na której Słowo Boże wydaje różnoraki plon.

Przypowieść ta uczy nas o tym, że Królestwo Boże jest głoszone w tym świecie, ale może zostać ono PRZYJĘTE lub ODRZUCONE. Może zostać przyjęte tylko powierzchownie lub być wyparte z życia człowieka, przez inne sprawy.

Jednakże zbliża się dzień, gdy przed ‘imieniem Jezus zegnie się każde kolano’ (Fil 2:10). W tym dniu Królestwo Boże zapanuje nad całą ziemią.

 

Również w przypowieści o pszenicy i kąkolu (Mat 13:24-30, 36-43), Jezus wyjaśnia swoim słuchaczom, że Królestwo Boże działa w świecie już w tym wieku, wydając owoc w postaci ‘synów Królestwa’. [7]

Lecz poza synami Królestwa na świecie są również ‘synowie złego’, czyli ci ludzie, dla których prawda Ewangelii pozostaje zakryta.

Natura tego wieku jest taka, że Bóg pozwala na to, aby wszyscy ludzie żyli razem, dzieląc wspólnie ten świat.

Jednakże ta sytuacja zmieni się, gdy u kresu wieku nastąpi czas ‘żniw’, który jest obrazem sądu Bożego przy powrocie Pana.

 

TEN WIEK I PRZYSZŁY WIEK

Zagadnienie nastania Królestwa Bożego jest ściśle związane z podkreślanym w Nowym Testamencie podziałem na ten wiek i przyszły wiek, nazywanym również nadchodzącym wiekiem.

W Piśmie Świętym jest to przedstawione w ten sposób:

ten wiek (obecne życie)│ przyszły wiek (Królestwo Boże i Wieczność)

 

Oto kilka fragmentów biblijnych, w których jest mowa o tym rozróżnieniu.

Na przykład, gdy Jezus został pomówiony o to, że dokonuje cudów mocą Szatana, a nie Ducha Świętego, odpowiedział:

(32) Kto powiedziałby słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie mu wybaczone, lecz kto by je wypowiedział przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie mu wybaczone ani w tym wieku, ani w nadchodzącym. (Mat 12:32; podkreślenie dodane)

 

W innym miejscu, odpowiadając saduceuszom, którzy argumentując przeciwko zmartwychwstaniu przywołali przykład wielokrotnego małżeństwa, Jezus rzekł:

(34) (…) Ludzie tego wieku żenią się i wychodzą za mąż, (35) lecz ci, którzy zostali uznani za godnych dostąpienia przyszłego wieku oraz zmartwychwstania, nie będą się ani żenić, ani wychodzić za mąż. (36) Będą oni równi aniołom, nie będą już umierali, a jako zmartwychwstali będą synami Boga. (Łuk 20:34-26; podkreślenie dodane)

 

Również apostoł Paweł w liście do Efezjan pisze o tym i przyszłym wieku:

(18) Pragnąłbym, abyście — mając oświecone oczy swoich serc — zobaczyli, jaka nadzieja wiąże się z waszym powołaniem, jakie bogactwo chwały z Jego dziedzictwem pośród świętych (19) i jak nadzwyczajna jest wielkość Jego mocy względem nas, wierzących zgodnie z działaniem Jego potężnej siły. (20) Dowiódł On jej w Chrystusie, gdy Go przywrócił do życia z martwych i posadził po swej prawej stronie na wysokościach nieba (21) ponad wszelką zwierzchnością i władzą, mocą i panowaniem, i każdym imieniem, które można by wymienić, nie tylko w tym wieku, ale i w nadchodzącym. (Efez 1:18-21)

 

Odniesienia do tego i przyszłego wieku znajdują się w Piśmie Świętym w wielu innych miejscach, których tutaj nie będziemy przytaczać. [8]

Ten wiek jest wiekiem zła, nie tylko w tym sensie, że Bóg pozwala na to, aby dobrzy i źli ludzie dzielili to życie wspólnie. Jest to wiek zła również w sensie duchowym.

 

Pismo Święte mówi o ‘tajemnicy bezprawia’ tego wieku, która działa w ukryciu:

(7) Tajemnica bezprawia już działa, na razie jednak w ukryciu, dopóki nie ustąpi ten, który ją powstrzymuje. (2 Tes 2:7; podkreślenie dodane)

 

W Piśmie Świętym również jest mowa o bogu tego wieku, którym jest Szatan:

(3) A jeśli nawet głoszona przez nas dobra nowina jest zakryta, to jest tak w przypadku tych, którzy giną, (4) niewierzących, których umysły zaślepił bóg tego wieku, aby nie dotarło do nich światło dobrej nowiny o chwale Chrystusa, który jest obrazem Boga. (2 Kor 4:3-4; podkreślenie dodane)

 

W innym miejscu jest powiedziane o władcy sfer powietrznych, który w tym wieku działa w sercach ludzi upadłych:

(1) Wy bowiem byliście martwi z powodu waszych upadków i grzechów. (2) Żyliście w nie uwikłani, jak inni w obecnym wieku tego świata. Służyliście władcy sfer powietrznych, który rządzi duchem działającym w nieposłusznych ludziach. (Efez 2:1-2; podkreślenie dodane)

 

Jednakże Pismo Święte wyjaśnia również, że Jezus przyszedł po to, aby ‘wyrwać’ nas ze zła panującego w tym wieku:

(3) Niech wam towarzyszą łaska i pokój, pochodzące od Boga, naszego Ojca, oraz Pana, Jezusa Chrystusa. (4) On samego siebie wydał za nasze grzechy, aby nas wyrwać ze zła panującego w obecnym wieku, zgodnie z wolą Boga i naszego Ojca, (5) któremu niech będzie chwała na wieki. Amen. (Gal 1:3-5; podkreślenie dodane)

I częścią tego procesu jest właśnie Królestwo Boże, które już jest pomiędzy nami, lecz którego pełna manifestacja nastąpi po powrocie Pana.

 

KRES TEGO WIEKU

Poza rozróżnieniem na ten wiek i przyszły wiek, następnym ważnym terminem jest ‘kres tego wieku’ lub ‘koniec tego wieku’.

Ten wiek, czyli nasze obecne życie, zmierza do punktu końca, którym właśnie jest kres tego wieku, po którym nastanie wiek przyszły.

Można to przedstawić w ten sposób:

ten wiek → kres tego wieku │ przyszły wiek

 

Kres tego wieku odnosi się do czasu, gdzie szereg eschatologicznych wydarzeń będzie miało miejsce.

Najistotniejszym wydarzeniem, które dokona się w tym czasie, będzie powrót Pana, Jezusa Chrystusa.

Na przykład, kres tego wieku i powrót Pana są wymienione razem podczas tzw. Dyskursu Oliwnego, czyli nauczania Jezusa na temat dni końca, wygłoszonego na Górze Oliwnej:

(3) A gdy siedział na Górze Oliwnej, uczniowie podeszli do Niego i na osobności zapytali: Powiedz nam, kiedy się to stanie oraz jaki będzie znak Twojego przyjścia i kresu tego wieku? (Mat 24:3; podkreślenie dodane)

 

Jezus mówi o ‘kresie tego wieku’ w przypowieści o pszenicy i kąkolu:

(40) U kresu tego wieku będzie tak jak z kąkolem, który zbiera się i pali. (41) Syn Człowieczy pośle swoich aniołów, a ci zbiorą z Jego Królestwa wszystkich, którzy wywoływali skandale i dopuszczali się bezprawia. (42) Potem wrzucą ich do ognistego pieca . Tam będzie płacz i zgrzytanie zębami. (43) Wtedy sprawiedliwi wzejdą jak słońce w Królestwie swego Ojca. Kto ma uszy, niech rozważy moje słowa! (Mat 13:40-43; podkreślenie dodane)

 

A tutaj znajduje się obietnica Jezusa, że będzie z nami po kres tego wieku:

(19) Idźcie więc i pozyskujcie uczniów pośród wszystkich narodów. Chrzcijcie ich w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego (20) i uczcie przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż po kres tego wieku. (Mat 28:19-20)

 

Natomiast w przypowieści o sieci Jezus mówi o ‘końcu tego wieku’:

(47) Dalej Królestwo Niebios przypomina sieć. Zarzuca się ją w morze i zagarnia wszystko. (48) Kiedy jest już pełna, wyciąga się ją na brzeg, siada, dobrą rybę zostawia, a to, co nieprzydatne, wyrzuca na zewnątrz. (49) Tak będzie przy końcu tego wieku. Wyjdą aniołowie i oddzielą złych od sprawiedliwych. (50) Złych wrzucą do ognistego pieca, tam będzie płacz i zgrzytanie zębami. (Mat 13:47-50; podkreślenie dodane)

 

Widzimy z tego wszystkiego, że obecny wiek zmierza do swojego kresu. Kres tego wieku nastąpi wraz z powrotem Pana, gdy przyjdzie, aby ustanowić swoje rządy na całej ziemi.

Jednakże, gdy przyjdzie Pan, aby ustanowić Królestwo Boże na ziemi, nastąpi również czas SĄDU BOŻEGO nad światem.

 

ZANIM NASTANIE KRÓLESTWO BOŻE

Nastanie Królestwa Bożego na ziemi będzie poprzedzone sądem nad światem. Musi tak być dlatego, że jak jest napisane w Piśmie Świętym „niesprawiedliwi nie odziedziczą Królestwa Bożego”.

Dalej Paweł dodaje, że „ludzie dopuszczający się nierządu, bałwochwalcy, cudzołożnicy, mężczyźni współżyjący między sobą i ci, którzy się im oddają, złodzieje, chciwcy, pijacy, oszczercy i zdziercy nie odziedziczą Królestwa Bożego.” (1 Kor 6:9-10)

W Piśmie Świętym możemy znaleźć liczne odniesienia do takich terminów jak Wielki Ucisk oraz Dzień Pana, które odnoszą się do wydarzeń bezpośrednio poprzedzających nastanie Królestwa Bożego.

 

Wielki Ucisk jest definiowany, zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie, jako – odwołując się do terminologii wprowadzonej w tym artykule – ostatnie trzy i pół roku naszego obecnego wieku:

42 miesiące – Obj 11:2; 13:5

1260 dni – Obj 11:3

½ „tygodnia” (połowa 7 lat) – Dan 9:27

„Czas, czasy i pół czasu” (1 + 2 + ½ = 3 ½) – Dan 12:7; Obj 12:14

 

Jezus powiedział o tym czasie następujące słowa:

(21) Nastanie bowiem wtedy tak wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd, i już nie będzie. (22) Gdyby ten czas nie został skrócony, nikt by nie ocalał. (…) (Mat 24:21-22; podkreślenie dodane)

 

Jeżeli chodzi o Dzień Pana apostoł Paweł pisze o tym w tych słowach [9]:

(5) (…) nadejdzie sprawiedliwy sąd Boga, po to, byście zostali uznani za godnych Królestwa Bożego, z powodu którego przecież cierpicie. (6) Bóg bowiem, słusznie, odpłaci uciskiem tym, którzy was uciskają, (7) a wam, uciskanym, oraz nam, przyniesie ulgę. Nastąpi to, gdy z nieba objawi się Pan Jezus. Przyjdzie On z heroldami swej potęgi, (8) w płomieniu ognia, wymierzając karę tym, którzy nie uznali Boga oraz tym, którzy odmawiają posłuszeństwa dobrej nowinie naszego Pana Jezusa. (9) Zostaną oni skazani na wieczną zgubę, z dala od obecności Pana oraz potęgi Jego chwały. (10) Tak właśnie będzie w tym dniu, gdy przyjdzie, by Jego święci oddali Mu chwałę i by podziwiali Go wszyscy, którzy uwierzyli, a pośród nich i wy, ponieważ uwierzyliście świadectwu, które złożyliśmy wśród was. (2 Tes 1.5-10)

 

W Starym Testamencie prorok Sofoniasz pisze:

(14) Bliski jest wielki dzień PANA – bliski i rychło nastąpi! Odgłos dnia PANA jest straszny! Najśmielsi będą w nim wołać o ratunek. (15) Dniem gniewu ten dzień, dniem troski i ucisku, dniem zniszczenia i spustoszenia, dniem ciemności i mroku, dniem chmur i gęstych ciemności, (16) dniem trąby i okrzyków wojny przeciw miastom niedostępnym i przeciw basztom wyniosłym. (17) I udręczę człowieka, będą chodzić jak niewidomi, gdyż zgrzeszyli przeciwko PANU. Ich krew będzie rozbryzgana jak proch, ich wnętrzności rozrzucone jak odchody. (18) Ani ich srebro, ani ich złoto nie zdoła ich uchronić w dniu gniewu PANA! Ogień Jego żarliwości pochłonie całą ziemię! O, jak przerażającą zagładę sprawi On wszystkim jej mieszkańcom! (Sof 1:14-18) [10]

 

Wbrew najróżniejszym definicjom, które można znaleźć w literaturze chrześcijańskiej, wyrażenie ‘dzień Pana’ w rzeczywistości odnosi się do czasu, w którym POWRÓCI PAN.

Jednakże powrót Pana, czyli paruzję (gr. παρουσία), powinniśmy rozumieć nie tyle, jako pojedyncze wydarzenie, co bardziej, jako serię wydarzeń.

W Piśmie Świętym jest to przedstawione w ten sposób, że powrót Jezusa rozpocznie się od Jego pojawienia się na obłokach (Mat 24:30); zmarli, którzy umarli w Panu, zmartwychwstaną i wraz z wierzącymi na ziemi zostaną pochwyceni (1 Tes 4:16-17).

Jednakże to jeszcze nie wszystko. Następująca po tym OBECNOŚĆ Pana na ziemi, będzie wiązać się z szeregiem dalszych wydarzeń, takich jak wylanie gniewu Bożego nad niewierzącym światem, wybawienie resztki Izraela, oraz odzyskanie królewskiej władzy nad ziemią, która będzie rozciągać się na Tysiącletnie Królestwo.

Wydarzenia, o których tutaj mówimy, jako Dzień Pana, będą częścią Wielkiego Ucisku, ale zarazem wykroczą poza niego. [11]

 

O tych wydarzeniach mówi w szczegółach Księga Objawiania, gdzie po POCHWYCENIU, na świat spadnie sąd boży  pod postacią Siedmiu Trąb (Obj 8) oraz Siedmiu Czasz Gniewu Bożego (Obj 16).

Przyjmuje się, że w wyniku plag opisanych w Księdze Objawienia mniej więcej 9/10 ludzkości poniesie śmierć.

Dlatego też Nowy Testament, klaryfikując objawienie zawarte w Starym Testamencie, jednoznacznie wskazuje na to, że do Królestwa Bożego, które nastanie na ziemi po powrocie Jezusa, wejdą wyłącznie ci, którzy się NAWRÓCĄ.

Na przykład, Jan cytując słowa Jezusa, pisze:

(3) Jezus odpowiedział: Ręczę i zapewniam, kto się nie narodzi na nowo, nie może zobaczyć Królestwa Bożego. (…) (5) Jezus odpowiedział: Ręczę i zapewniam, że kto się nie narodzi z wody i Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego. (Jan 3:3,5; podkreślenia dodane)

 

PODSUMOWANIE

Jedną z tajemnic Nowego Testamentu jest to, że Królestwo Boże już przyszło pomiędzy nas w czasie pierwszego przyjścia Jezusa.

Królestwo Boże przyszło na ten świat w formie niewidocznej dla większości ludzi. Jest ono w świecie, ale mogą go ‘zobaczyć’ tylko ci, którzy uwierzą.

Wśród błogosławieństw tego Królestwa można wymienić ZBAWIENIE, którego doświadczają ci, którzy poddali swoje życie Bogu.

I tak jak już o tym mówiliśmy, Królestwo Boże PRZYSZŁO do tego świata, ale również Królestwo Boże NASTANIE w przyszłości.

Ta prawda o nastaniu Królestwa Bożego została utracona przez kościół już w początkowych wiekach chrześcijaństwa.

Niedługo po śmierci apostołów i ich uczniów, Królestwo Boże zaczęło być identyfikowane z ziemskim kościołem, a nasza pośmiertna nadzieja z niebem.

Jednakże nie jest to tym, o czym mówi Pismo Święte. Gdy kościół położył nacisk na potrzebę moralnego życia, w celu ‘zasłużenia’ na niebo, to Słowo Boże ostrzega przed przyjściem Królestwa Bożego w chwale i mocy.

Z biblijnej perspektywy nie czekamy na pójście do Nieba, ale na nastanie Bożego Królestwa na ziemi.

Widzimy to wyraźnie w nauczaniu Jezusa, który przez cały okres swojej ziemskiej służby skupiał się na głoszeniu Królestwa Bożego.

Królestwo Boże nadchodzi a wraz z nim Sąd Boży nad mieszkańcami ziemi. Ci z ludzi, którzy dożyją tego czasu, lecz nie będą NAWRÓCENI, będą musieli przejść przez cały koszmar Wielkiego Ucisku i grozę Dnia Pana. Większość mieszkańców ziemi nie przetrwa tego czasu! Przetrwają wyłącznie ci, którzy TERAZ złożyli swoje życie w Jezusie i ewentualnie ci, którzy NAWRÓCĄ SIĘ w czasie owej ‘godziny próby, która nadejdzie na cały zamieszkały świat’ (Obj 3:10).

Coraz wyraźniej widzimy to, że zbliżamy się do kresu tego wieku, a to oznacza, że nastanie Królestwa Bożego jest bliskie!

 

PRZYPISY

[1] Termin ‘Królestwo Niebios’ występuje w Ewangelii Mateusza, podczas gdy w innych Ewangeliach oraz Dziejach Apostolskich, Listach i Księdze Objawienia jest używany termin ‘Królestwo Boże’.

[2] Ostatnimi prorokami działającymi po powrocie z niewoli babilońskiej byli Aggeusz, Zachariasz i Malachiasz. Po Malachiaszu aż do Jana Chrzciciela była przerwa ponad 400 lat bez głosu proroczego w Izraelu.

[3] W dosłownym tłumaczeniu słowa Jana brzmiały w ten sposób: „Zmieniajcie_{­_}myślenie, zbliżyło_się bowiem – królestwo – niebios” (Μετανοεῖτε, ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν). Występujące tutaj słowo metanoja, podobnie jak hebrajskie słowo tszuwa (תְּשׁוּבָה), oznacza odwrócenie się od grzechu do Boga. Chodzi w tym o coś więcej niż tylko pokutę i skruchę. W żydowskim myśleniu oznaczało to, zwrócenie całej swojej osoby do Boga. Napomina to nam przykazanie z Księgi Powtórzonego Prawa 6.4-5: „Słuchaj, Izraelu! PAN jest naszym Bogiem, PAN jeden! Kochaj więc PANA, swojego Boga, całym swoim sercem, całą swoją duszą i ze wszystkich swych sił.”

[4] Królestwo Dawida jest proroczym obrazem, wskazującym na to, co będzie się dziać, gdy powróci Pan, aby przejąć panowanie nad ziemią. Królestwo Salomona z kolei jest proroczym obrazem Tysiącletniego Królestwa.

[5] Więcej o tym powiem w kolejnym artykule, zatytułowanym ‘Tajemnica Królestwa Bożego’.

[6] Przypowieść o siewcy:

(1) Tego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. (2) Ponieważ zgromadziły się przy Nim rzesze ludzi, skorzystał z łodzi. Wszedł do niej i usiadł, podczas gdy Jego słuchacze stali na brzegu. (3) Wiele im wówczas przekazał, a w swojej mowie odwoływał się do porównań. W jednym z nich powiedział: Pewien siewca wyszedł na pole. (4) Kiedy siał, niektóre ziarna padły na brzeg drogi. Wtedy przyleciały ptaki i zjadły je. (5) Inne padły na grunt skalisty. Nie miały tam wiele gleby. Kiełki szybko strzeliły w górę, bo gleba nie była głęboka. (6) Ale gdy wzeszło słońce, zwiędły. Ze względu na słaby korzeń — uschły. (7) Jeszcze inne padły między ciernie. Ciernie wyrosły i zadusiły je. (8) I w końcu inne padły na żyzną ziemię. Te wydały plon: stokrotny, sześćdziesięciokrotny lub trzydziestokrotny. (9) Kto ma uszy, niech rozważy moje słowa. (…) (18) Wy zatem posłuchajcie, co znaczy przypowieść o siewcy. (19) Do każdego, kto słucha słów o Królestwie, lecz ich nie rozumie, przychodzi zły i porywa to, co zostało zasiane w jego sercu. Ten człowiek jest jak ziarno leżące przy drodze. (20) Człowiek jak ziarno na skałach to ten, który słucha Słowa i radośnie je przyjmuje, (21) lecz brak mu korzenia, przez chwilę wytrzymuje, lecz gdy z powodu Słowa dojdzie do ucisku lub prześladowania, zaraz się odwraca. (22) Z kolei człowiek przypominający ziarno posiane pośród cierni, to ten, który słucha Słowa, lecz troski tego wieku i zwodnicze uroki bogactwa tłamszą Słowo tak, że nie przynosi plonu. (23) Ziarno na dobrej ziemi to ten człowiek, który słucha Słowa i rozumie je. Taki wydaje owoc, jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, a inny trzydziestokrotny. (Mat 13:1-9; 18-23)

[7] Przypowieść o pszenicy i kąkolu:

(24) Opowiedział im też inną przypowieść: Królestwo Niebios przypomina człowieka, który na swej roli posiał dobre ziarno. (25) Lecz kiedy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał tam kąkolu i odszedł. (26) Gdy zboże podrosło i zawiązały się kłosy, pokazał się też kąkol. (27) Przyszli więc służący i pytają gospodarza: Panie, zdaje się, że obsiałeś rolę dobrym ziarnem. Skąd się tam wziął kąkol? (28) To sprawka nieprzyjaciela — odpowiedział. Czy chcesz więc — zaproponowali — byśmy poszli i usunęli go? (29) Nie — zdecydował gospodarz — bo usuwając kąkol, moglibyście powyrywać pszenicę. (30) Niech rosną razem. Poczekajmy do żniw. Wtedy powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw kąkol, powiążcie go w snopy i spalcie. Pszenicę natomiast przenieście do mego spichlerza. (…) (36) Następnie rozpuścił tłumy i udał się do domu. Tam uczniowie zwrócili się do Niego z prośbą: Wyjaśnij nam, o co chodzi w przypowieści o kąkolu. (37) I Jezus odpowiedział: Osobą, która sieje dobre ziarno, jest Syn Człowieczy. (38) Rolą jest świat. Dobrym nasieniem są synowie Królestwa. Kąkolem są synowie złego. (39) Nieprzyjacielem, który rozsiał kąkol, jest diabeł. Żniwem jest kres tego wieku, a żeńcami — aniołowie. (40) U kresu tego wieku będzie tak jak z kąkolem, który zbiera się i pali. (41) Syn Człowieczy pośle swoich aniołów, a ci zbiorą z Jego Królestwa wszystkich, którzy wywoływali skandale i dopuszczali się bezprawia. (42) Potem wrzucą ich do ognistego pieca . Tam będzie płacz i zgrzytanie zębami. (43) Wtedy sprawiedliwi wzejdą jak słońce w Królestwie swego Ojca. Kto ma uszy, niech rozważy moje słowa! (Mat 13:24-30, 36-43)

[8] Ten i przyszły wiek w: Mat 12:32, 13:22, 13:39-40, 13:49; Mar 4:19; Łuk 16:8, 18:30, 20:34-35; Rzym 12:2; 1 Kor 1:20, 2:6, 3:18; 2 Kor 4:4; Gal 1:4; Efez 1:21, 2:2; 1 Tym 6:17; Tyt 2:12; Heb 6:5.

[9] Wyrażenie ‘Dzień Pana’ w Starym Testamencie pojawia się w: Ks. Izajasza 2.12; 13:6, 9; Ks. Ezechiela 13:5, 30:3; Ks. Joela 1:15, 2:1,11,31; 3:14; Ks. Amosa 5:18,20; Ks. Abdiasza 15; Ks. Sofoniasza 1:7,14; Ks. Zachariasza 14:1; oraz Ks. Malachiasza. 4:5). W Nowym Testamencie o Dniu Pana jest mowa w Dziejach Apostolskich 2:20; 2 Tesaloniczan 2:2; 2 Piotra 3:10; oraz w Księdze Objawienia św. Jana 6:17; 16:14. W Księdze Objawienia zamiast Dnia Pana jest mowa o Dniu Gniewu Bożego. Chociaż są to różne terminy odnoszą się do tego samego czasu sądu Bożego nad ziemią.

[10] Sofoniasz, podobnie jak inni starotestamentowi prorocy, mówiąc o Dniu Pana, w pierwszej kolejności miał na uwadze sąd boży nad Judą, którym była inwazja babilońska. Jednakże wszystkie starotestamentowe proroctwa odnośnie Dnia Pana wykraczają poza ich bezpośrednie zastosowanie, i zarazem są przepowiednią i obrazem wydarzeń dni końca.

[11] Więcej na temat rozróżnienia pomiędzy Wielkim Uciskiem i Dniem Pana można dowiedzieć się z artykułu: „Antychryst, wielki ucisk i pochwycenie wierzących”.

 

POLECANA LITERATURA

John Bright, The Kingdom of God, 2010

R. Baruch, The Coming King: The growing Controversy about the Millennial Kingdom and the coming reign of Messiah, 2015

David Pawson, Kingdoms in Conflict, 2015

George Eldon Ladd, The Gospel of the Kingdom: Scriptural Studies in the Kingdom of God, 1990

 

Cytowane wersety biblijne z: Biblia w przekładzie Ewangelicznego Instytutu Biblijnego (2016)

Obrazek: The Last Judgement (1853) by John Martin; Image released under Creative Commons CC-BY-NC-ND (3.0 Unported).

Autor: Artur Pluta