Wszyscy, którzy choć trochę zwracają uwagę na życie Żydów, czy to w Izraelu czy diasporze, wiedzą jak ważną rolę pełnią u nich święta. Większość ze świąt obchodzonych przez nich ma korzenie biblijne, z czego niektóre zostały wprost ustanowione w Biblii, a inne wynikają z tradycji biblijnej.

Wśród świąt ustanowionych w Biblii jest siedem świąt wymienionych w Torze, czyli Pięcioksięgu Mojżeszowym. Chodzi tutaj o: Paschę (Pesach), Święto Przaśników (Chag ha-Macot), Święto Pierwocin (Jom ha-Bikkurim), Pięćdziesiątnicę (Szawuot), Święto Trąb (Jom Teruah), Dzień Pojednania (Jom Kipur) oraz Święto Szałasów (Sukkot).

Wśród świąt, które pochodzą z tradycji biblijnej, przede wszystkim należy wymienić: Tisza be-Aw, Purim oraz Chanukę.

Większość chrześcijan na świecie odnosi się do tych świąt, nawet tych wymienionych w Biblii, jako czegoś będącego częścią kultury żydowskiej i niemającego większego odniesienia do ich wiary.

Jednym z powodów wyjaśniający ten stan rzeczy jest to, że siedem świąt wymienionych w Torze było ściśle związanych z funkcjonowaniem świątyni w Jerozolimie.

Jednakże świątynia, która stała za dni Jezusa (tzn. Druga Świątynia – Bejt ha-Mikdasz ha-Szeni), została zniszczona przez Rzymian w 70 r., podobnie jak to miało miejsce w przypadku świątyni Salomona (tzn. Pierwszej Świątyni), również zniszczonej, lecz przez wojska babilońskie. [1]  Od końca I wieku naród żydowski do dnia dzisiejszego żyje bez świątyni w Jerozolimie. A to oznacza, że do dnia dzisiejszego nie mogą oni wypełniać przykazań prawa mojżeszowego. Nie mogą oni również obchodzić świąt ustanowionych w Torze w sposób przykazany przez Boga.

 

Ścisłe powiązanie tych świąt ze Świątynią i fakt, że świątynia w Jerozolimie przestała istnieć, bez wątpienia wpłynęło na zdystansowanie się chrześcijan od tych świąt, którzy uznali je za część starego przymierza, zastąpionego teraz nowym przymierzem w Jezusie.

Jednakże całkowite odrzucenie tych świąt było wielkim błędem i wiązało się z niezrozumieniem pełnego przesłania Nowego Testamentu. Czytając uważnie Nowy Testament, znajdziemy w nim wzmianki o Jezusie biorącym udział w obchodach tych świąt. Jednakże, co jest jeszcze ważniejsze, w listach apostoła Pawła znajdują się wyjaśnienia, co do kompletnego znaczenia tych świąt, które wykracza poza samo upamiętnienie wydarzeń z historii narodu Żydowskiego.

Patrząc na te święta przez pryzmat Nowego Testamentu, zaczynamy rozumieć, że w nich Bóg niejako zakodował Jego plan zbawienia dla ludzkości.

Wszystkie z siedmiu świąt ustanowionych w Torze, poza ich kontekstem historycznym, odnoszącym się do historii narodu żydowskiego, zawierały również prorocze przesłanie, przepowiadające misję Mesjasza, którym jest Jezus Chrystus.

Te siedem świąt opisanych, między innymi, w 23 rozdziale Księgi Kapłańskiej, jest podzielonych na święta wiosenne i święta jesienne.

Pierwsze trzy święta z grupy świąt wiosennych obchodzone są w miesiącu Nisan, który według kalendarza biblijnego jest pierwszym miesiącem roku. Są to:

– Pascha (hebr. Pesach)
– Święto Przaśników, zwane również Świętem Macy (hebr. Chag ha-Macot)
– Święto Pierwocin (hebr. Jom ha-Bikkurim)

 

Ostatnie ze świąt z grupy świąt wiosennych, ma miejsce w miesiącu Siwan, który jest trzecim miesiącem roku. Jest to:

– Pięćdziesiątnica, zwana również Zielonymi Świątkami lub Świętem Tygodni  (hebr. Szawuot)

 

Święta z grupy świąt jesiennych obchodzone są w miesiącu Tiszri, który jest siódmym miesiącem roku. Są to:

– Święto Trąb (hebr. Jom Teruah)
– Dzień Pojednania (hebr. Jom Kipur)
– Święto Szałasów (hebr. Sukkot)

 

Z Nowego Testamentu wiemy, że wszystkie ze świąt wiosennych, rozważane w ich proroczym kontekście, zostały wypełnione przez Jezusa.

Święto Paschy było proroczym obrazem śmierci Jezusa i zostało wypełnione poprzez Jego śmierć na krzyżu, dokładnie w dniu obchodzenia tego święta. Jak wiemy z przekazów Ewangelii Jezus umarł dnia 14 nisan, około godziny 15.00, czyli w czasie, gdy w Świątyni rozpoczęto składanie ofiar na Paschę. [2]

Po zachodzie słońca, czyli wraz z początkiem 15 nisan, nastał pierwszy dzień Święta Przaśników lub Święta Macy. Tego wieczoru, gdy żydowskie rodziny podczas świątecznej wieczerzy spożywały przaśny chleb, ciało Jezusa, czyli bezgrzeszny chleb z nieba, leżało w grobie. [3] Jezus został złożony do grobu właśnie w tym dniu, aby wypełnić również to święto, Święto Przaśników.

Co więcej, poprzez zmartwychwstanie w niedzielę Jezus wypełnił jeszcze jedno święto, a mianowicie Święto Pierwocin. W tą pierwszą niedzielę tygodnia paschalnego, gdy arcykapłan schodził do Doliny Cedronu, pomiędzy Górą Oliwną a Wzgórzem Świątynnym, dokładnie o wschodzie słońca, aby zerwać pierwsze źdźbła zboża wychodzące z ziemi, Jezus zmartwychwstał jako pierwociny z tych, którzy będą mieć udział w przyszłym zmartwychwstaniu. [4]

Te trzy święta nie tylko były proroczym obrazem wydarzeń związanych ze śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa, ale do tego zostały one wypełnione przez Niego dokładnie w dniach, w których były one obchodzone przez cały Izrael.

Jeśli chodzi o ostatnie święto wiosenne, w swojej proroczej perspektywie święto Szawuot (Pięćdziesiątnica) zapowiadało narodziny Kościoła [5]. Pięćdziesiąt dni po zmartwychwstaniu Jezusa, w dniu obchodów święta Szawuot narodził się Kościół, obejmujący zarówno Żydów, jak i pogan, jak czytamy o tym w 2 rozdziale Dziejów Apostolskich.

W pozostałej części tego artykułu chcę skupić się na świętach jesiennych. [6]

Jak już wspomniałem o tym wcześniej do świąt jesiennych zalicza się: Święto Trąb (Jom Teruah), Dzień Pojednania (Jom Kipur) oraz Święto Szałasów (Sukkot). Jak postaram się to pokazać, te trzy święta wskazują na powrót Pana i wydarzenia czasów ostatecznych.

To, co przedstawię w dalszej części to możliwa interpretacja tego, na co te święta mogą wskazywać lub zapowiadać. Nie ma jednej jednomyślnej interpretacji znaczenia tych świąt. Są za to różne opinie.

Problem z interpretacją proroczego znaczenia tych świąt jest ten sam, który mamy przy interpretacji jakichkolwiek innych proroctw biblijnych dotyczących przyszłości.

Podobnie jak było z pierwszym przyjściem Jezusa, większość proroctw dotyczących tego, stało się dla nas zrozumiałymi, można by tak rzec, ‘dopiero po fakcie’.  W podobnej sytuacji jesteśmy i teraz.  Potrzebujemy szukać zrozumienia, ale zachować przy tym pokorę, co do tego, że nie wszystko może być tak, jak o tym myślimy.

Ważne jest to, że patrząc teraz z perspektywy przyszłości na pierwsze trzy z siedmiu bożych świąt, widzimy że nie tylko zostały one wypełnione przez samego Jezusa, ale przy tym zostały one wypełnione dokładnie w dniach na które przypadały. Podobnie było z czwartym świętem, chociaż podczas którego Jezus nie był już obecny na ziemi, gdyż wydarzyło się to po Jego wniebowstąpieniu, to wypełnił On je zsyłając Ducha Świętego w Jego zastępstwo, jak to wielokrotnie zapowiadał.

Biorąc to wszystko pod uwagę wydaje się zasadnym oczekiwać, że święta jesienne zostaną w podobny sposób wypełnione przez Jezusa w dniach, na które one wypadną. [7]

 

Święto Trąb lub Rosz ha-Szana

Kapłańska 23:23-25 (EIB PD)

23 I przemówił JHWH do Mojżesza tymi słowy: 24 Przemów do synów Izraela tak: W siódmym miesiącu, w pierwszym [dniu] tego miesiąca, będziecie mieli odpoczynek szabatni, pamiątkę [ogłoszoną] trąbieniem [i] święte zgromadzenie. 25 Nie będziecie wykonywali żadnej ciężkiej pracy i złożycie wdzięczny dar dla JHWH.

 

Święto to miało być obchodzone w siódmym miesiącu, miesiącu Tiszri, pierwszego dnia tego miesiąca. Bóg nie nadał temu świętu żadnej nazwy. Ponieważ dźwięk trąby, a dokładniej mówiąc szofaru, był charakterystyczną cechą tego święta, nazwano go po prostu „Jom Teruah”, dosłownie ‘dzień dmuchania’ lub ducia w szofar.

Dźwięk szofaru w tym dniu miał wzywać ludzi do pokuty i wskazywać na zbliżający się Dzień Pojednania (Jom Kippur).

Srebrne trąby rozbrzmiewały w Świątyni podczas składania codziennych ofiar i na początku każdego miesiąca (Liczb 10:10), jednak z początkiem miesiąca Tiszri miał brzmieć specyficznie dźwięk szofaru (barani róg).

Tradycyjnie dźwięk szofaru był kojarzony z ofiarowaniem Izaaka przez Abrahama i dostarczeniem przez Boga baranka, jako zastępczej ofiary. Tak więc, dźwięk szofaru miał przypominać ludowi żydowskiemu o wierności Boga wobec Abrahama i o wierności, jakiej Bóg od nich wymaga.

Dzisiaj, zamiast Święta Trąb, Żydzi na całym świecie świętują Rosz ha-Szana, co oznacza początek Nowego Roku. Dzieje się tak dlatego, że na przestrzeni dziejów rabini zastąpili biblijne święto Jom Teruah, świętem Rosz ha-Szana, które najprawdopodobniej ma korzenie babilońskie.

Jednak pomimo tych zmian, dni te nie straciły całkowicie biblijnego charakteru i powagi. I tak do dziś 10 dni między Rosz ha-Szana a Jom Kippur to Jamim Nora’im (יָמִים נוֹרָאִים), termin, który dosłownie oznacza ‘dni grozy’ lub ‘przerażające dni’. [8]

Te dziesięć dni jest rozumianych, jako dni pokuty. Według rabinów w tych dniach rozstrzyga się los człowieka na następny rok. Wierzą oni, że w Rosz ha-Szana Bóg osądza ludzkość i zapisuje swoje sądy w Księdze Życia (Sefer ha-Chaim). Wszystkim ludziom, którzy nie zasługują na zapisanie się do Sefer ha-Chaim, Bóg daje kolejne dziesięć dni na poprawę. I to właśnie w Jom Kippur zostaje zapieczętowana Księga Życia.

Jednak dla nas ważne jest prorocze znaczenie Święta Trąb.

 

Prorocze znaczenie Święta Trąb

Nowy Testament kilka razy wspomina dźwięk trąby lub szofaru w kontekście powrotu Pana.

Pierwsze z tych miejsc znajduje się w Mateusza 24:29-31.

29 A zaraz po ucisku tych dni słońce zostanie zaćmione i księżyc nie da swego blasku, gwiazdy spadać będą z nieba i moce niebios zostaną poruszone. 30 I wtedy zostanie ukazany na niebie znak Syna Człowieczego, wtedy też będą bić się w pierś wszystkie plemiona ziemi i zobaczą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłokach nieba z wielką mocą i chwałą; 31 i pośle swoich aniołów z wielką trąbą [szoferem*] i zgromadzą Jego wybranych z czterech wiatrów świata, z jednego krańca nieba aż po drugi. (Mat 24:29-31; podkreślenie dodane)

* Słowo w nawiasie kwadratowym zostało dodane za żydowsko mesjańskimi tłumaczeniami.

 

Kontekst tych słów Jezusa odnosi się do czasu Wielkiego Ucisku. Jest to wyraźnie powiedziane kilka wersetów wcześniej, gdzie Jezus ostrzega w wersecie 21, że

21 Nastanie bowiem wtedy wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż do teraz, i na pewno nie będzie. (Mat 24:21; podkreślenie dodane)

W pewnym momencie podczas Wielkiego Ucisku Pan pojawi się na obłokach w Swojej potężnej mocy i chwale. W tym dniu cały świat z przerażeniem zrozumie, że Ten, w którego nie chcieli uwierzyć, Ten, którego nienawidzili, jest prawdziwy i powraca na ziemię na sąd.

Szofar zabrzmi z niebios, a wtedy aniołowie Boży zejdą na ziemię, aby ‘zgromadzić’ wierzących na spotkanie z Panem.

 

Apostoł Paweł również pisał o dźwięku szofaru, który rozbrzmi z nieba podczas powrotu Pana. W 1 Tesaloniczan 4:15-17 opisuje on to w ten sposób:

15 Bo to wam mówimy w Słowie Pana, że my, którzy żyjemy i pozostaniemy do przyjścia Pana, nie wyprzedzimy tych, którzy zasnęli. 16 Gdyż sam Pan w okrzyku [rozkazu], w głosie archanioła i trąby Bożej [szofaru*] zstąpi z nieba; wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie, 17 potem my, żyjący, pozostawieni, razem z nimi zostaniemy porwani w obłokach na spotkanie Pana, w powietrze; i tak zawsze będziemy z Panem. (1 Tes 4:15-17; podkreślenie dodane)

 

Apostoł Paweł wyjaśnia wierzącym w Tesalonikach, że Pan zstąpi z nieba  przy dźwięku trąby, czyli szofaru.

W czasie powrotu Pana wierzący, martwi i żywi, zostaną uniesieni w powietrze na spotkanie z Nim. To zwykle jest nazywane pochwyceniem kościoła.

Wracając do proroczego znaczenia Święta Trąb (Jom Teruah), możemy powiedzieć, że święto to najprawdopodobniej zapowiada dzień, w którym Pan pojawi się na obłokach nieba z mocą i wielką chwałą.

Według Ewangelii i listów apostoła Pawła ukazaniu się Pana w powietrzu będzie towarzyszył dźwięk trąby, to znaczy dźwięk szofaru.

 

Wcześniej powiedziałem, że zgodnie z żydowską tradycją, 10 dni pomiędzy Jom Teruah (zastąpionego przez Rosz ha-Szana) a Jom Kippur to Jamim Nora’im, czyli ‘dni grozy’ lub ‘przerażające dni’.

Wierzę, że te dziesięć dni to proroczy obraz tego, co w Starym Testamencie nazwano ‘czasem ucisku Jakuba’, czyli et cara hi le-ja’akob (ְעֵֽת־צָרָ֥ה הִיא֙ לְיַֽעֲקֹ֔ב). [9]

Czas ucisku Jakuba będzie częścią Wielkiego Ucisku, a mówiąc dokładniej, tą częścią, która zbiega się z czasem wylania Bożego Gniewu na świat.

Po tym, jak Kościół złożony z wierzących nie-Żydów i Żydów zostanie zabrany w powietrze w czasie pojawienia się Pana na obłokach nieba, niewierzący Izrael i niewierzący świat będą musieli przejść przez czas Gniewu Pana.

W ten sposób dochodzimy do kolejnego święta, które jest obrazem tego, co będzie dalej. W ten sposób dochodzimy do Jom Kippur, czyli Dnia Pojednania.

 

Jom Kippur – Dzień Pojednania

Kapłańska 23:26-32 (EIB PD)

26 I przemówił JHWH do Mojżesza tymi słowy: 27 Natomiast w dziesiątym dniu tego siódmego miesiąca będzie Dzień Pojednania. Będziecie mieli święte zgromadzenie, ukorzycie swoje dusze i złożycie wdzięczny dar dla JHWH. 28 W tym dniu nie będziecie wykonywać żadnej pracy, gdyż jest to Dzień Pojednania, aby przebłagać za was przed obliczem JHWH, waszego Boga. 29 Owszem, wszelka dusza, która nie ukorzy się w tym właśnie dniu, zostanie odcięta od swojego ludu. 30 A każda dusza, która w tym właśnie dniu wykonywać będzie jakąkolwiek pracę, wytępię tę duszę spośród jej ludu. 31 Nie będziecie wykonywali żadnej pracy – jest to wieczna ustawa dla waszych pokoleń we wszystkich waszych siedzibach. 32 Będzie to dla was szabat szabatniego odpoczynku – i ukorzycie swoje dusze. W dziewiątym [dniu] tego miesiąca wieczorem, od wieczora do wieczora obchodzić będziecie swój szabat.

 

Dziesiąty dzień miesiąca Tiszri został ustanowiony przez Boga Dniem Pojednania (Jom Kippur) dla Izraela. Jest to najbardziej uroczyste ze wszystkich świąt żydowskich.

W tym dniu Żydzi na całym świecie gromadzą się w synagogach i domach modlitwy, aby pojednać się z Bogiem i otrzymać przebaczenie grzechów.

Biblijna nazwa tego dnia to Jom haKippurim (י֧וֹם הַכִּפֻּרִ֣ים) i oznacza ‘dzień przykrywania’. Z tym słowem spokrewnione jest inne hebrajskie słowo, a mianowicie kipa, lub w języku polskim jarmułka, czyli nakrycie głowy noszone przez Żydów. I tak zgodnie z nazwą tego święta, Bóg przykrywa grzechy swego ludu krwią ofiary.

Historycznie Jom Kippur był jedynym dniem w roku, kiedy Najwyższy Kapłan mógł wejść do Miejsca Najświętszego w Świątyni.

Po złożeniu ofiary za własne grzechy, Arcykapłan wchodził do Miejsca Najświętszego z krwią kozła, aby zadośćuczynić za grzechy ludu Izraela.

Podczas obrzędu pokropywania krwią pokrywy Arki Przymierza (Przebłagalni) Bóg był przedstawiany, jako siedzący wśród cherubinów i patrzący z góry na Arkę Przymierza, w której znajdowały się potłuczone tablice z Dziesięciorgiem Przykazań. Oznaczało to, że kiedy Bóg patrzył na „złamane prawo”, najpierw widział krew, która była symbolem zadośćuczynienia za grzechy ludu.

Z Tory wiemy, że tego dnia do arcykapłana przyprowadzano nie jednego, ale dwa kozły. Po zabiciu pierwszego kozła, drugiego wyganiano żywego na pustynię. Jednakże zanim drugi kozioł był wygnany, arcykapłan kładał na niego swoje ręce i wyznał nad nim wszystkie nieprawości, występki i grzechy Izraela.

Według rabinicznej tradycji na końcu kozioł był spychany z urwiska i ginął. Jednak, jeśli chodzi o sam tekst biblijny, kozła puszczano żywcem.

W obrazie tym była wyrażona prawda o tym, że usunięcie grzechów Izraela, symbolicznie przedstawione przez kozła wygnanego na pustynię, następowało tylko po przelaniu krwi, co z kolei było symbolicznie przedstawione poprzez śmierć pierwszego kozła.

Co ciekawe, wszystko to miało odbywać się na północnej części obozu. Warto zauważyć, że Golgota, na której ukrzyżowano Jezusa, również znajdowała się na północ od świątyni jerozolimskiej.

 

Z Nowego Testamentu wiemy, że święto Jom Kippur wskazywało na Jezusa, jako naszego prawdziwego Arcykapłana, który w ofierze za nas złożył samego siebie.

Jasno to wynika z Listu do Hebrajczyków, gdzie jest napisane:

7.26 Taki właśnie potrzebny był nam Arcykapłan (kohen gadol): święty, niewinny, niesplamiony, odłączony od grzeszników i wyniesiony ponad niebo. 7.27 Taki, który nie musi codziennie, jak inni arcykapłani, składać ofiar najpierw za własne grzechy, a następnie za grzechy ludu. On uczynił to raz na zawsze, gdy złożył w ofierze samego siebie. (Heb 7:26-27; podkreślenie dodane)

Oprócz tej wyraźnej aluzji do ofiary Jezusa Chrystusa, Jom Kippur ma również prorocze znaczenie, związane z odkupieniem Izraela w czasie powrotu Mesjasza.

 

Prorocze znaczenie święta Jom Kippur

Jak już o tym było wspomniane, Jom Kippur jest dla Izraela dniem narodowej pokuty, dniem pokuty dla całego narodu.

W tekście Księgi Kapłańskiej było powiedziane, że w tym dniu każdy musi ‘ukorzycie się’ przed Bogiem. I że każdy, kto ‘nie ukorzy się w tym właśnie dniu, zostanie usunięty ze swojego ludu’.

Wierzę, że w swoim proroczym znaczeniu święto to zapowiada dzień największej w dziejach pokuty całego narodu żydowskiego.

Odniesienie do tego wydarzenia można znaleźć w Księdze Zachariasza 12:10-14.

12.10 Lecz na dom Dawida i na mieszkańców Jerozolimy wyleję ducha łaski i błagania o łaskę. Wtedy spojrzą na Mnie, na tego, którego przebili, i będą Go opłakiwać, jak opłakuje się jedynaka; będą gorzko płakać nad Nim, tak jak gorzko opłakuje się pierworodnego. 12.11 W tym dniu dojdzie w Jerozolimie do wielkiej rozpaczy, jak w Hadad-Rimmon na równinie Megiddo. 12.12 Rozpaczać będzie cały kraj, każdy ród z osobna: ród Dawida osobno i jego kobiety osobno; ród domu Natana osobno i jego kobiety osobno; 12.13 ród domu Lewiego osobno i jego kobiety osobno; ród Szimejego osobno i jego kobiety osobno — 12.14 wszystkie pozostałe rody i ich kobiety osobno.

Prorok Zachariasz mówi tutaj o wylaniu Ducha Świętego na Izrael. Podczas tego wylania Ducha Świętego, naród żydowski uświadomi sobie głębię swojej winy za odrzucenie własnego Mesjasza i wydanie go poganom na śmierć.

W tym fragmencie przedstawiona jest wielka rozpacz narodu żydowskiego. Mówi się tam, że nawet mężowie będą ‘gorzko płakać’ z dala od swoich żon, a żony z dala od swoich mężów, ponieważ każdy pojedynczy mężczyzna i kobieta zostanie przytłoczony swoim indywidualnym udziałem w winie odrzucenia i śmierci Mesjasza. Będzie to, więc jednocześnie żałoba narodowa i indywidualna, która doprowadzi do wielkiej pokuty całego narodu.

W tym dniu naród żydowski powróci w pokucie do Jeszuy, Jezusa Chrystusa, ich Mesjasza.

Wszystko to będzie miało miejsce w „czasie ucisku Jakuba” (צָרָ֥ה הִיא֙ לְיַֽעֲקֹ֔ב) – jak zostało to wyrażone w Księdze Jeremiasza 30:7.

W przeciwieństwie do Wielkiego Ucisku, który przyjdzie na cały świat, ‘czas ucisku Jakuba’ odnosi się konkretnie do Izraela. Jest to związane z ostrzeżeniem w pismach proroków Starego Testamentu, że w dniach ostatecznych wiele narodów świata zwróci się przeciwko Izraelowi, aby go zniszczyć.

Zarówno Stary, jak i Nowy Testament wskazują na to, że furia szatana przy końcu wieku będzie szczególnie skierowana na zniszczenie narodu żydowskiego. Celem szatana w tym będzie zapobieżenie powtórnemu przyjściu Mesjasza.

Bóg pozwoli narodowi żydowskiemu znaleźć się w takiej sytuacji, że bez Jego nadprzyrodzonej pomocy nie będą w stanie przeżyć.

Według Zachariasza 13, 2/3 mieszkańców Izraela zginie podczas oblężenia kraju w czasach Antychrysta. Tylko 1/3, która przejdzie przez ucisk, zostanie wybawiona, ponieważ będą wzywać imienia Pana, Jeszuy, Jezusa Chrystusa, ich Mesjasza.

Należy jednak zwrócić uwagę na jeszcze jednym bardzo ważny szczegół. Jeśli dokładnie przeanalizujemy ostatnie trzy rozdziały Księgi Zachariasza, które tworzą jedną część, zobaczymy, że dzień, w którym naród żydowski powróci do swojego Mesjasza, jest również dniem, w którym Pan zstąpi na ziemię.

Jest o tym wyraźnie powiedziane w Zachariasza 14.

Zachariasza 14:1-5

14.1 Oto nadchodzi dzień dla PANA, gdy podzielony będzie twój łup pośród ciebie. 14.2 Zbiorę wtedy wszystkie narody do Jerozolimy na wojnę. Miasto zostanie zdobyte, domy splądrowane, kobiety zgwałcone. Połowa mieszkańców miasta pójdzie do niewoli, lecz pozostały lud nie będzie usunięty z miasta. 14.3 Wtedy wyjdzie PAN i będzie walczył z tymi narodami, jak w dniu swojej walki, jak w dniu bitwy. 14.4 I staną Jego stopy w tym dniu na Górze Oliwnej, która leży naprzeciwko Jerozolimy od wschodu. Wówczas Góra Oliwna zostanie rozcięta przez środek od wschodu na zachód, tworząc ogromną dolinę. Połowa góry cofnie się na północ, a druga połowa na południe. 14.5 I uciekać będziecie w dolinę mojej góry, ponieważ będzie do niej bardzo blisko. A będziecie uciekać tak, jak uciekaliście przed trzęsieniem za dni Uzjasza, króla judzkiego. Wtedy przyjdzie PAN, mój Bóg! A z Tobą wszyscy święci.

W poprzednim fragmencie z Zachariasza 12, powiedziano o narodzie żydowskim, że spojrzą na Jezusa, na tego, którego przebili.

Wierzę, że literalnie spojrzą na Jezusa, ponieważ będzie On obecny wśród nich, jak czytamy o tym w Zachariasza 14, że Jego stopy staną w tym dniu na Górze Oliwnej.

Wierzę, że tak jak w jego proroczym kontekście święto Jom Teruah wskazywało na dzień pojawienia się Pana na obłokach, tak święto Jom Kippur zapowiada dzień, w którym Pan zstąpi na ziemię, przynosząc zbawienie narodowi żydowskiemu i kończąc obecny wiek zła.

 

Sukkot – Święto Szałasów lub Namiotów

Święto Szałasów (Sukkot) było ostatnim z serii świąt w siódmym miesiącu Tiszri. W przeciwieństwie do smutnej atmosfery Święta Trąb (Jom Teruah) i Dnia Pojednania (Jom Kippur), Sukkot było czasem radości. Podczas poprzednich dwóch świąt Izrael przeszedł przez okres POKUTY i ODKUPIENIA. Teraz Bóg chciał, aby Jego lud radował się odnowioną z Nim relacją.

Święto Szałasów (Sukkot) było jednym z trzech świąt, obok Paschy i Dnia Pięćdziesiątnicy, podczas których Bóg nakazywał Izraelitom przybyć do Świątyni w Jerozolimie.

 

Nazwa tego święta, w języku hebrajskim Sukkot, pochodzi od przykazania, które Bóg dał Izraelitom, aby mieszkali w szałasach przez siedem dni i nocy.

Kapłańska 23: 33-36, 42-43 (EIB PD)

33 I przemówił JHWH do Mojżesza tymi słowy: 34 Przemów do synów Izrael tak: W piętnastym dniu tego siódmego miesiąca będzie Święto Szałasów, przez siedem dni, dla JHWH. 35 Pierwszego dnia odbędzie się święte zgromadzenie. Nie będziecie wykonywać żadnej ciężkiej pracy. 36 Przez siedem dni będziecie składali JHWH wdzięczny dar. Ósmego dnia będziecie mieli święte zgromadzenie i złożycie JHWH wdzięczny dar. Odbędzie się wówczas uroczyste zgromadzenie, nie będziecie wykonywali żadnej ciężkiej pracy. (…) 42 Będziecie [wówczas] mieszkać w szałasach, przez siedem dni – wszyscy tubylcy w Izraelu będą mieszkali w szałasach, 43 po to, aby wasze przyszłe pokolenia wiedziały, że w szałasach kazałem mieszkać synom Izraela, gdy wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej – Ja, JHWH, jestem waszym Bogiem.

 

Sukka (סֻכָּה), czyli tymczasowe schronienia z krzewów i liści, miało przypominać Izraelitom o wyzwoleniu z Egiptu i wierności Bogu podczas czterdziestu lat na pustyni.

Przebywanie w tych tymczasowych schronieniach (szałasach lub namiotach) przypominało nie tyle o trudnościach, jakie naród Izraela musiał znosić na pustyni, ale o ochronie, trosce i zaopatrzeniu, jakie Bóg im dawał w tamtym czasie.

Przykazanie, aby budować i mieszkać w sukkot (szałasach) zbiegało się w czasie z zakończeniem żniw w Izraelu.

Bóg dał Izraelitom te siedem dni, aby odłożyli na bok swoje codzienne sprawy i troski i radowali się w Jego obecności, dziękując Mu za zaopatrzenie, które im daje.

Również wraz z końcem Sukkot dobiegał koniec rocznego cyklu czytania Tory w synagogach i równocześnie rozpoczynał się nowy cykl.

 

Prorocze znaczenie święta Sukkot

W jego proroczym znaczeniu święto Sukkot wskazuje na Tysiącletnie Królestwo, w którym opuścimy nasze tymczasowe mieszkanie (obecne życie), aby zamieszkać na wieki w Królestwie Bożym (Oz 5:15-6: 3; Zach. 14:4, 9; 1 Kor. 5:2).

 

Związek między świętem Sukkot a Tysiącletnim Królestwem jest wyraźnie widoczny w proroctwie Zachariasza 14:16-17

14.16 Wszyscy pozostali ze wszystkich narodów, które wystąpiły przeciw Jerozolimie, będą corocznie pielgrzymować, by złożyć pokłon królowi, PANU Zastępów, i obchodzić Święto Namiotów. 14.17 A jeśli któryś z rodów ziemi nie uda się do Jerozolimy, by złożyć pokłon Królowi, PANU Zastępów, to zostanie pozbawiony deszczu.

Sukkot będzie jedynym świętem, które będzie nadal obchodzone w Tysiącletnim Królestwie podczas panowania Mesjasza, Jezusa Chrystusa na ziemi.

 

PODSUMOWANIE

Podsumowując, chcę powtórzyć, że jesienne święta biblijne wskazują na powrót Mesjasza, Jezusa Chrystusa i wydarzenia czasów ostatecznych.

Święto Jom Teruah, Święto Trąb, jest dla narodu żydowskiego czasem POKUTY i wskazuje na dzień, w którym Pan pojawi się na obłokach nieba przy dźwięku Bożego szofaru.

 

Jom Kippur, Dzień Pojednania, uczy nas o ODKUPIENIU Izraela, a co za tym idzie, o odkupieniu całego świata. Proroczo zapowiada dzień, w którym Pan zstąpi na ziemię, kończąc obecny zły wiek.

Sukkot, czyli święto szałasów lub namiotów, zostało zamierzone przez Boga, jako czas RADOŚCI. W swoim proroczym kontekście wskazuje na Tysiącletnie Królestwo, kiedy Mesjasz będzie królował nad całą ziemią.

 

Na koniec chcę powiedzieć, że nie sądzę, że jest koniecznym dla nas, aby obchodzić te święta w sposób, w jaki obchodzi je naród żydowski.

Sposób, w jaki obchodzą te święta Żydzi, jest bardziej wyrazem ich tradycji niż Biblii.

Co więcej, nie jest obecnie możliwe obchodzenie tych świąt w sposób opisany w Biblii bez obecności Świątyni.

Możemy jednak obchodzić te święta w duchu Nowego Testamentu, rozpoznając dni, w które one przypadają, rozumiejąc ich nowotestamentowe znaczenie i będąc wdzięcznym za Boży plan odkupienia dla nas.

 

PRZYPISY

[1] Co ciekawe, obie te świątynie zostały zniszczone tego samego dnia roku, 9 dnia miesiąca Aw, czyli po hebrajsku Tisza be-Aw, co jest obchodzone do dnia dzisiejszego podczas święta o tym imieniu.

[2] Szczegóły śmierci Jezusa są opisane w Ewangelii Mateusza w następujący sposób:

27.45 Dochodziła dwunasta w południe. Zapadła ciemność i do piętnastej całą ziemię spowijał mrok. 27.46 Około piętnastej Jezus donośnie zawołał: ‘Eli, Eli, lema sabachtani!’ Co znaczy: ‘Boże mój, Boże mój, dlaczego Mnie opuściłeś?’ (…) 27.50 Jezus zaś znów donośnie zawołał i oddał ducha. (Mat 27:45-46, 50)

Jezus musiał umrzeć dokładnie w tym dniu, oraz o tym czasie, aby ‘wypełnić’ to święto, jako „Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (Jan 1:29).

[3] Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus ustanawiając Wieczerzę Pańską wyjaśnia, że chleb jest symbolem jego ciała, a wino symbolem jego krwi, która została wylana dla przebaczenia grzechów (Mat 26.26-28).

[4] Nawiązanie do wypełnienia tego święta przez Jezusa znajdujemy w 1 liście do Koryntian

15.20 Tymczasem Chrystus zmartwychwstał i jest pierwszym zwiastunem zmartwychwstania tych, którzy zasnęli.

[5] Pisząc o ‘Kościele’ nie mam na myśli kościoła katolickiego, ani nawet kościoła protestanckiego, czy innego odłamu chrześcijańskiego. Termin ten używam w znaczeniu kościoła bożego, czyli wszystkich ludzi należących do Boga ze względu na ich wiarę, niezależnie od przynależności do grupy religijnej.

[6] Wszystkich tych, którzy pragną bardziej zgłębić tematykę świąt wiosennych, odsyłam do naszych dwóch wcześniejszych artykułów, a mianowicie „Jezus w świętach żydowskich” oraz „Żydowska Pascha, czyli dzień ukrzyżowania Jezusa”.

[7] Zwracam na to uwagę również dlatego, że jeden z autorów do którego często odwołuję się, a mianowicie Jacob Prasch, w jego najnowszej książce No Balm in Gilead, zdaje się doszukiwać proroczego wypełnienia pierwszych dwóch ze świąt jesiennych w trzech ‘Biada’, które pojawiają się w Księdze Objawienia. Według tej książki Jacoba Prascha, święta Jom Teruah i Jom Kippur proroczo pokrywają się z Piątą, Szóstą i Siódmą Trąbą z Księgi Objawienia, czyli z pierwszym, drugim oraz trzecim Biada. Problem przy takiej interpretacji tkwi w tym, że zastępuje ona wypełnienie tych świąt przez Jezusa, aktami sądów dokonanymi rękami aniołów. Przy takiej interpretacji Jezus nie wypełniałby tych świąt w sposób, w jaki czynił to w przypadku świąt wiosennych.

[8] Wyjaśnienie tego terminu w Wikipedii.

[9] Określenie to pochodzi z księgi Jeremiasza, gdzie jest powiedziane:

Biada! Gdyż wielki to będzie dzień! Żaden mu nie dorówna! Czas ucisku będzie to dla Jakuba, lecz będzie z niego wyrwany! (Jer 30.7 )

 

* Oprócz fragmentów biblijnych oznaczonych symbolem EIB PD, czyli Ewangeliczny Instytut Biblijny przekład dosłowny, reszta cytowany wersetów pochodzi z Ewangeliczny Instytut Biblijny przekład literacki.

Autor: Artur Pluta