Sąd nad muzułmańskimi narodami w świetle proroctw biblijnych

W Biblii, a szczególnie w Starym Testamencie, znajduje się wiele proroctw mówiących o wydarzeniach, które będą towarzyszyć powrotowi Mesjasza.

Analizując starotestamentowe proroctwa możemy zauważymy, że prorocy konsekwentnie przedstawiali Mesjasza, jako przychodzącego na ratunek Izraelowi oraz walczącego przeciwko tym krajom, które współcześnie są muzułmańskie.

Spostrzeżenia te są ważne w kontekście rozważań dotyczących tożsamości Antychrysta i pochodzenia jego imperium.

Najpowszechniej akceptowanym poglądem na temat czasów ostatecznych jest teoria, w ramach której zakłada się odrodzenie starożytnego imperium rzymskiego, które da początek rządom Antychrysta.

Alternatywne stanowisko reprezentuje Joel Richardson i Walid Shoebat, którzy argumentują, że imperium Antychrysta będzie bliskowschodnim imperium islamskim, pod przewodnictwem Turcji.

Wiele na to wskazuje, że niezależnie od tego, które z tych stanowisk okaże się prawdziwe, to imperium z którego wyłoni się Antychryst, będzie politycznie, społecznie i religijnie zdominowane przez islam.

Europa współcześnie przechodzi proces stopniowej islamizacji i wielu ekspertów ostrzega, że jeżeli ten trend nie zostanie odwrócony, w przyszłości Europa stanie się muzułmańska. [1]

Jakkolwiek z Biblii wynika, że to kraje położone na bliskim wschodzie odegrają główną rolę  w dniach ostatnich. Powtarzającym się tematem proroctw Izajasza, Ezechiela, Ozeasza, Joela, Amosa, Habakuka, Zachariasza, itd., jest zniszczenie muzułmańskich narodów.

Księgi starotestamentowych proroków zdają się potwierdzać założenie, że to właśnie islam będzie głównym narzędziem, które Szatan użyje w swym ostatecznym starciu z Bogiem.

Przeanalizujmy teraz kilka starotestamentowych proroctw mówiących o czasach ostatecznych, a dokładniej o dniu powrotu Mesjasza.

 

SĄD NAD MUZUŁMAŃSKIMI NARODAMI

Zanim przejdziemy do ksiąg prorockich zacznijmy nasze rozważania od psalmu Dawida a następnie przejdźmy do proroctwa zawartego w Torze.

 

Psalm 83

(2) Boże, nie milcz, nie bądź nieczuły, Nie bądź bezczynny, Boże! (3) Bo oto burzą się nieprzyjaciele twoi, A ci, którzy cię nienawidzą, podnoszą głowę. (4) Knują spisek przeciwko ludowi twemu i naradzają się przeciwko tym, których ochraniasz. (5) Mówią: Nuże, wytępmy ich, niech nie będą narodem, Aby więcej nie wspominano imienia Izraela! (6) Tak, naradzali się jednomyślnie, Przeciw tobie zawarli przymierze: (7) Namioty Edomitów i Ismaelitów, Moabitów i Hagarytów, (8) Gebal i Amon, i Amalek, Filistea z mieszkańcami Tyru. (9) Assur też złączył się z nimi, Synów Lota wsparł swym ramieniem. Sela. (10) Uczyń im, jak Midianitom, Jak Syserze, jak Jabinowi nad potokiem Kiszon, (11) Którzy zostali wytępieni w En-Dor, Stali się nawozem ziemi. (12) Postąp z dostojnikami ich jak z Orebem i Zeebem, Jak z Zebachem i Salmuną, z wszystkimi książętami ich, (13) Którzy powiedzieli: Weźmy w posiadanie niwy Boże! (14) Boże mój, uczyń z nimi jak z liśćmi w wichurze, Jak z plewą na wietrze! (15) Jak ogień, który pali las, I jak płomień, co pochłania góry, (16) Tak Ty ścigaj ich burzą swoją I jak huragan wpraw ich w zamieszanie! (17) Okryj twarze ich hańbą, Aby szukali imienia twego, Panie! (18) Niech będą zawstydzeni i przerażeni po wsze czasy, Niech będą pohańbieni i zginą! (19) Niech wiedzą, że Ty jedynie, który masz imię Jahwe, Jesteś Najwyższym ponad całym światem. (Psalm 83:2-19)
W Psalmie tym Dawid proroczo mówi o spisku pomiędzy narodami, aby zniszczyć Izrael i wymordować jego mieszkańców.

Przytacza on słowa wrogów: „wytępmy ich, niech nie będą narodem, aby więcej nie wspominano imienia Izraela.”

 

Oto lista narodów wymieniona przez Dawida:

Edom – południowa Jordania

Ismaelici – Arabowie

Moab – centralna Jordania

Hagaryci – Egipt

Gebal – Liban

Amon – północna Jordania

Amalek – Półwysep Synajski

Filistyńczycy – Gaza

Tyr – Liban

Asyria – Irak, Syria

 

Zauważmy, że narody, które wymienia Dawid mają jedną wspólną cechę: wszystkie one są współcześnie narodami muzułmańskimi.

Narody te będą osądzone przez Boga z powodu ich nienawiści do Izraela, i ich antysemityzmu.

 

Księga Liczb

Również w Torze, w Księdze Liczb, znajdujemy proroctwo mówiące o przyjściu Mesjasza i podbiciu lub zniszczeniu narodów muzułmańskich.

Proroctwo to zostało wypowiedziane przez Bileama, do króla Midianitów Balaka:

 (14) Teraz oto ja idę do mego ludu, lecz chodź i ty, a powiem ci, co ten lud uczyni twemu ludowi w przyszłości. (…) (17) Wzejdzie gwiazda z Jakuba, Powstanie berło z Izraela, I roztrzaska skronie Moabu, Ciemię wszystkich synów Seta. (18) Edom stanie się jego dziedzictwem, Seir będzie dziedzictwem swoich wrogów, Izrael zaś nabierze mocy. (19) Władca wywodzić się będzie z Jakuba, Wygubi resztki z miasta.”(Ks. Liczb 24:14, 17-19)

Mesjasz jest przedstawiony w tym proroctwie, jako dziedziczący „berło„, które oznacza władzę, jako król Izraela. Po objęciu władzy w Jerozolimie, Mesjasz najwyraźniej zniszczy wrogów Izraela.

Nazwy: Moab, Edom i Seir odnosiły się do narodów sąsiadujących z Izraelem od wschodu oraz południowego-wschodu.

Starożytny Moab oraz Edom znajdowały się na terenie współczesnej Jordanii.

W poniższym fragmencie wymieniona była również nazwa „Seir”. Seir był nazwą regionu położonego pomiędzy Morzem Martwym a Zatoką Akaba Morza Czerwonego (Ks. Rodzaju 36:8; Ks. Powt. Prawa 2:1,8) iodnosi się do części Jordanii oraz części Arabii Saudyjskiej.

 

Księga Izajasza

W proroctwie Izajasza, z 63 rozdziału, widzimy Mesjasza powracającego z Bosry w Edomie, to znaczy z terytorium współczesnej Jordanii, w szatach dosłownie ociekających ludzką krwią.

(1) Któż to przychodzi z Edomu, z Bosry w czerwonych szatach? Wspaniały On w swoim odzieniu, dumnie kroczy w pełni swojej siły. To Ja, który wyrokuję sprawiedliwie, mam moc wybawić. (2) Skąd ta czerwień twojej szaty? A twoje odzienie jak u tego, który wytłacza wino w tłoczni? (3) Ja sam tłoczyłem do kadzi, bo spośród ludów żadnego nie było ze mną; a tłoczyłem ich w gniewie i deptałem ich w zapalczywości tak, że ich sok pryskał na moją szatę i całe moje odzienie zbryzgałem. (4) Ustanowiłem, bowiem dzień pomsty i nadszedł rok mojego odkupienia. (…) (6) Podeptałem, więc ludy w moim gniewie i zdruzgotałem je w mojej zapalczywości, i sprawiłem, że ich sok spłynął na ziemię. (Izaj 63:1-4, 6)

Bosra była w starożytności stolicą Edomu. Współcześnie jest to prawdopodobnie miasto Buseirah w południowej w Jordanii.

Izajasz mówi tutaj o dniu, kiedy Mesjasz, którym jest Jezus Chrystus, będzie obecny fizycznie na ziemi. Zgodnie ze słowami proroka, Mesjasz stoczy bitwę z wrogami Izraela. Miejscem tej bitwy będzie najwyraźniej Jordania.

Występujące w proroctwie Izajasza terminy: „dzień pomsty” (Izaj 34:8, 61:2; Jer 46:10) oraz „rok odkupienia”(Izaj 63:4; Efez 4:30) są terminami eschatologicznymi odnoszącymi się do wydarzeń dni ostatecznych.

Termin „dzień pomsty” pojawia się również, między innymi, w Księdze Izajasza 61:

Duch Wszechmocnego, Pana nade mną, gdyż Pan namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę; posłał mnie, abym opatrzył tych, których serca są skruszone, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, abym ogłosił rok łaski Pana i dzień pomsty naszego Boga. (Izaj 61:1-2)

Przypomnijmy, że jest to ten fragment Pisma, który Jezus przeczytał publicznie w synagodze w Nazarecie, na początku swojej służby. Wydarzenie to opisane jest w ewangelii Łukasza 4:17-21.

Jezus czytając z Księgi Izajasza zatrzymał się w środku zdania, kończąc na słowach „abym ogłosił rok łaski Pana”. Dalsza część fragmentu z księgi Izajasza, którego Jezus nie przeczytał, mówiła o „dniu pomsty Boga”.

Dlaczego Jezus przerwał swoje czytanie z Księgi Izajasza w powie zdania? Jezus zrobił tak, ponieważ pierwsza część tego fragmentu wypełniła się, zgodnie z jego własnymi słowami, w czasie jego pierwszego przyjścia; natomiast druga część, mówiąca o „dniu pomsty”, dopiero wypełni się w przyszłości, podczas Jego powrotu.

Proroctwo o Edomie, o podobnej treści, znajdujemy w 34 rozdziale Księgi Izajasza.

(5) Gdyż mój miecz zwisa z nieba, oto spada na Edom i na lud obłożony przeze mnie klątwą. (6) Miecz Pana ocieka krwią, pokryty jest tłuszczem, krwią jagniąt i kozłów, tłuszczem nerek baranów, gdyż krwawą ofiarę urządza Pan w Bosra, wielką rzeź w ziemi edomskiej. (7) I padną wraz z nimi bawoły i cielce z tucznymi wołami; ich ziemia będzie przesiąknięta krwią, a ich proch przesycony tłuszczem. (8) Bo jest to dzień pomsty Pana, rok odwetu za spór z Syjonem. (9) Toteż potoki Edomu zamienią się w smołę, a jego glina w siarkę, a jego ziemia stanie się smołą gorejącą: (10) ani w nocy, ani w dzień nie zgaśnie, jego dym wznosić się będzie zawsze; z pokolenia w pokolenie będzie pustynią, po wiek wieków nikt nie będzie nią chodził. (Izaj 34:5-8)

Co mogą oznaczać słowa: „jego ziemia stanie się smołą gorejącą: ani w nocy, ani w dzień nie zgaśnie”?

Zwróćmy uwagę na to, że w Księdze Ezechiela, prorok zapowiadając zniszczenie Edomu, określa jego granice jako rozciągające się „od Temanu aż do Dedanu” (Ezech 25:13).

Teman utożsamia się ze współczesnym miastem Tawilan, leżącym ok. 5 km na wschód od Petry w Jordanii.

Natomiast starożytny Dedan znajdował się w północno-zachodniej części Arabii Saudyjskiej.

Słowa proroka Izajasza o tym, że ziemia stanie się smołą gorejącą, są najwyraźniej aluzją do palących się pól naftowych w Arabii Saudyjskiej oraz Jordanii.

Zgodnie ze słowami proroka przeznaczeniem tych terenów jest wieczne spustoszenie. Natomiast mieszkańców Arabii Saudyjskiej oraz być może części Jordanii spotka zagłada.

 

Księga Habakuka

Również prorok Habakuk mówi o Mesjaszu przychodzącym z Jordanii.

„(3) Bóg przychodzi z Temanu, Święty z góry Paran. Sela. Jego wspaniałość okrywa niebiosa, a ziemia jest pełna jego chwały. (4) Pod nim jest blask jak światłość, promienie wychodzą z jego rąk i tam jest ukryta jego moc. (5) Przed nim idzie zaraza, a za nim podąża mór. (6) Trzęsie się ziemia, gdy powstaje, gdy patrzy, drżą narody. Pękają odwieczne góry, zapadają się prastare pagórki, jego drogi są wieczne. (7) Widziałem namioty Kuszanu zagrożone zagładą, rozerwane zasłony ziemi Midianitów.” (Hab. 3:3-7)

W proroctwie tym widzimy Jezusa Chrystusa, który powraca z Temanu, gdzie stoczył bitwę. Najwyraźniej kieruje się on następnie w stronę Kusz oraz Midian.

„Teman” występuje często w Biblii jako synonim odnoszący się do Edomu (Amos 1:12; Abd 1:9; Jer 49:20, 22; Hab. 3:3), to znaczy południowej Jordanii.

Nazwa Kusz odnosi się do współczesnego Sudanu i Somalii. Obydwa te kraje są krajami muzułmańskimi współcześnie.

Natomiast Midian, o którym mówił prorok, było to terytorium położonego na południe od Edomu i na wschód od zatoki Akaba. Współcześnie teren ten leży w północno-zachodniej części Arabii Saudyjskiej.

Widzimy, więc, że prorok Habakuk mówi o zagładzie, Arabii Saudyjskiej, Sudanu i Somalii oraz prawdopodobnie części Jordanii.

 

Księga Ezechiela

W 32 rozdziale Księgi Ezechiela, w wersetach od 17 do 32, znajdujemy opis narodów znajdujących się w Szeolu, w krainie umarłych. Innymi słowy obraz ten jest proroczą zapowiedzią sądu nad tymi narodami.

(18) Synu człowieczy, narzekaj nad okazałością Egiptu i nad jego chwałą i wraz z córkami potężnych ludów zstąp z nim do podziemnej krainy, krainy umarłych, do tych, którzy zstąpili do grobu.

– Egipt

(22) Tam jest Assur i cały jego lud dokoła jego grobu, wszyscy pobici, sami tacy, co padli od miecza.

– Asyria

(24) Tam jest Elam i cała jego ludność dokoła jego grobu – wszyscy pobici, sami tacy, co padli od miecza, którzy jako nieobrzezani zeszli do podziemnej krainy; dawniej szerzyli postrach w krainie żyjących, a teraz znoszą zniewagę wraz z tymi, którzy zstąpili do grobu.

– Persja, czyli Iran

(26) Tam jest Mesech i Tubal wraz ze swoim wojskiem dokoła jego grobu, sami nieobrzezani, pobici mieczem, którzy dawniej szerzyli postrach w krainie żyjących.

– Turcja

(29) Tam jest Edom, jego królowie i wszyscy jego książęta, którzy w swoich grobach zostali złożeni wraz z pobitymi mieczem; leżą z nieobrzezanymi, z tymi, którzy zstąpili do grobu.

– Jordania

(30) Tam są wszyscy książęta północy i wszyscy Sydończycy, którzy zstąpili wraz z pobitymi, mimo postrachu, jaki szerzyło ich bohaterstwo, okryci są hańbą, leżą, jako nieobrzezani wraz z pobitymi mieczem i znoszą zniewagę wraz z tymi, którzy zstąpili do grobu.

– Liban

Zwrócimy uwagę na to, że wszystkie narody wymienione przez Ezechiela są współcześnie krajami muzułmańskimi.

 

Księga Joela

(6) Bo oto w owych dniach i w owym czasie, gdy odmienię los Judy i Jeruzalemu, (7) zgromadzę wszystkie narody i sprowadzę je do Doliny Józafata, i tam się z nimi rozprawię z powodu mojego ludu i mojego dziedzictwa, Izraela, ponieważ rozproszyli je między ludy pogańskie i podzielili mój kraj. (8) O mój lud rzucali losy, dawali chłopca za ladacznicę, a dziewczynę sprzedawali za wino, aby pić. (9) A ty, Tyrze i Sydonie, i wy, wszystkie okręgi filistyńskie – czego chcecie ode mnie? Czy chcecie mi odpłacić za to, co Ja uczyniłem? Jeżeli wy chcecie mi odpłacić, to Ja waszą odpłatę skieruję bardzo szybko na waszą głowę!(Joela 3:6-9)

 

Z fragmentu tego widzimy, że w dniach ostatecznych, narody ziemi zgromadzą się do wojny przeciwko Izraelowi o Jerozolimę.

Prorok Joel zapowiada, że Bóg będzie sądził narody z tego powodu, że podzielili Izrael i rozproszyli jego mieszkańców.

Od 1970 roku trwają nieustanne próby znalezienia rozwiązania problemu Izraelsko – Palestyńskiego, oraz ogólniej Izraelsko – Arabskiego. Od 2007 roku, a dokładniej mówiąc konferencji pokojowej w Annapolis, rozwiązanie Izraelsko – Palestyńskiego konfliktu upatruje się w podzieleniu Izraela i utworzeniu dwóch nienależnych państw: Izraela i Palestyny.

Wszystko wskazuje na to, że powtarzające się niepowodzenia wokół implikacji tego rozwiązania „pokojowego”, oraz rosnąca wrogość, nie tylko ze strony państw Arabskich, ale w ogólnoświatowym wymiarze, wobec państwa Żydowskiego, w konsekwencji przyniosą wojnę, o której mówią biblijne proroctwa.

Obecnie w Judei i Samarii, terytorium znajdującym się w Palestyńskiej Autonomii, żyje około 300 000 Żydów. Biorąc pod uwagę prognozy demograficzne oczekuje się, że do 2025 roku żydowska populacja w tym regionach osiągnie 750 000.

W przypadku podzielenia Izraela żydzi zamieszkujący Judeę i Samarię znajdą się na wrogiej ziemi. Podobna sytuacja może odnosić się do mieszkańców Jerozolimy. Nierozłączną częścią żądań Autonomii Palestyńskiej jest uczynienie ze „wschodniej” Jerozolimy stolicy przyszłego państwa palestyńskiego.

Z drugiej strony, równie dobrze proroctwo to może mówić o podziale i rozproszeniu Izraela, które nastąpi dopiero w przyszłości, po inwazji wrogich narodów pod przywództwem Antychrysta. Jest o tym mowa w Księdze Zachariasza.

Wracając do słów proroctwa, Joel pisze: „ A ty, Tyrze i Sydonie, i wy, wszystkie okręgi filistyńskie – czego chcecie ode mnie?

Tyr i Sydon to współczesny Liban, natomiast „okręgi filistyńskie” odnoszą się do Palestyny.

Zarówno Liban, jak i Autonomia Palestyńska są oddani kompletnemu zniszczeniu Izraela. Liban jest obecnie kontrolowany przez Hezbollah, szyicką organizację terrorystyczną, natomiast Palestyna jest zarządzana przez dwa terrorystyczne ugrupowania Hamas w Strefie Gazy i Fatah w Judei i Samarii.

Bóg w tym proroctwie zwraca się do Libanu oraz Palestyny i pyta ich: czego chcecie ode mnie? Czy chcecie mi odpłacić za to, co Ja uczyniłem? Następnie Bóg odpowiada im: Jeżeli wy chcecie mi odpłacić, to Ja waszą odpłatę skieruję bardzo szybko na waszą głowę!

 

OSTATECZNE PRZEZNACZENIE WROGICH IZRAELOWI NARODÓW [2]

 

Edom – kompletne zniszczenie (Ezech 35:6-9; Izaj 34:8-15; Jer 49:7-20)

Moab – będą poddani Izraelowi (Jer 48:1-47)

Amon – będą poddani Izraelowi (Jer 49:1-2, 6)

Egipt – nawrócą się do JHWH, Boga Izraela (Izaj 19:19-22)

Liban – podbicie (Ezech 47:13-48:29)

Asyria – nawrócą się do Boga Izraela (Izaj 19:23-25)

Babilon – kompletne zniszczenie (Izaj 13, 14; Jer 50, 51; Obj 18)

Arabia Saudyjska (Kedar, Chazor) – spustoszenie (Jer 49:28-33)

Iran (Elam) – nawrócą się do Boga Izraela (Jer 49:34-39)

 

W jaki sposób interpretować proroctwa biblijne?

W Starym Testamencie znajduje się 23210 wersetów, z czego 6641 zawiera proroctwa (28.5 procent Starego Testamentu). W Nowym Testamencie znajduje się 7914 wersetów, z czego 1711 zawiera proroctwa (21.5 procent Nowego Testamentu). Łącznie w Biblii znajduje się 31124 wersetów, z czego 8352 zawiera proroctwa (27 procent całości). [3]

Z statystyki tej widzimy, że prawie jedna trzecia Biblii zawiera proroctwa.

Istnieją podzielone opinie na temat tego, w jaki sposób powinniśmy interpretować proroctwa biblijne.

Historia Kościoła pokazuje nam, że proroctwa bardzo często były interpretowane metaforycznie, w przenośnym sensie. Poczynając już od średniowiecza teolodzy i filozofowie chrześcijańscy ignorując dosłowny sens słów proroczych poszukiwali ukrytego, „duchowego znaczenia„.

Na przykład, żyjący na przełomie IV i V wieku Augustyn z Hippony (znany również jako św. Augustyn) pisząc o rozumieniu proroctw, stwierdza:

„Albowiem [w proroctwach] wyrażenia w dosłownym znaczeniu pomieszane są z wyrażeniami w znaczeniu przenośnym, według zwyczaju proroków, ażeby trzeźwe natężeniu umysłu, połączone z pewnym pożytecznym i zbawiennym trudem, doszło do zrozumienia duchowego znaczenia.” [4]

Inną tendencją, często spotykaną współcześnie, szczególnie wśród liberalnych grup chrześcijańskich, jest przypisywanie proroctwom biblijnym wyłącznie motywującej, inspirującej, roli.

Powstaje pytanie czy nadawanie proroctwom wyłącznie „duchowego” lub „motywującego” znaczenia nie jest pogwałceniem Bożej woli?

Biblia, zarówno Stary i Nowy Testament, zawiera wiele proroctw, z których przynajmniej część możemy uważać za wypełnione.

Do ważnym spostrzeżeń możemy dojść rozważając właśnie te proroctwa, o których wiemy, że już się wypełniły.

Jako niebudzący kontrowersji przykład proroctw, które wypełniły się, możemy podać proroctwa dotyczące przyjścia i śmierci Mesjasza (Jezusa Chrystusa). O proroctwach tych możemy powiedzieć nie tylko to, że wypełniły się, lecz, że wypełniły się dosłownie.

Inne przykłady wypełnionych proroctw biblijnych to: proroctwa o niewoli babilońskiej; proroctwa o zburzeniu Świątyni; proroctwa o rozproszeniu Żydów; proroctwa o powrocie Żydów do ich ziemi; proroctwa o odrodzeniu państwa Izrael; itp. Ogólne spostrzeżenie jest takie, że wszystkie te proroctwa wypełniły się literalnie, to znaczy, dokładnie tak, jak były one przepowiedziane.

Na tej samej zasadzie powinniśmy oczekiwać literalnego (nie zaś „duchowego”, alegorycznego, itp.) wypełnienia tych proroctw, które dotyczą przyszłości i które nie wypełniły się jeszcze.

Stary Testament nie jest przedawniony, ale podobnie jak Nowy Testament, zawiera wiele niewypełnionych proroctw, które muszą wypełnić się w przyszłości.

Nazwy narodów pojawiających się w Starym Testamencie odnoszą się do etnicznych ludów, z których duża część nie jest identyfikowalna współcześnie. Dlatego też, gdy jest mowa o tych narodach w kontekście czasów ostatecznych, powinniśmy je interpretować terytorialnie (geograficznie) jako odnoszące się do państw znajdujących się na tych terenach współcześnie.

 

PRZYPISY:

[1] Bat Ye’or utworzyła termin „Eurabia”, na określenie procesów politycznych zachodzących pomiędzy Unią Europejską i Bliskowschodnimi krajami muzułmańskimi, które mają na celu zacieśnienie wzajemnej współpracy na szczeblu gospodarczym oraz społecznym. W tym temacie polecam następujące pozycje: Bat Ye’or “Europe, Globalization, and the Coming of the Universal Caliphate”; Bat Ye’or “Eurabia: The Euro-Arab Axi”; Mark Durie “The Third Choice: Islam, Dhimmitude and Freedom”.

[2] Opracowane przez Chucka Misslera.

[3] Randall Price, The Battle for the Last Days Temple, s. 24

[4] św. Augustyn, Państwo Boże, s. 837

Autor: Natan P.

1 thoughts on “Sąd nad muzułmańskimi narodami w świetle proroctw biblijnych”

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *