Zrozumieć Księgę Objawienia nie jest łatwą rzeczą, jednakże równocześnie staje się to coraz bardziej naglące, wraz przybliżaniem się czasu, który został tam przepowiedziany.

Co więcej, Księga Objawienia jest jedyną księgą w Biblii zawierającą obietnicę błogosławieństwa dla tych, którzy ją czytają: „Błogosławiony ten, który czyta, i ci, którzy słuchają słów proroctwa i zachowują to, co w nim jest napisane; czas bowiem jest bliski.” (Obj. 1:3)

Celem tego artykułu jest wprowadzenie do Księgi Objawienia oraz omówienie 6 rozdziału, w którym jest opisane rozpoczęcie Bożego Sądu dni końca.

*          *          *

Objawienie Jezusa Mesjasza, czyli Ἀποκάλυψις Ἰησοῦ Χριστοῦ (Apokalypsis Iēsou Christou) – tymi słowami rozpoczyna się księga zamykająca Nowy Testament.

Greckie słowo ἀποκάλυψις (apokalypsis) w jego podstawowym znaczeniu to ujawnienie (odkrycie, odsłonięcie) czegoś, co było ukryte. W Nowym Testamencie jest ono używane w sensie objawienia boskich prawd nieznanych ludziom i niemożliwych do ich odkrycia bez nadprzyrodzonej interwencji (Rzym.16:25; Gal. 1:12).

Celem tego objawienia jest ‘ukazanie sługom Bożym tego, co ma się stać’ (1:1). Mówiąc inaczej, na treść tej księgi składają się przepowiednie wydarzeń dni końca, czyli dni czasów ostatecznych.

 

Autor tej księgi nazywa sam siebie po prostu Janem (1:1; 1:4; 21:2; 22:8). Jednakże wczesny kościół nie miał wątpliwości co do tego, że chodzi tutaj o apostoła Jana, jednego z dwunastu uczniów Jezusa. [1]

Apostoł Jan spisał Księgę Objawienia pod koniec I wieku, podczas zesłania na grecką wyspę Patmos, za panowania rzymskiego cesarza Domicjana (81 – 96 n.e.).

 

Struktura tej księgi wygląda w ten sposób, że po rozdziale wprowadzającym pojawiają się cztery serie siódemek:

siedem kościołów (2-3),

siedem pieczęci (5:1-8:1),

siedem trąb (8:2-11:19), oraz

siedem czasz (15:1-16:21).

 

Owe serie siódemek są przerywane przez ‘wtrącenia’, które nie kontynuują chronologii wydarzeń, lecz zawierają dodatkowe wyjaśnienia, które dają nam pełny obraz Bożego planu.

Księga Objawienia kończy się sądem nad Wielkim Babilonem, klęską Antychrysta i jego systemu rządów, ustanowieniem Królestwa Bożego, oraz nowym niebem i nową ziemią, z nową Jerozolimą która zstąpi z nieba od Boga (17-21).

 

Na przestrzeni historii kościoła Księga Objawienia była interpretowany na różne sposoby, wśród których możemy wyróżnić cztery główne:

• Preteryzm
• Historycyzm
• Poemizm
• Futuryzm

 

1) Zwolennicy preteryzmu utrzymują, że wydarzenia opisane w Księdze Objawienia wypełniły się w pierwszych latach kościoła.[2] Według preterystów proroctwa dotyczące Antychrysta, Wielkiego Ucisku i Dnia Gniewu Bożego, już spełniły się, albo podczas zniszczenia Jerozolimy w roku 70 n.e., albo podczas prześladowań chrześcijan pod panowaniem cesarza Nerona.

Tym samym dla preterystów Księga Objawienia nie ma znaczenia na przyszłość, ponieważ dotyczy wyłącznie wydarzeń przeszłych. To jest eschatologia liberalnych teologów, lub ludzi z nurtu Dominionizmu, czy teologii Kingdom Now.

 

2) Historyzm jest tym, w co wierzyli niektórzy reformatorzy protestanccy.

Wypełnienie proroctw Księgi Objawienia widzieli oni nie w jakichś pojedynczych wydarzeniach, ale w historii kościoła. Na przykład, w ich rozumieniu papiestwo było instytucją antychrysta, a więc każdy papież był Antychrystem.

 

3) Poemizm, nazywany również idealizmem, głosi że Księga Objawienia była dana tylko po to, aby zachęcać kościół, i pomóc mu wytrwać do czasu powrotu Jezusa. Tym samym degradują oni proroctwa Księgi Objawienia do ‘literatury inspirującej’, nie widząc w nich zapowiedzi przyszłych wydarzeń.

 

4) Na koniec jest futuryzm. Futuryści twierdzą, że Księgę Objawienia należy interpretować literalnie (oczywiście z uwzględnieniem symboliki w niej zawartej), jako mówiącej o konkretnych wydarzeniach w przyszłości. Według futurystów Antychryst, Wielki Ucisk oraz Pochwycenie dopiero się wydarzą.

 

Jednakże istnieje jeszcze jeden możliwy sposób interpretacji proroctw Księgi Objawienia. Sposób ten odwołuje się do żydowskiej tradycji interpretacji i żydowskiego rozumienia proroctw biblijnych. Ten właśnie sposób interpretacji można odnaleźć na kartach Nowego Testamentu, w podejściu w jakim autorzy Nowego Testamentu odnosili się do proroctw starotestamentowych.

 

5) Interpretacja midraszowa

U podstaw interpretacji midraszowej leży założenie, że proroctwa eschatologiczne nie mogą być zredukowane tylko do modelu przepowiednia – spełnienie. Jest to model grecki. W myśli żydowskiej proroctwo to wzór z wielokrotnymi wypełnieniami, ale również z tym ostatecznym. Mówiąc inaczej, proroctwa biblijne są cykliczne, powtarzają się w historii. [3]

 

I tak, przyjmując ten sposób interpretacji możemy powiedzieć, że wszystkie z czterech tradycyjnych stanowisk po części są prawdziwe, a po części się mylą.

Preteryzm ma rację, co do tego, że Księga Objawienia miała swoje wypełnienie w I wieku, ale myli się, co do tego, że nie ma ona znaczenia na przyszłość.

Historycyzm ma rację, co do tego, że istnieją wielokrotne wypełnienia proroctw biblijnych, ale to nie znaczy, że nie istnieje dla nich ostateczne wypełnienie w przyszłości.

Poemizm, widząc w Księdze Objawienia zachętę dla wierzących, nie myli. Jednakże myli się w tym, że neguje jej ‘literalne’ znaczenie, jako zapowiedź tego, co wydarzy się przy końcu czasów.

Futuryzm nie myli się w swoich założeniach, ale tam gdzie zawodzi, jest nierozpoznawanie tego, że proroctwa biblijne to nie prosta zapowiedź i wypełnienie, ale raczej wzorzec, z wieloma wypełnieniami, z których wszystkie wskazują na to ostateczne.

 

 

Zarys Sądu Bożego w Księdze Objawienia

Siedem Pieczęci

1. Antychryst
2. Wojny
3. Głód
4. Śmierć 1/4 ludzkości
5. Prześladowania
6. Seria znaków na ziemi i niebie zapowiadających Dzień Pana
7. Zapowiedź siedmiu trąb

(Siedem Trąb)

1. 1. 1/3 roślinności na ziemi spłonie
   2. 1/3 mórz zamieni się w krew
   3. 1/3 wód pitnych nie będzie nadawać się do picia
   4. 1/3 część światła słońca, księżyca i gwiazd zostanie zaćmiona
   5. Demoniczna szarańcza nękające ludzi przez 5 miesięcy
   6. 1/3 mieszkańców ziemi zabitych
   7. zapowiedź siedmiu czasz

(Siedem czasz)

1. 1. 1. złośliwe wrzody pojawią się na ludziach
      2. morze przemieni się w krew
      3. źródła wody pitnej zamienią się w krew
      4. słońce będzie palić ludzi żarem
      5. ciemność nad królestwem Antychrysta
      6. inwazja ze wschodu
      7. wielkie trzęsienie ziemi, wszystkie miasta ziemi legną w gruzach

 

Jak to zobaczymy, zarówno siedem trąb, jak i siedem czasz gniewu Bożego, jest zawartych w siedmiu pieczęciach, a mówiąc dokładniej, w siódmej pieczęci. Jest to przedstawione w ten sposób, że jako rezultat zerwania siódmej pieczęci zabrzmi siedem trąb, z których ostatnia spowoduje wylanie siedem czasz.

Czyli widzimy z tego, że zarówno trąby, jak i czasze, składają się na treść siódmej pieczęci. Przy czym, tak jak siedem trąb jest zawartych w siódmej pieczęci, tak i siedem czasz jest zawartych w siódmej trąbie, a tym samym również w siódmej pieczęci.

 

 

Otwarcie pieczęci

W piątym rozdziale Księgi Objawienia czytamy o Bogu siedzącym na tronie i trzymającym w ręku zwój zapieczętowany siedmioma pieczęciami. (5:1)

Jedyną osobą, która jest ‘godna otworzyć zwój i zerwać jego pieczęcie’ jest Jezus Chrystus (Jeszua Mesjasz).

Wydaje się, że wydarzenia towarzyszące zrywaniu siedmiu pieczęci (rozdział 6) nie stanowią jeszcze treści zwoju. Sam zwój nie jest otwarty, a tym samym jego zawartość ujawniona, dopóki wszystkie siedem pieczęci nie zostanie zerwanych. W ten sposób możemy wyciągnąć wniosek, że treść zwoju jest zawarta w rozdziałach 7-22.

 

Rozdział 6

1. Pierwsza pieczęć

(1) I widziałem, jak Baranek zdjął pierwszą z siedmiu pieczęci i usłyszałem głos jednej z czterech postaci, donośny jak grzmot, mówiący: Chodź! (2) I widziałem, a oto biały koń, ten zaś, który siedział na nim, miał łuk, a dano mu koronę, i wyruszył jako zwycięzca, aby dalej zwyciężać. 

Zdjęcie pierwszej pieczęci otworzy drogę do pojawienia się jeźdźca na koniu barwy białej.

Tożsamość tego jeźdźca jest i była przedmiotem sporów w historii kościoła. Ze względu na to, że jest to pierwsza postać z tego, co jest popularnie nazywane ‘czterema jeźdźcami apokalipsy’, jej prawidłowa identyfikacja jest bardzo istotna.

Niektórzy próbowali interpretować tą postać jako Jezus. Jednakże taka interpretacja stwarza wiele problemów, które nie są do obronienia.

Po pierwsze, dzieje się to zbyt wcześnie w chronologii wydarzeń Księgi Objawienia, aby mógł to być Jezus. Jezus powróci na białym koniu przy końcu Księgi Objawienia (rozdz. 19).

Po drugie, trzej kolejni jeźdźcy są bezwątpienia narzędziami sądu Bożego nad mieszkańcami ziemi.  W podobnej roli musi być interpretowany również pierwszy jeździec.

Po trzecie, korona znajdująca się na głowie tego jeźdźca to στέφανος (stefanos). Jest to termin, który można trafniej przetłumaczyć jako wieniec, którym ozdabiano głowy zwycięzców na igrzyskach w Grecji i Rzymie. Z drugiej strony na głowie powracającego na ziemię Jezusa znajdują się διάδημα (diademy), które symbolizują nakrycie głowy króla (Ks. Obj. 19:12).

Najbardziej właściwą interpretacją jeźdźca na białym koniu, taką która jest zgodna z innymi fragmentami biblijnymi, wydaje się ta, według której jeźdźcem tym jest Antychryst.

Antychryst pojawi się, jako fałszywy mesjasz (lub mówiąc inaczej – fałszywy Chrystus), aby zwieść wielu obietnicą pokoju. Stąd też jego barwy – biały kolor. Jednakże jego prawdziwym celem będzie zdobycie władzy nad światem.

W Księdze Daniela 8:25 o Antychryście są napisane następujące słowa:

„Działając podstępnie dzięki mądrości, będzie miał powodzenie; będzie pyszny w sercu i wielu zniszczy niespodzianie. Lecz gdy powstanie przeciwko księciu książąt, zostanie zmiażdżony bez udziału ludzkiej ręki.”

Zamiast ‘wielu zniszczy niespodzianie’, bardziej poprawnym tłumaczeniem jest ‘i (będących) w beztrosce zniszczy wielu’ (וּבְשַׁלְוָ֖ה יַשְׁחִ֣ית רַבִּ֑ים).[4]

Antychryst oszuka tych, którzy szukają lekkiego i beztroskiego życia. Da im obietnicę takiego życia, obietnicę, która na końcu zamieni się w koszmar.

 

Bez wątpienia jest on ‘wodzem, który przyjdzie’ i który ‘zawrze przymierze’ z Izraelem – co jest zapowiedziane w Daniela 9:27 – w wyniku którego zostanie odbudowana w Jerozolimie świątynia i przywrócony system ofiarniczy, podobny do starotestamentowego.

 

2. Druga pieczęć

(3) A gdy zdjął drugą pieczęć, usłyszałem, jak druga postać mówiła: Chodź! (4) I wyszedł drugi koń, barwy ognistej, a temu, który siedział na nim, dano moc zakłócić pokój na ziemi, tak by mieszkańcy jej zabijali się nawzajem; i dano mu wielki miecz. 

Zerwanie drugiej pieczęci przyniesie ogólnoświatowe konflikty zbrojne. Jezus wyjaśniając te wydarzenia swoim uczniom, powiedział: „Powstanie bowiem naród przeciwko narodowi i królestwo przeciwko królestwu, i będzie głód, i mór, a miejscami trzęsienia ziemi.” (Mat 24:7)

Słowo przetłumaczone tutaj jako ‘naród’ to ἔθνος (ethnos), a ‘królestwo’ to βασιλεία (basileia).

Mówiąc inaczej, Jezus mówi tutaj o konfliktach natury etnicznej, czyli o konfliktach narodowościowych i rasowych nawet w granicach jednego państwa, oraz o konfliktach pomiędzy mocarstwami.

Musimy również pomiatać o tym, część tych konfliktów może być rezultatem militarnej kampanii Antychrysta, który będzie dążył do objęcia swoim panowaniem całego świata.

 

3. Trzecia pieczęć

(5) A gdy zdjął trzecią pieczęć, usłyszałem, jak trzecia postać mówiła: Chodź! I widziałem, a oto koń kary, ten zaś, który siedział na nim, miał wagę w ręce swojej. (6) I usłyszałem jakby głos pośród czterech postaci mówił: Miarka pszenicy za denara i trzy miarki jęczmienia za denara; a oliwy i wina nie tykaj.

Po zerwaniu trzeciej pieczęci nastanie na ziemi głód. Mówimy tutaj o globalnej klęsce głodu.

Za czasów Cesarstwa Rzymskiego jeden denar był średnią zapłatą za pełny dzień pracy. W czasie tej przyszłej klęski głodu pełny dzień pracy wystarczy na zakup jednego posiłku lub trzech gorszej wartości. (Jęczmień służył głównie, jako pożywienie dla zwierząt.)

Z drugiej strony, widźmy również to, że dobra luksusowe, na które mogą sobie pozwolić bogaci, będę nietknięte.

Głód ten, który nastanie w tym czasie na ziemi, będzie bez wątpienia następstwem niepokojów i konfliktów zbrojnych, które dotkną świat po zerwaniu drugiej pieczęci.

 

4. Czwarta pieczęć

(7) A gdy zdjął czwartą pieczęć, usłyszałem głos czwartej postaci, która mówiła: Chodź! (8) I widziałem, a oto siwy koń, a temu, który na nim siedział, było na imię Śmierć, a piekło szło za nim; i dano im władzę nad czwartą częścią ziemi, by zabijali mieczem i głodem, i morem, i przez dzikie zwierzęta ziemi.

Bardzo często na terenach dotkniętymi wojnami oraz głodem, widzimy również zarazy i choroby wśród ludzi. To wszystko widzimy, po zerwaniu czwartej pieczęci, jako dziejące się na globalną skalę. Ludzie będą umierać w ogromnych liczbach. Werset ten zdaje się wskazywać na to, że ¼ ludzkości poniesie w tym czasie śmierć, od wojen, głodu lub chorób.

 

5. Piąta pieczęć

(9) A gdy zdjął piątą pieczęć, widziałem poniżej ołtarza dusze zabitych dla Słowa Bożego i dla świadectwa, które złożyli. (10) I wołały donośnym głosem: Kiedyż, Panie święty i prawdziwy, rozpoczniesz sąd i pomścisz krew naszą na mieszkańcach ziemi? (11) I dano każdemu z nich szatę białą, i powiedziano im, aby jeszcze odpoczęli przez krótki czas, aż się dopełni liczba współsług i braci ich, którzy mieli podobnie jak oni ponieść śmierć. 

Po zerwaniu piątej pieczęci, Jan widzi zamordowanych z powodu wiary w Jezusa Chrystusa.

Wydarzenia stanowiące treść pierwszych czterech pieczęci Jezus nazywa ‘początkiem boleści’ lub ‘początkiem bólów porodu’ (Mat 24:8). To drugie tłumaczenie jest bardziej zgodne z greckim oryginałem, gdzie jest napisane ἀρχὴ ὠδίνων (archē ōdin), co wskazuje na początek bólu, który występuje przy narodzinach dziecka.

To, co wydarzy się po tym, Jezus przedstawił w ten sposób: „Wtedy wydawać was będą na udrękę i zabijać was będą, i wszystkie narody pałać będą nienawiścią do was dla imienia mego” (Mat 24:9).

Mówiąc inaczej, piąta pieczęć mówi o czasie, który Jezus nazywa ‘wielkim uciskiem’ (Mat 24:21). Będzie to czas globalnych prześladowań chrześcijan, inspirowany przez Antychrysta i jego system kontroli.

 

6. Szósta pieczęć

(12) I widziałem, gdy zdjął szóstą pieczęć, że powstało trzęsienie ziemi i słońce pociemniało jak czarny wór, a cały księżyc poczerwieniał jak krew. (13) I gwiazdy niebieskie spadły na ziemię, podobnie jak drzewo figowe zrzuca figi swoje, gdy wiatr gwałtowny nim potrząśnie; (14) i niebo znikło, jak niknie zwój, który się zwija, a wszystkie góry i wyspy ruszone zostały z miejsc swoich. (15) I wszyscy królowie ziemi i możnowładcy, i wodzowie, i bogacze, i mocarze, i wszyscy niewolnicy, i wolni ukryli się w jaskiniach i w skałach górskich, (16) i mówili do gór i skał: Padnijcie na nas i zakryjcie nas przed obliczem tego, który siedzi na tronie, (17) i przed gniewem Baranka, albowiem nastał ów wielki dzień ich gniewu, i któż się może ostać?

Tą samą serię znaków na niebie opisaną tutaj, jako rezultat otwarcia szóstej pieczęci, znajdujemy również w ewangeliach oraz pismach starotestamentowych proroków. Jest to seria znaków, która zapowiada rozpoczęcie Dnia Pana.

W Ewangelii Mateusza Jezus mówi, że po udręce dni wielkiego ucisku „słońce się zaćmi i księżyc nie zajaśnieje swoim blaskiem, i gwiazdy spadać będą z nieba, i moce niebieskie będą poruszone. I wtedy ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego, i wtedy biadać będą wszystkie plemiona ziemi, i ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłokach nieba z wielką mocą i chwałą” (Mat 24:29-30).

Dlaczego widzimy tutaj mieszkańców ziemi chowających się w jaskiniach, w skałach górskich, i tym podobne? Chowają się oni przed Panem, gdyż nastał dzień Jego powrotu oraz czas Jego sądu nad światem.

Po otwarciu szóstej pieczęci, po serii kosmicznych kataklizmów, Pan pojawia się na Niebiosach.

 

7. Siódma pieczęć

Zerwanie siódmej pieczęci jest opisane dopiero w ósmym rozdziale tej księgi.

(1) A gdy zdjął siódmą pieczęć, nastało w niebie milczenie na około pół godziny. (2) I widziałem siedmiu aniołów, którzy stoją przed Bogiem, i dano im siedem trąb.

To, co następuje po zerwaniu siódmej pieczęci, to rozpoczęcie Gniewu Bożego nad zbuntowanym światem. Zagadnienie to opiszemy szczegółowo w dalszej części tej serii.

 

Na tym kończymy to wprowadzenie do Księgi Objawienia, które zatytułowaliśmy ‘Zrozumieć Księgę Objawienia’. W kolejnych artykułach będziemy kontynuować nasze rozważania nad tą, jakże niezwykle ważną, księgą.

 

PRZYPISY

[1] Tego zdania był Justyn Męczennik (ok. 150 r.) oraz Ireneusz z Lyonu (ok. 200 r.).

[2] Termin preteryzm wywodzi się z łacińskiego słowa ‘praeter’, który jest przedrostkiem oznaczającym, że coś jest „przeszłe” lub „ przed”.

[3]  Osobą, która w ostatnich latach bardzo przyczyniła się do ugruntowanie tego podejścia do proroctw biblijnych w kościele jest Jacob Prasch.

[4] Przekład (interlinearny) z Hebrajsko-polski Stary Testament, PISMA

Obrazek: Benjamin West – Death on the Pale Horse (1796)

 

Autor: Artur Pluta

(Data publikacji: 20.07.2020)