Czytając Księgę Jeremiasza, trudno nie dostrzec podobieństw pomiędzy czasem, w którym żył prorok Jeremiasz, a naszymi czasami, pomiędzy narodem Judy a chrześcijańskimi narodami naszych czasów.

Oba te czasy dotyczą ludzi, którzy odwrócili się od Boga i społeczeństw, które w naszym przypadku, stało się post-chrześcijańskie.

W Księdze Jeremiasza widzimy desperację Boga, który próbuje przekonać swój lud do powrotu do Niego. Strona po stronie widzimy jak Bóg, przez proroka Jeremiasza, stara się skłonić ich do pokuty i nawrócenia.

Ale jak wiemy, mieszkańcy Judy nie odwrócili się od swoich grzechów. Postanowili nie słuchać ani Jeremiasza ani Boga.

To naprawdę przypomina czas, w którym my żyjemy. To przypomina chrześcijańskie narody naszych czasów – narody, z których niektóre wciąż mają krzyże na swoich flagach – a które porzuciły Boga!

 

Prorok Jeremiasz (w języku hebrajskim Jirmijahu ha-nawi: יִרְמְיָהוּ הַנָּבִיא) jest uważany za jednego z trzech ‘głównych’ żydowskich proroków (pozostałymi dwoma są Izajasz i Ezechiel).

Długa posługa Jeremiasza obejmowała panowanie pięciu królów Judy, wśród których byli: Jozjasz (640–609 pne), Jehoachaz, (609 pne), Jehojakim (609-598 pne), Jojakin (598-597 pne) i Sedekiasz (597-586 pne).

W ciągu swojej 40-letniej służby Jeremiasz widział nagły upadek imperium asyryjskiego, tego imperium które około 100 lat wcześniej podbiło i zniszczyło Izrael, dziesięć północnych plemion. Obserwował on również to, jak Babilon z państwa które znajdowało się pod kontrolą Asyrii, przekształcił się w imperium kontrolujące cały starożytny Bliskim Wschodzie.

 

Z jego pism wiemy, że Jeremiasz otrzymał swe prorocze powołanie za dni króla Jozjasza.

Ks. Jeremiasza 1:

(1) Słowa Jeremiasza, syna Chilkiasza, z rodu kapłańskiego w Anatot, w ziemi Beniamina, (2) którego doszło słowo Pana w czasach króla judzkiego Jozjasza, syna Amona, w trzynastym roku jego panowania.

Mówiąc bardziej dokładniej, Jeremiasz został powołany przez Boga na proroka w 13-tym roku rządów króla Jozjasza. Ta informacja, mówiąca o dokładnym czasie powołania Jeremiasza, jest dość istotna.

Między innymi z 2 Księgi Kronik wiemy, że te lata to był czas, który jest znany z historii biblijnej jako ‘przebudzenie’ za Jozjasza.

2 Ks. Kronik 34:

(1) Jozjasz miał osiem lat, gdy objął władzę królewską, a panował trzydzieści jeden lat w Jeruzalemie. (2) Czynił on to, co prawe w oczach Pana, kroczył drogami Dawida, swego praojca, nie odstępując od nich ani w prawo, ani w lewo. (3) W ósmym roku swego panowania, chociaż jeszcze był młody, zaczął szukać Boga Dawida, swego praojca, a w dwunastym roku zaczął oczyszczać Judę i Jeruzalem ze świątynek na wzgórzach, z aszer, z bałwanów i odlewanych posągów.

Jak widzimy z tego, co zostało napisane w 2 Księdze Kronik, ‘przebudzenie’ za dni króla Jozjasza, rozpoczęło się w 12-tym roku jego panowania.

Rok później, czyli w 13-tym roku rządów króla Jozjasza, Jeremiasz zostaje powołany, aby być prorokiem Boga.

Co więcej, był to 1-en rok przed ogłoszeniem przez Babilon niepodległości od Asyrii.

Z tego wszystkiego wynika, że w tym momencie historii, wciąż jeszcze była nadzieja dla Judy; drzwi Bożego miłosierdzia i przebaczenia nie zostały jeszcze zamknięte dla tamtego pokolenia.

Jednak, jak wiemy, pomimo tego, że służba Jeremiasza rozpoczęła się w czasie ‘przebudzenia’ w Judzie, kiedy przebaczenie i miłosierdzie Boże wciąż były dostępne, zakończyła się wraz upadkiem Jerozolimy i ostatecznym wygnaniem do Babilonu.

W roku 588 pne armie Babilonu zaatakowały Jerozolimę. Po dwuletnim oblężeniu w Jerozolimie zabrakło żywności i mury zostały zniszczone. Rodzina króla Sedekiasza została zabita, a król został oślepiony, związany i wysłany do Babilonu (2 Król 25:7). Świątynia, pałac i wszystkie domy w Jerozolimie zostały zniszczone (9-ego dnia miesiąca Aw), a większość Żydów została przesiedlona do Babilonu.

 

W Nowym Testamencie zapisane są te słowa, odnośnie znaczenia historii Izraela (w tym sensie również Judy) dla nas:

1 list do Koryntian 10:

(11) A to wszystko na tamtych przyszło dla przykładu i jest napisane ku przestrodze dla nas, którzy znaleźliśmy się u kresu wieków.

List do Rzymian 15:

(4) Cokolwiek bowiem przedtem napisano, dla naszego pouczenia napisano, abyśmy przez cierpliwość i przez pociechę z Pism nadzieję mieli.

 

Pytaniem dla nas jest to, jaką lekcję powinniśmy wyciągnąć z tragicznego końca Judy?

Jednakże zanim przejdę do bliższego przyjrzenia się niektórym z przyczyn Bożego sądu nad Judą, chcę omówić te fragmenty z Jeremiasza, które dotyczą czasu pierwszego przyjścia Mesjasza.

 

Proroctwa Jeremiasza dotyczące pierwszego przyjścia Mesjasza

A) Prawdopodobnie najważniejszy werset, mówiący o czasie pierwszego przyjścia Mesjasza, znajdujemy w Jeremiasza 2:12-13.

Ks. Jeremiasza 2:

(12) Przeraźcie się, niebiosa, nad tym, zadrżyjcie i zatrwóżcie się bardzo! – mówi Pan – (13) gdyż mój lud popełnił dwojakie zło: Mnie, źródło wód żywych, opuścili, a wykopali sobie cysterny, cysterny dziurawe, które wody zatrzymać nie mogą.

Aby właściwie zrozumieć te wersety, przede wszystkim potrzebujmy zwrócić uwagę na określenie ‘źródło wód żywych’. O kim jest tutaj mowa?

Piszę o tym, ponieważ określenie to pojawia się ponownie w Nowym Testamencie, w podobnym kontekście.

Ew. Jana 7:

(37) A w ostatnim, wielkim dniu święta stanął Jezus i głośno zawołał: Jeśli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije. (38) Kto wierzy we mnie, jak powiada Pismo, z wnętrza jego popłyną rzeki wody żywej. (39) A to mówił o Duchu, którego mieli otrzymać ci, którzy w niego uwierzyli; albowiem Duch Święty nie był jeszcze dany, gdyż Jezus nie był jeszcze uwielbiony.

Z wersetów tych widzimy, że żywą wodą jest Duch Święty, dany tym, którzy wierzą w Jezusa.

 

A teraz powróćmy do dwojakiego zła, które popełnił naród żydowski.

Pierwsze zło:

Niewierzący Izrael odrzucił Mesjasza, który daje Ducha Świętego.

Drugie zło:

Stworzyli oni fałszywy system religijny – cysterny dziurawe – Judaizm Rabiniczny.

 

Tak jak już to wspomniał, jest to proroctwo dotyczącego czasu pierwszego przyjścia Mesjasza, które wypełniło się po I wieku n.e.

Po zniszczeniu Jerozolimy i wypędzeniu Żydów przez Rzymian Judaizm nie był w stanie funkcjonować w jego tradycyjnej formie. To, na czym opierał się Judaizm Mojżeszowy, to znaczy świątynia, nie istniało.

Zniszczenie Drugiej Świątyni było głęboko traumatycznym doświadczeniem dla Żydów, którzy stanęli przez trudnym pytaniem, w jaki sposób praktykować ich religię bez Świątyni, bez przynoszenia ofiar, itd.

Około 90/95 roku n.e. w Jawne (w okolicach dzisiejszego Tel Awiwu) odbył się, za zgodą cesarza rzymskiego Wespazjana, synod rabinów. Ustanowili oni ponownie Sanhedryn i rozpoczęli proces rekonstrukcji judaizmu pozbawionego świątyni.

Osobą, która przewodziła temu wszystkiemu był Johanan ben Zakkaj.

W ten sposób został zapoczątkowany Judaizm Rabiniczny, czyli judaizm, który widzimy współcześnie.

Nie ma wątpliwości, co do tego, że dzisiejszy judaizm NIE jest religią Tory, religią Pisma Świętego. Jego wyznawcy udają, że jest to ta sama religia, ale tak nie jest. Źródłem tego judaizmu nie jest Biblia, ale raczej Talmud.

Jest to dokładnie tak samo, jak to jest z Kościołem rzymskokatolickim. Duchowieństwo Kościoła rzymskokatolickiego udaje, że jest to religia apostołów. Ale w rzeczywistości tak nie jest.

 

Jak widzimy, Jeremiasz przepowiedział, że naród żydowski odrzuci Mesjasza i wymyśli nową religię.

Jeszcze bardziej tragiczne jest to, że ponieważ odrzucili oni prawdziwego Mesjasza, przyjmą fałszywego mesjasza – Antychrysta. Wiemy, że w Izraelu jest wielu wierzących w Jeszuę, czyli Jezusa. Ale jako naród reprezentowany przez swoich politycznych i religijnych przywódców przyjmą oni Antychrysta, tak jak reszta świata.

 

B) Drugi werset, mówiący o czasie pierwszego przyjścia Mesjasza, znajdujemy w Jeremiasza 23:5.

Ks. Jeremiasza 23:

(5) Oto idą dni – mówi Pan – że wzbudzę Dawidowi sprawiedliwą latorośl: Będzie panował jako król i mądrze postępował; i będzie stosował prawo i sprawiedliwość na ziemi.

הִנֵּ֨ה יָמִ֤ים בָּאִים֙ נְאֻם־ יְהוָ֔ה וַהֲקִמֹתִ֥י לְדָוִ֖ד צֶ֣מַח צַדִּ֑יק וּמָ֤לַךְ מֶ֙לֶךְ֙ וְהִשְׂכִּ֔יל וְעָשָׂ֛ה מִשְׁפָּ֥ט וּצְדָקָ֖ה בָּאָֽרֶץ

Ten termin „latorośl” (tłumaczony również, jako odrośl, szczep, pęd, a na język angielski jako branch) jest bardzo ważny. Termin ten jest używany nie tylko przez Jeremiasza, ale także przez Izajasza i Zachariasza. Wszyscy oni używają terminu ‘latorośl’, jako metafory odnoszącej się do Mesjasza Izraela, do nowego króla, którego Bóg wzbudzi z linii Dawida (Iz 4:2, 11:1; Jer 23:5; Zach 3:8, 6:12).

Kiedy Mateusz wyjaśniał, kim Jezus naprawdę był, napisał on następujące słowa:

Ew. Mateusza 2:

(22) Ale (Józef) usłyszawszy, że w Judei króluje Archelaus w miejsce swego ojca, Heroda, lękał się tam udać. A otrzymawszy we śnie Boskie ostrzeżenie, odszedł na terytorium Galilei (23) i przybywszy, zamieszkał w mieście zwanym Nazaret, żeby się spełniło, co zostało powiedziane przez proroków: „Będzie zwany Nazarejczykiem”.

Problem z tym, co napisał Mateusz, tkwi w tym, że nigdzie w Księgach Prorockich nie jest napisane, że Mesjasz będzie zwany Nazarejczykiem.

Ale chociaż nigdzie w Biblii nie jest napisane, że Mesjasz będzie zwany Nazarejczykiem, to jest napisane, że będzie on zwany ‘latoroślą’ (odroślą, pędem).

Mówiąc, że ‘Mesjasz będzie zwany Nazarejczykiem’, Mateusz w szczególności odnosi się do tego, co powiedział prorok Izajasz.

Ks. Izajasza 11:

(1) I wyrośnie różdżka z pnia Isajego, a pęd z jego korzeni wyda owoc.

וְיָצָ֥א חֹ֖טֶר מִגֵּ֣זַע יִשָׁ֑י וְנֵ֖צֶר מִשָּׁרָשָׁ֥יו יִפְרֶֽה

Hebrajskie słowo oznaczające latorośl (pęd, odrośl) używane w Izajaszu to „netzer”. Słowo „netzer” brzmi bardzo podobnie do słowa „Nazarejczyk” w języku hebrajskim (a szczególnie w języku aramejskim, który był jednym z języków używanych przez Jezusa i jego uczniów).

To, z czym tu mamy do czynienia, to ‘gra słów’: latorośl – netzer – nazarejczyk.

Tego rodzaju gra słów była czymś powszechnym w pismach hebrajskich proroków, jak również i Jeremiasza.

Z perspektywy Nowego Testamentu, Jeremiasz mówiąc o Mesjaszu jako latorośli, wskazuje nam na „Nazarejczyka”, czyli Jezusa.

 

C) Ostatni werset, mówiący o czasie pierwszego przyjścia Mesjasza, o którym chcę tu powiedzieć, znajdujemy w Jeremiasza 31.

Ks. Jeremiasza 31

(31) Oto idą dni – mówi Pan – że zawrę z domem izraelskim i z domem judzkim nowe przymierze. (32) Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdy ich ująłem za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej, które to przymierze oni zerwali, chociaż Ja byłem ich Panem – mówi Pan – (33) lecz takie przymierze zawrę z domem izraelskim po tych dniach, mówi Pan: Złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.

Jak widzimy z tych wersetów, Jeremiasz przepowiedział nowe przymierze, czyli Nowy Testament. Innymi słowy, Jeremiasz przewidział czas Kościoła – czas, który rozpoczął się wraz z zesłaniem Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy (zwanym również Świętem Tygodni, czyli Szawuot) i trwa aż do dzisiaj.

Mieszkańcy Izraela i Judy uważali, że ponieważ byli oni narodem wybranym, ponieważ byli oni obrzezani, ponieważ byli Żydami, że to stanowiło gwarancję ich przymierza z Bogiem.

Lecz Jeremiasz powiedział, że gdy przyjdzie Mesjasz to będzie nowe przymierze, nie takie, jakie Bóg zawarł z ich ojcami. Nowe przymierze będzie oparte na osobistej wierze. Każdy będzie musiał podjąć osobistą decyzję, aby być w przymierzu z Bogiem, aby być zbawionym!

A teraz przejdę do głównego zagadnienia tego artykułu, to znaczy powodów sądu Bożego nad Judą.

 

Powody sądu Bożego nad Judą

Wspomniałem już o tym, że głównym tematem Księgi Jeremiasza jest nadchodząca ‘szybkimi krokami’ niewola babilońska.

To jest właśnie tematem jednego z dwóch pierwszych widzeń, które otrzymał Jeremiasz – widzenia ‘rozpalonego kotła’.

Ks. Jeremiasza 1:

(13) I powtórnie doszło mnie słowo Pana tej treści: Co widzisz? I odpowiedziałem: Widzę rozpalony kocioł, z którego wrzątek wylewa się od północy. (14) Wtedy Pan rzekł do mnie: Z północy leje się nieszczęście na wszystkich mieszkańców kraju. (15) Bo oto Ja przywołam wszystkie ludy królestw północnych – mówi Pan – i przyjdą, i każdy ustawi swój tron u wejścia do bram Jeruzalemu i naprzeciw wszystkich jego murów wokoło, i naprzeciw wszystkich miast judzkich. (16) Wtedy wypowiem na nich swoje wyroki z powodu wszystkich ich złości, że mnie opuścili, kadzili obcym bogom i oddawali pokłon dziełu swoich rąk.

Widzenie rozpalonego kotła ukazuje zarówno ‘żar’ Bożego gniewu, który jest gotowy do rozlania się na mieszkańców Judy, jak i niszczycielską siłę babilońskiej armii, która wkrótce przetoczy się przez ich kraj z północy.

Potrzebujemy zwrócić uwagę na to, że to sam Bóg przywoła armie babilońskie. Babilon jest narzędziem, którym dokona On sądu nad swoim ludem.

Destrukcyjny zasięg sądu Bożego nad Judą jest wyrażony w wielokrotnych powtórzeniach słowa „wszystko”:

…  na wszystkich mieszkańców kraju … wszystkich jego murów wokoło, … wszystkich miast judzkich … z powodu wszystkich ich złości

 

1) Bałwochwalstwo

Z widzenia ‘rozpalonego kotła’ widzimy, że głównym powodem gniewu Bożego nad mieszkańcami Judy było bałwochwalstwo.

Musimy zrozumieć to, że jest mało prawdopodobne, aby ludzie z czasów Jeremiasza całkowicie porzucili Boga Izraela. Bardziej prawdopodobne jest to, że przyjęli i praktykowali pogańskie wierzenia sąsiednich narodów, obok kultu Jahwe.

Dokładnie to samo można zaobserwować w Kościele katolickim lub w Kościele prawosławnym. W tych kościołach widzimy mieszankę biblijnych i niebiblijnych nauk i praktyk. Podobnie było w czasach Jeremiasza.

W wersecie 16 Bóg mówi:

(16) I wydam wyrok na nie za całą ich niegodziwość (Biblia Tysiąclecia)

Kiedy myślimy o naszym pokoleniu, o rosnącej niegodziwości ludzi w naszych czasach (pokoleniu, które zabijanie nienarodzonych dzieci nazywa prawem kobiet; pokoleniu, które uważa, że płeć biologiczna nie istnieje; pokoleniu, które chce uczyć małe dzieci o związkach LGBT) musimy zrozumieć, że prawdziwym źródłem niegodziwości naszego pokolenia jest bałwochwalstwo.

 

Bałwochwalstwo nie musi oznaczać wyłącznie oddawania czci innym bogom.

W tym samym wersecie 16 jest dodane:

(16) … iż opuścili Mnie, a palili kadzidło obcym bogom i hołd oddawali dziełom rąk swoich. (Biblia Tysiąclecia)

To jest tym, co dokładnie opisuje społeczeństwa Europy oraz świata zachodniego. Ludzie oddają hołd dziełom swoich rąk.

To, co widzimy dzisiaj, to człowieka wielbiący samego siebie i swoje osiągnięcia. Uwielbienie człowieka, jego osiągnięć i wiedzy, sprawia że człowiek jest pozbawiony jakiegokolwiek moralnego kompasu. Bożkiem dla człowieka dzisiaj jest on sam. Na tym, przede wszystkim, polega bałwochwalstwo naszych czasów.

Mówiąc o bałwochwalstwie, nie mogę pominąć dwóch kolejnych grzechów Judy.

 

2) Kult królowej niebios

Ks. Jeremiasza 44:

(15) I odpowiedzieli Jeremiaszowi wszyscy mężowie, którzy wiedzieli, że ich żony paliły kadzidła cudzym bogom, i wszystkie kobiety, które tam stały w wielkiej gromadzie, i cały lud zamieszkały w ziemi egipskiej w Patros, tymi słowami: (16) W sprawie, o której mówiłeś do nas w imieniu Pana, nie będziemy ciebie słuchali. (17) Raczej chętnie uczynimy wszystko, co ślubowaliśmy, i będziemy spalać kadzidło królowej niebios i wylewać dla niej ofiary z płynów, jak to czyniliśmy i my, i nasi ojcowie, nasi królowie i nasi książęta w miastach Judy i na ulicach Jeruzalemu, a mieliśmy chleba do syta, byliśmy szczęśliwi i nie zaznawaliśmy złego. (18) Lecz odkąd przestaliśmy spalać kadzidła królowej niebios i wylewać dla niej ofiary z płynów, wszystkiego nam brakuje i giniemy od miecza i głodu. (19) A jeżeli spalamy kadzidło królowej niebios i wylewamy dla niej ofiary z płynów, to czy czynimy to bez zgody naszych mężów, że wypiekamy dla niej ciasta, z kształtu do niej podobne, i wylewamy dla niej ofiary z płynów? (20) Na to rzekł Jeremiasz do całego ludu, do mężczyzn i kobiet, i całego ludu, którzy dali mu taką odpowiedź: (21) Właśnie to spalanie kadzidła, którego dokonywaliście w miastach judzkich i na ulicach Jeruzalemu, wy i wasi ojcowie, wasi królowie i wasi książęta, i lud pospolity, wspomniał Pan i to wziął sobie do serca! (22) Pan nie mógł tego dłużej znosić z powodu złych waszych uczynków, z powodu obrzydliwości, które popełnialiście, i dlatego wasza ziemia stała się pustkowiem, przedmiotem grozy i przekleństwa, bez mieszkańców, jak to jest dzisiaj.

Termin ‘Królowa Niebios’, jak wiemy, jest używany w odniesieniu do Marii (w Kościele katolickim nazywaną Maryją), matki Jezusa, której prawdziwe imię było Miriam. W kościołach rzymskokatolickim i prawosławnym jest ona określana również jako ‘Matka Boża’.

Oczywiście określenie ‘Matka Boża’ nie występuje nigdzie w Nowym Testamencie. Był to tytuł Diany z Efezu, pogańskiej bogini.

Na początku V wieku ojcowie kościoła, którzy zebrali się w Efezie, ogłosili Marię ‘Matką Boga’. I od tego czasu chrześcijanie zaczęli się do niej modlić i czcić ją. [1]

To, co działo się w czasach Jeremiasza, wydarzyło się w czasach wczesnego kościoła i dzieje się teraz!

 

Muszę również krótko wskazać na związek między bożkami (lub fałszywymi bogami) a demonami.

W Biblii znajduje się kilka fragmentów, które wyraźnie pokazują, że ludzie modlący się do bożków, do bogów innych religii, tak naprawdę modlą się do demonów.

Ks. Powt. Prawa 32:

(16) Pobudzili jego zazdrość cudzymi bogami, Podniecili go obrzydliwościami, (17) Składali ofiary demonom, które nie są bogami, Bogom, których ojcowie wasi nie znali, Nowym, które nie dawno się pojawiły.

יַקְנִאֻ֖הוּ בְּזָרִ֑ים בְּתוֹעֵבֹ֖ת יַכְעִיסֻֽהוּ׃ יִזְבְּח֗וּ לַשֵּׁדִים֙ לֹ֣א אֱלֹ֔הַ אֱלֹהִ֖ים לֹ֣א יְדָע֑וּם חֲדָשִׁים֙ מִקָּרֹ֣ב בָּ֔אוּ לֹ֥א שְׂעָר֖וּם אֲבֹתֵיכֶֽם׃

Demony w języku hebrajskim to szedim.

 

1 list do Koryntian 10:

(19) Cóż tedy chcę powiedzieć? Czy to, że mięso składane w ofierze bałwanom, jest czymś więcej niż mięsem? Albo że bożek jest czymś więcej niż bałwanem? (20) Nie, chcę powiedzieć, że to, co składają w ofierze, ofiarują demonom, a nie Bogu; ja zaś nie chcę, abyście mieli społeczność z demonami. (21) Nie możecie pić kielicha Pańskiego i kielicha demonów; nie możecie być uczestnikami stołu Pańskiego i stołu demonów.

Z perspektywy biblijnej jasno wynika, że ludzie, którzy czczą Maryję, Allacha lub bogów innych religii, w rzeczywistości czczą demony.

 

3) Kult Molocha i ofiary z dzieci

Ks. Jeremiasza 32:

(35) I zbudowali miejsca ofiarne Baala w dolinie synów Hinnoma, aby ofiarować Molochowi swoich synów i swoje córki, chociaż nie nakazałem im tego ani nie przeszło przez moją myśl, że będą czynić tę obrzydliwość, zwodząc Judę do grzechu.

Mieszkańcy Judy palił swoje dzieci żywcem podczas bałwochwalczych praktyk w Dolinie Hinnom.

To, co oni robili, to mordowanie własnych dzieci z powodów ekonomicznych.

Dzisiaj jest dokładnie tak samo – nazywa się to aborcją. Aborcja to współczesne składanie ofiar z dzieci Molochowi.

Ponownie widzimy, że to, co działo się za dni Jeremiasza, dzieje się dzisiaj!

 

Od nazwy tego miejsca, w którym mieszkańcy Judy spalali swoje dzieci żywcem, tzn. Doliny synów Hinnoma, wywodzi się słowo Gehenna. Słowo to jest wielokrotnie używane w Nowym Testamencie, szczególnie przez Jezusa, jako miejsce wiecznej kary. W Biblii jest ono zazwyczaj tłumaczone, jako ‘piekło’. Jednak bardziej poprawnym znaczeniem tego słowa jest ‘jezioro ognia’, opisane w Księdze Objawienia 20:10.

Jak widzimy, tak straszne było to, co robili królowie Judzcy i mieszkańcy Judy, że miejsce w którym to czynili, stało się symbolem jeziora ognia, miejsca wiecznej kary i wiecznego potępienia.

 

4) Świątynia Pańska

Jednym z głównych powodów, dla których przywódcy, kapłani i ludzie w Jerozolimie odrzucili przesłanie Jeremiasza, a nawet uważali go za zdrajcę i fałszywego proroka, była świątynia jerozolimska. Nie wierzyli, że zniszczenie może spaść na Jerozolimę i Judę, ponieważ była tam świątynia Pana. Nie wierzyli, że Bóg mógłby dopuścić do tego, aby Jego ‘dom’ na ziemi, został zniszczony.

Ks. Jeremiasza 7:

(4) Nie polegajcie na słowach zwodniczych, gdy mówią: Świątynia Pańska, świątynia Pańska, świątynia Pańska to jest!

Świątynia Pana stała się w ich przekonaniu czymś w rodzaju talizmanu, który miałby ochronić ich przez wszelkim złem. Dlatego też od 5 wersetu Bóg przez Jeremiasza dodaje:

(5) Lecz jeżeli szczerze poprawicie swoje drogi i swoje czyny, jeżeli uczciwie stosować będziecie prawo między ludźmi, (6) jeżeli obcego przybysza, sieroty i wdowy nie będziecie uciskać i krwi niewinnej przelewać na tym miejscu ani też chodzić za cudzymi bogami na własną zgubę, (7) wtedy sprawię, że będziecie mieszkać na tym miejscu, w ziemi, którą dałem waszym ojcom, od wieków na wieki. (8) Oto wy polegacie na słowach zwodniczych, które nie pomogą.

Natomiast od 9 wersetu czytamy o tym, jaka była prawdziwa natura ich problemu:

(9) Jak to? Kradniecie, mordujecie, cudzołożycie i krzywoprzysięgacie, składacie ofiary Baalowi i chodzicie za cudzymi bogami, których nie znacie, (10) a potem przychodzicie i stajecie przed moim obliczem w tym domu, który jest nazwany moim imieniem, i mówicie: Jesteśmy ocaleni – aby dalej popełniać te wszystkie obrzydliwości! (11) Czy jaskinią zbójców stał się w oczach waszych ten dom, który jest nazwany moim imieniem? Oto i Ja to widzę – mówi Pan.

Słowa występujące w 11 wersecie, są słowami, które powtórzył Jezus, gdy wszedł do świątyni, po jego ‘triumfalnym wjeździe’ do Jerozolimy.

Ew. Mateusza 21:

(12) I wszedł Jezus do świątyni, i wyrzucił wszystkich, którzy sprzedawali i kupowali w świątyni, a stoły wekslarzy i stragany handlarzy gołębiami powywracał. (13) I rzekł im: Napisano: Dom mój będzie nazwany domem modlitwy, a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców.

Zarówno Jeremiasz, jak i Jezus, potępili Świątynię, jako całkowicie skorumpowaną i przepowiedzieli jej zniszczenie (Jer. 25:9,11; Mat. 24:1-2).

Jak wiemy, świątynia z dni Jeremiasza (tzn. Pierwsza Świątynia), oraz świątynia z dni Jezusa (tzn. Druga Świątynia), obie zostały zniszczone tego samego dnia roku, 9 dnia miesiąca aw. Tisza be Aw (hebr. תִּשְׁעָה בָּאָב – dziewiąty dzień miesiąca aw) to teraz nazwa święta upamiętniającego zburzenie Pierwszej i Drugiej Świątyni Jerozolimskiej, oraz wiele innych tragedii narodu żydowskiego, które miały miejsce w tym właśnie dniu.

W 7 wersecie Bóg powiedział do nich: ‘polegacie na słowach zwodniczych, które nie pomogą’. Jak widzieliśmy, było to prawdą w odniesieniu do ludzi z czasów Jeremiasza i w odniesieniu do ludzi z czasów Jezusa. Zamiast ufać Bogu, pokutować i być posłusznymi, pokładali oni zaufanie w innych rzeczach, w budynku Świątyni lub w swojej tożsamości, jako dzieci Abrahama.

Podobnie jak oni, my możemy robić to samo. Możemy pokładać swoje zaufanie nie w samym Bogu, ale w tym, że jesteśmy chrześcijanami, że jesteśmy zbawieni.

Nasze życie chrześcijańskie musi opierać się na naszej relacji z Bogiem, a nie na jakichkolwiek zewnętrznych rzeczach.

 

5) Odrzucenie słowa Bożego

Ks. Jeremiasza 5:

(30) Rzeczy okropne i ohydne dzieją się w tym kraju. (31) Prorocy prorokują fałszywie, a kapłani nauczają według własnego widzimisię; mój zaś lud kocha się w tym. Lecz co poczniecie, gdy to się skończy?

Mieszkańcy Judy woleli wierzyć kłamstwu niż prawdzie. Woleli oni żyć w kłamstwie niż musieć pokutować.

Dokładnie w ten sam sposób apostoł Paweł opisuje ludzie, którzy będą żyć przez powrotem Jezusa, czyli między innymi, nasze pokolenie.

2 List do Tymoteusza 4:

(3) Albowiem przyjdzie czas, że zdrowej nauki nie ścierpią, ale według swoich upodobań nazbierają sobie nauczycieli, żądni tego, co ucho łechce, (4) i odwrócą ucho od prawdy, a zwrócą się ku baśniom.

To, co działo się w czasach Jeremiasza, dzieje się i teraz!

 

6) Fałszywy pokój

Podobnie jak inni prorocy Pana, Jeremiasz potępiał fałszywych nauczycieli i niesprawiedliwości jego czasów. W rzeczywistości cała ich kultura opierała się na chciwości i oszustwie.

Ks. Jeremiasza 6:

(13) Gdyż od najmłodszego do najstarszego wszyscy oni myślą o wyzysku; zarówno prorok jak i kapłan – wszyscy popełniają oszustwo. (14) I leczą rany swojego ludu powierzchownie, mówiąc: Pokój, pokój! – choć nie ma pokoju.

Dla tego pokolenia nie było pokoju, zamiast tego zbliżało się zniszczenie Jerozolimy i wygnanie narodu żydowskiego (Jer. 25:9,11).

Zwróćmy uwagę na to, co pisze apostoł Paweł w liście do Tesaloniczan, w odniesieniu do pokolenia dni ostatnich.

1 List do Tesaloniczan 5:

(3) Gdy mówić będą: Pokój i bezpieczeństwo, wtedy przyjdzie na nich nagła zagłada, jak bóle na kobietę brzemienną, i nie umkną.

Pokój i bezpieczeństwo! To będzie główny problem, główna potrzeba ludzi w dniach końca. Wszyscy będą próbowali zawrzeć pokój. Jednak nie będzie pokoju!

Antychryst zawrze ‘przymierze’ z Izraelem, które będzie wydawać się przynosić pokój na Bliskim Wschodzie, ale będzie to pokój fałszywy. Będzie to, jak to opisał Izajasz, przymierze ze śmiercią (Izajasza 28:15, 18).

Ks. Izajasza 28:

(14) Dlatego słuchajcie słowa Pana, wy szydercy, panujący nad tym ludem, który jest w Jeruzalemie! (15) Ponieważ mówicie: Zawarliśmy przymierze ze śmiercią i z krainą umarłych mamy umowę, więc gdy nadejdzie klęska potopu, nie dosięgnie nas, gdyż kłamstwo uczyniliśmy naszym schronieniem i ukryliśmy się pod fałszem, (16) dlatego tak mówi Wszechmocny, Pan: Oto Ja kładę na Syjonie kamień, kamień wypróbowany, kosztowny kamień węgielny, mocno ugruntowany: Kto wierzy, ten się nie zachwieje. (17) I uczynią prawo miarą, a sprawiedliwość wagą. Lecz schronienie kłamstwa zmiecie grad, a kryjówkę zaleją wody. (18) I wasze przymierze ze śmiercią zostanie zerwane, a wasza umowa z krainą umarłych nie ostoi się. Gdy nadejdzie klęska potopu, zostaniecie zdeptani.

 

7) Punkt bez powrotu

Ks. Jeremiasza 7:

(16) Lecz ty nie wstawiaj się za tym ludem i nie zanoś za nim błagania ani modlitwy, i nie nalegaj na mnie, gdyż cię nie wysłucham!

Nawet przebudzenie za panowania króla Jozjasza nie odmieniło sądu Bożego.

W pierwszej połowie swojej służby Jeremiasz błagał lud o pokutę i nawrócenie, w drugiej połowie było już za późno.

Pytanie dla nas brzmi: czy możemy zapobiec sądowi Bożemu nad naszym pokoleniem czy może również jest już za późno?

 

PODSUMOWANIE

Mieszkańcy Judy byli nieustannie ostrzegani przez Jeremiasza, ale nie chcieli słuchać.

Przesłanie Jeremiasza było jedno i to samo: popatrzcie, co stało się z Izraelem, dziesięcioma północnymi plemionami, które zostały zabrane do niewoli asyryjskiej! Stało się to z nimi, ponieważ nie słuchali ostrzeżeń proroka Izajasza (7:17; 8:4), nie słuchali ostrzeżeń innych proroków. Jeremiasz ostrzegał ich, że to samo, co się stało z Izraelem, wydarzy się w Judzie.

Tak jak ludzie w czasach Jeremiasza nie chcieli słuchać ostrzeżeń Boga, ludzie w naszych czasach nie chcą słuchać ostrzeżenia Boga dla naszego pokolenia. Dotyczy to zarówno niechrześcijan, jak i chrześcijan. Większość chrześcijan robi to samo. Myślą, że nic złego im się nie stanie, ponieważ są chrześcijanami. Ale jednocześnie robią to, co robili ludzie z pokolenia Jeremiasza: dopuszczają się kompromisu na słowie Bożym.

Kościół umiera w Europie, oraz praktycznie w cały świecie zachodnim. Nie jesteśmy atakowani przez armie, ale jesteśmy atakowani przez islam, religie New Age, LGBT, okultyzm i czary. To są armie, które Bóg zsyła, aby ukarać odstępstwo narodów chrześcijańskich. Oczywiście to nie Bóg, tylko grzech, jest źródłem tych rzeczy! Ale Bóg używa ich, jako narzędzia kary, w tym samym sensie, w jakim użył Babilonu, aby ukarać Judę.

Jak powiedziałem wcześniej, głównym tematem Księgi Jeremiasza jest szybko zbliżająca się niewola babilońska. Musimy zrozumieć to, że ostatnie dni Judy, przed niewolą babilońską, są obrazem ostatnich dni przed „Wielkim Babilonem”. Jedno jest obrazem drugiego, zarówno dla Kościoła, jak i dla Żydów. Nie ma wątpliwości, co do tego, że żyjemy w czasach szybko zbliżającej się niewoli Babilonu Wielkiego.

Chcę zakończyć słowami apostoła Piotra, które są zapisane w Dziejach Apostolskich.

Dzieje Apost. 2:

(40b) Ratujcie się spośród tego pokolenia przewrotnego.

Nasze zbawienie jest w naszym Panu, Jezusie Chrystusie!

 

PRZYPISY

[1] Więcej na temat Królowej Niebios piszemy w tych artykułach ‘Królowa Niebios i jej niebiblijny kult ’ oraz ‘Maryja, Królowa Nieba, Matka Boża?’.

 

Zdjęcie: Antonio Puccinelli “Gli ebrei in Babilonia” (Żydzi w Niewoli Babilońskiej), 1851

Autor: Artur Pluta