Na początku 24 rozdziału Ewangelii Mateusza, Jezus mówi do swoich uczniów, że Świątynia Jerozolimska zostanie zniszczona.

Wiemy, jak bardzo ważna była Świątynia dla wszystkich Żydów. To, co powiedział Jezus, musiało być dla nich czymś szokującym.

Świątynia była już wcześniej zburzona przez króla babilońskiego Nebukadnesara, który to również przesiedlił do Babilonu większość mieszkańców Judy.

Uczniowie Jezusa musieli rozumieć, że tamte wydarzenia były sądem Bożym nad żydowskim narodem. Dlatego też później kilku z nich wróciło do Jezusa, aby poprosić go o wyjaśnienie jego wcześniejszych słów.

Jest to przedstawione przez Mateusza w ten sposób:

(1) Gdy Jezus wyszedł ze świątyni i szedł drogą, zbliżyli się do Niego uczniowie, by Mu zwrócić uwagę na świątynną zabudowę. (2) Wtedy im powiedział: Widzicie to wszystko? Zapewniam was, nie zostanie tu kamień na kamieniu, którego by nie zwalono. (3) A gdy siedział na Górze Oliwnej, uczniowie podeszli do Niego i na osobności zapytali: Powiedz nam, kiedy się to stanie oraz jaki będzie znak Twojego przyjścia i kresu tego wieku? (Mat. 24:1-3)

Z tych wersetów widzimy, że uczniowie Jezusa łączyli ze sobą zniszczenie Świątyni i powrót Jezusa oraz ‘kres tego wieku’.

Teraz wiemy, że te wydarzenia nie nastąpiły w tym samym czasie. Świątynia została zniszczona w 70 roku, ale wciąż czekamy na drugie przyjście Pana, Jezusa Chrystusa.

W dalszej części tej rozmowy Jezus wyjaśnia uczniom, co wydarzy się przed Jego powrotem.

Ta rozmowa Jezusa z jego uczniami, oprócz Mateusza (24:3-25:46), została zapisana również przez Marka (13:3-37) i Łukasza (21:5-36).

Ale czytając relację Mateusza, w 37 wersecie Jezus czyni dość dziwną uwagę:

(37) W czasach poprzedzających przyjście Syna Człowieczego będzie jak wtedy, gdy żył Noe. (Mat. 24:37)

 

Te same słowa według innego przekładu:

(37) Albowiem jak było za dni Noego, takie będzie przyjście Syna Człowieczego. (BW)

 

O tym samym czytamy również w Ewangelii Łukasza 17:26

 

Z tych wypowiedzi widzimy, że Jezus opisując swój powrót, porównuje to do dni Noego.

Ale co to znaczy, że dni końca, będą przypominały dni Noego?

Aby odpowiedzieć sobie na to pytanie, musimy przyjrzeć się temu, jak wyglądały dni w których żył Noe. W tym celu potrzebujemy przejść do rozdziału 6 Księgi Rodzaju.

 

W dniach Noego

(5) PAN zaś widział, że wielka jest niegodziwość człowieka na ziemi. Zauważył, że każda myśl ludzkiego serca jest ustawicznie zła. (6) Dlatego żałował PAN, że stworzył na ziemi człowieka, bolał nad tym w swym sercu. (Ks. Rodz. 6:5-6)

W tych dwóch wersetach jest opisany stan ludzkości w czasach Noego. Ludzie w tamtych czasach musieli stać się naprawdę źli. Jest tutaj powiedziane, że ciągle myśleli tylko o złych rzeczach.

Potrzebujemy pamiętać, że wszystkie opisane tutaj wydarzenia miały miejsce niedługo po stworzeniu Adama i Ewy. A mimo to, ze względu na powszechne zło i przemoc na świecie w tamtym czasie, Bóg postanowił zniszczyć całe życie na ziemi.

 

W 17 wersecie, 6 rozdziału Księgi Rodzaju, Bóg mówi:

(17) Ja natomiast sprowadzę na ziemię potop, zaleję ją wodą. Zniszczę pod niebem wszelkie ciało, w którym jest duch życia, wszystko, co jest na ziemi, zginie. (Ks. Rodz. 6:17)

 

Ale jak wiemy Noe znalazł łaskę w oczach Pana, jako ten, który był ‘sprawiedliwy’.

Z tobą jednak ustanowię moje przymierze. Wejdziesz więc do arki ty, twoi synowie, twoja żona i żony twoich synów. (Ks. Rodz. 6:18)

 

Jeśli cofniemy się do wersetu 3 zauważymy, jak wydaje się, że Bóg dał ludziom 120 lat na zmianę ich złego postępowania. Tam Bóg mówi:

Nie będzie przebywał mój duch w człowieku na zawsze, ponieważ jest on tylko ciałem. Ograniczę więc czas jego życia do stu dwudziestu lat. (Ks. Rodz. 6:3)

 

Wydaje się, że przez te 120 lat, kiedy Noe budował arkę, głosił on ludziom, ostrzegając ich przed nadchodzącym sądem (zob. 2 Piotra 2:5). Jednakże, jak wiemy, nikt nie chciał go słuchać.

Podobnie jest dzisiaj, niewielu chce słuchać ostrzeżenia przed sądem, który ponownie przybliża się.

Pan Jezus powróci, aby ustanowić Jego Królestwo na ziemi. Jednakże, ustanowienie tego Królestwa, musi być poprzedzone sądem nad mieszkańcami ziemi. Cała Księga Objawienia opisuje w szczegółach to, co musi się stać w niedalekiej przyszłości.

Ci, którzy chcą słuchać, znajdą w słowach Jezusa przynajmniej trzy ostrzeżenia. O tych ostrzeżeniach powiem w dalszej części tego artykułu.

 

Ostrzeżenie dla niewierzących

Oprócz Mateusza, również apostoł Piotr, w obu jego listach, nawiązuje do Noego oraz dni Noego.

 

W pierwszym liście Piotra znajdujemy następujące słowa:

(20) … za dni Noego – Bóg cierpliwie czekał. Budowano wówczas arkę, w której tylko nieliczni, to jest osiem osób, zostało – dla ocalenia – przeprowadzonych przez wodę. (1 Piotra 3:20)

 

W jego drugim liście możemy przeczytać o tym:

(5) Nie oszczędził też starożytnego świata, za wyjątkiem Noego, herolda sprawiedliwości, którego jako ósmego ocalił, gdy zesłał potop na świat bezbożnych ludzi. (2 Piotra 2:5)

 

Z tego, co Piotr napisał, wynika że za dni Noego Bóg cierpliwie czekał, a Noe głosił o potrzebie nawrócenia ludziom.

Noe, ‘herold’ lub ‘zwiastun sprawiedliwości’, jak jest to wyrażone w innym przekładzie, ostrzegał ludzi przed nadchodzącym sądem, ale oni nie chcieli go słuchać, aż było za późno.

Dokładnie tak samo jest dzisiaj. Sąd Boży, którego potop za czasów Noego był obrazem, przybliża się. Bóg nadal cierpliwie czeka, aż ludzie przyjmą Jego syna i zostaną zbawieni. W tym samym czasie kościół, podobnie jak wcześniej Noe, głosi lub powinien głosić potrzebę nawrócenia.

Arka Noego to typ, czyli obraz kościoła. [1] Aby zostać wybawionym przed nadchodzącym Gniewem Bożym, niewierzący muszą stać się częścią kościoła Jezusa Chrystusa.

Wejść do ‘arki’ w naszych czasach oznacza, nawrócić się do Jezusa i oddać mu swoje życie.

Ale jak było za dni Noego, tak i teraz, większość ludzi na świecie nie będzie chciała słuchać i nie nawróci się. Będą oni dalej pogrążać się w grzechu i buncie przeciwko Bogu i jego słowu. Tylko nieliczni się uratują przed Bożym sądem, który nadchodzi.

 

Ostrzeżenie dla wierzących

W historii Noego można dostrzec nie tylko ostrzeżenie dla niewierzących ludzi, ale również dla ludzi wierzących.

Jeżeli powrócimy do przywoływanego wcześniej fragmentu z Ewangelii Mateusza, znajdziemy tam słowa przestrogi dla nas.

(37) W czasach poprzedzających przyjście Syna Człowieczego będzie jak wtedy, gdy żył Noe. (38) Ludzie przed potopem jedli, pili, żenili się i za mąż wydawali, aż do tego dnia, w którym Noe wszedł do arki. (39) Spostrzegli się, dopiero gdy przyszedł potop i zmiótł wszystkich. Tak też będzie z przyjściem Syna Człowieczego. (40) Wtedy dwóch będzie na roli, jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. (41) Dwie będą mleć na żarnach, jedna będzie wzięta, druga — zostawiona. (42) Czuwajcie zatem, ponieważ nie wiecie, którego dnia wasz Pan przyjdzie. (43) Zauważcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której porze w nocy przyjdzie złodziej, czuwałby i nie pozwolił włamać się do domu. (44) Dlatego i wy bądźcie gotowi, gdyż Syn Człowieczy przyjdzie o godzinie, której się nie domyślacie. (Mat. 24:37-44)

Jedzenie, picie, zawieranie związków małżeńskich nie jest czymś niewłaściwym. Co więcej, jest to jak najbardziej normalne.

Jednakże mówiąc o tych rzeczach, Jezus przestrzega wierzących, aby nie stało się to główną troską w ich życiu.

Czym bliżej ‘końca’ tym życie staje się coraz bardziej ‘szybkie’. Człowiek jest zalewany troskami, wyzwaniami, przyjemnościami, itd. Jako ludzie wierzący zmagamy się z podobnymi wyzwaniami, co reszta ludzkości, gdyż żyjemy w tym samym świecie.

I tak jak już to powiedziałem, nie ma nic złego w jedzeniu, piciu i zawieraniu związków małżeńskich. Problem tkwi w tym, że te sprawy staną się głównym celem w życiu wielu chrześcijan, którym przyjdzie żyć w dniach końca. Wielu chrześcijan stanie się tak zaabsorbowanymi tym, jak ‘przetrwać’, czyli tym, aby mieć co jeść, co pić, gdzie mieszkać, że nie będzie gotowych na powrót Pana (zob. Mat. 6:24-34).

 

Bóg ostrzega ludzi niezbawionych przed niemoralnością, natomiast chrześcijan przed zbytnią troską o doczesne sprawy.

 

W czasie, w którym przyszło nam żyć, przed wszystkim innym, potrzebujemy być gotowi na powrót Pana.

Biblia mówi nam, że jednym ze znaków końca czasów będą ludzie, również wśród ‘wierzący’, którzy będą wątpić w powrót Jezusa.

(3) Przede wszystkim wiedzcie, że w dniach ostatecznych pojawią się szydercy, zainteresowani zaspokajaniem własnych zachcianek. Będą oni drwić: (4) No i co z obietnicą Jego przyjścia?! Jakoś, odkąd zasnęli ojcowie, wszystko trwa tak, jak od początku stworzenia. (2 Piotra 3:3-4)

 

Ostrzeżenie przed powrotem Nefilim

Jednak jest też inny aspekt historii Noego.

Dni Noego wiązały się z czymś więcej niż tylko przemocą i grzesznością. Aby zrozumieć prawdziwe przyczyny potopu, musimy wrócić do początku rozdziału 6 Księgi Rodzaju.

(1) A gdy ludzie zaczęli rozmnażać się na ziemi, a przy tym rodziły im się córki, (2) synowie Boży zauważyli, że córki ludzkie są piękne. Wzięli sobie zatem za żony te wszystkie, które im się spodobały. (3) PAN powiedział wówczas: Nie będzie przebywał mój duch w człowieku na zawsze, ponieważ jest on tylko ciałem. Ograniczę więc czas jego życia do stu dwudziestu lat. (4) W tym czasie – a także potem, gdy synowie Boży obcowali z córkami ludzi i rodzili się im potomkowie – żyli na ziemi nefilici*, okryci sławą od najdawniejszych czasów. (Ks. Rodz. 6:1-4)

* Nefilici, a właściwie נְפִילִים (nə·p̄i·lîm).

W tym fragmencie czytamy, że „synowie Boży” wzięli sobie żony z córek ludzkich i mieli z nimi dzieci.

Musimy odpowiedzieć na pytanie, kim byli wspomniani tam ‘synowie Boży’, czyli w języku hebrajskim בְנֵי הָֽאֱלֹהִים֙ (ḇə·nê hā·’ĕ·lō·hîm).

 

To szczególne wyrażenie, בְנֵי הָֽאֱלֹהִים֙ (ḇə·nê hā·’ĕ·lō·hîm), w całym Starym Testamencie jest zawsze używane wyłącznie w odniesieniu do aniołów (Hioba 1:6, 2:1, 38:7).

Jest ono również tłumaczone, jako ‘anioły’ w greckim przekładzie Starego Testamentu, zwanym Septuagintą. [2]

Mówiąc inaczej, בְנֵי הָֽאֱלֹהִים֙ (ḇə·nê hā·’ĕ·lō·hîm) dotyczy ‘bezpośredniego stworzenia’ Boga. Dlatego też odnosi się do aniołów, ale również obejmuje Adama.

 

Adam był synem Boga. Był bezpośrednim stworzeniem Boga. Ale jego dzieci już nie.

Potomstwo Adama i Ewy było synami i córkami Adama i Ewy, tzn. byli synami i córkami ludzkimi. Dlaczego też, wszyscy potomkowie Adama i Ewy rodzą się z ‘defektem genetyczny’, który nazywa się grzechem pierworodnym, dlatego też umieramy.

 

W Ewangelii Jana możemy znaleźć następujące słowa o tym, co dokonało się w Jezusie:

(11) Przyszedł do swego, swoi Go jednak nie przyjęli. (12) Lecz tym wszystkim, którzy Go przyjęli, dał przywilej stania się dziećmi Boga — tym, którzy wierzą w Jego imię, (13) którzy narodzili się nie z krwi ani z woli ciała, ani z woli mężczyzny, lecz z Boga. (Jan. 1:11-13)

Jest tutaj mowa o nowym narodzeniu. I nie jest to jakaś metafora. Nowo narodzenie jest aktem z którym poniekąd jest związany ‘proces tworzenia’. W wyniku przyjęcia Jezusa, Bóg czyli z nas ‘nowego człowieka’ (Efez. 4:17-24). Stajemy się bezpośrednim stworzeniem Boga.

 

Wracając do Księgi Rodzaju widzimy, że בְנֵי הָֽאֱלֹהִים֙ (ḇə·nê hā·’ĕ·lō·hîm), którzy byli upadłymi aniołami, mieli dzieci z בְּנ֣וֹת הָֽאָדָ֔ם (bə·nō·wṯ hā·’ā·ḏām), czyli córkami ludzkimi, córkami Adama.

Jednakże potomstwo, które rodziło się z tego związku upadłych aniołów i córek ludzkich nie było normalne.

Ich dzieci były po części ludźmi, a po części nieludźmi. W rzeczywistości były one na wpół aniołami i na wpół ludźmi. I tak jak już o tym powiedziałem były one nazywane nefilim, ale również הַגִּבֹּרִ֛ים (hag·gib·bō·rîm), czyli potężni, lub – jak jest to często tłumaczone – olbrzymi.

 

Potwierdzenie tego znajdujemy również w Nowym Testamencie w listach Piotra oraz Judy.

(4) Warto przy tym pamiętać, że Bóg nie oszczędził nawet aniołów, gdy dopuścili się grzechu. Przeciwnie, rzucił ich skrępowanych w gęste mroki miejsca kary. Oczekują tam oni na sąd. (5) Nie oszczędził też starożytnego świata, za wyjątkiem Noego, herolda sprawiedliwości, którego jako ósmego ocalił, gdy zesłał potop na świat bezbożnych ludzi. (2 Piotra 2:4-5)

Piotr łączy tutaj aniołów, którzy zgrzeszyli, z dniami Noego.

 

Natomiast Juda, jeden z braci Jezusa, napisał to:

(6) Aniołów zaś, którzy nie zachowali zakreślonego dla nich okręgu, lecz opuścili własne mieszkanie, trzyma w wiecznych pętach w ciemnicy na wielki dzień sądu. (Judy 1:6 / BW)

Te wydarzenia były główną z przyczyn dla których Bóg zniszczył starożytny świat w potopie. One również przyczyniły się do tego, że ludzie w tamtych dniach stali się tak bardzo źli.

Ale to nie skończyło się wraz z potopem. Nefilim spotykamy w Biblii również po potopie.

 

W Księdze Rodzaju 15, Bóg powiedział do Abrahama:

(13) Wtedy PAN powiedział do Abrama: Pamiętaj, że twoje potomstwo będzie przechodniem w obcej ziemi. Twoich potomków będą tam zniewalać i ciemiężyć przez czterysta lat. (14) Ale naród, któremu będą służyć, Ja sam osądzę. Potem wyjdą stamtąd z wielkim dobytkiem. (Ks. Rodz. 15:13-14 / pokreślenie dodane)

400 lat później, kiedy Żydzi próbowali wejść do ziemi obiecanej, byli tam nefilim (olbrzymi). Wydaje się, że zostali oni tam ‘umieszczeni’ tylko po to, aby uniemożliwić Izraelowi objęcie w posiadanie tej ziemi.

 

Po tym, gdy powrócili wywiadowcy, wysłani przez Mojżesza do ziemi kananejskiej, przynieśli mu oni raport tej treści:

(33) Widzieliśmy tam także olbrzymów, potomków Anaka, wywodzących się od olbrzymów. Wobec nich wydawaliśmy się sobie jak szarańcza – i tacy byliśmy w ich oczach. (Ks. Liczb 13:33)

Słowo ‘olbrzmi’, które występuje w tym wersecie dwukrotnie to ponownie הַנְּפִילִ֛ים (nefilim).

 

To też było głównym powodem tego, że Bóg przykazał Izraelitom, aby zabili każdego mężczyznę, kobietę oraz dziecko z narodów, które zamieszkiwały ziemię kananejską.

(1) Gdy PAN, twój Bóg, wprowadzi cię do ziemi, do której idziesz, aby ją posiąść, usunie przed tobą wiele narodów: Chetytów, Girgaszytów, Amorytów, Kananejczyków, Peryzytów, Chiwitów i Jebuzytów — siedem narodów liczniejszych i mocniejszych niż ty. (2) PAN, twój Bóg, wyda je tobie — i wybijesz je. Obłożysz je klątwą. Nie zawrzesz z nimi przymierza. Nie zlitujesz się nad nimi. (Ks. Powt. Prawa 7:1-2)

Bóg nakazał im uczynić taką, jak mogłoby się wydawać, bardzo okrutną rzecz, ponieważ te narody miały problem natury genetycznej. Były to narody, wśród których żyły nefilim. Owi nefilim nie tylko żyli tam, ale również wchodzili w związki seksualne z ludźmi. Dlatego też ich potomstwo było skażone genetycznie.

 

Podobną rzecz widzimy również w historii z Lotem i zniszczeniem Sodomy i Gomory (Ks. Rodz. 19:1-29). Gdy dwaj aniołowi przyszli do Lota, aby wyprowadzić go z Sodomy, wszyscy mieszkający tam mężczyźni otoczyli jego dom. Zebrali się oni tam, aby współżyć seksualnie z tymi aniołami. Ja widzimy z tych historii tego typu praktyki były znane starożytnym narodom.

I podobnie do tego, jak Bóg zniszczył Sodomę, nakazał on Izraelitom również kompletnie wytępić narody zamieszkujące ziemię kananejską.

 

Jednakże to nie koniec. Nefilim spotykamy również później, w czasach Dawida, żyjących wśród Filistynów (2 Sam 21:16-22, 1 Kron. 20:4-8).

(4) Gdy potem znów doszło do bitwy z Filistynami, Sibekaj Chuszatczyk położył trupem Sipaja, jednego z potomków Refaitów, i w ten sposób zostali oni upokorzeni. (5) Potem ponownie doszło do bitwy z Filistynami. Tym razem Elchanan, syn Jaira, położył trupem Lachmiego, brata Goliata Gittejczyka, którego drzewce włóczni było jak sam wał tkacki! (6) Gdy znów doszło do bitwy w Gat, brał w niej udział pewien wojownik ogromnego wzrostu. Człowiek ten miał po sześć palców u rąk i nóg, razem dwadzieścia cztery, i również należał do potomków Refaitów. (7) Kiedy drwił z Izraela, położył go trupem Jonatan, syn Szimy, brata Dawida. (8) Wojownicy ci należeli do Refaitów z Gat, a polegli z rąk Dawida, z rąk jego wojowników. (1 Kronik 20:4-8 / podkreślenia dodane)

Termin ‘refaici’ również odnosi się do rasy olbrzymów.

W Księdze Rodzaju 14:5 czytamy o tym, że za dni Abrahama i Lota, król Kedorlaomer i jego sojusznicy zaatakowali i pokonali Refaitów w Aszterot-Karnaim.

Refaici są wymienieni również w Ks. Rodzaju 15:20; Ks. Powt. Prawa 2:10-21, 3:11; Ks. Jozuego 12:4, 13:12, 15:8, 17:15, 18:16; 2 Samuela 5:18-22, 23:13 i 1 Kronik 11:15, 14:9 i 20:4.

Do tej samej rasy olbrzymów należał również Goliat, którego pokonał Dawid (1 Sam. 17:1-58).

 

Ślad tych wszystkich wydarzeń znajdujemy również w mitologii greckiej, gdzie jest mowa o herosach, postaciach zrodzonych ze związku ludzi z bogami.

Wśród znanych herosów można wymienić: Heraklesa (syna Zeusa i Alkmeny), Perseusza (syna Zeusa i Danae), Tezeusza (syna Posejdona i Ajtry), Achillesa (syna Peleusa i Tetydy).

 

Wiele wskazuje na to, że było to strategią Szatana, aby ‘skazić’ rasę ludzką w celu uniemożliwienia narodzin Odkupiciela, według obietnicy dalej przez Boga zaraz po upadku Adama i Ewy (Ks. Rodz. 3:15)

O tym, że Bóg wybrał Noego zdecydowało nie tylko to, że Noe był ‘człowiekiem sprawiedliwym’, ale również to, że był ‘nieskazitelny’ (Ks. Rodz. 6:9).

To hebrajskie słowo תָּמִ֥ים (tā·mîm) odnosi się tutaj nie tyle do nieskazitelności moralnej Noego, co do jego nieskazitelności fizycznej. Noe był nieskazitelny w tym sensie, że nie był on genetycznie skażony przez upadłych aniołów.

 

Wielu nauczycieli biblijnych wierzy, że nefilim ponownie się pojawią się na ziemi przed powrotem Jezusa. Jednak tym razem nie będzie to spowodowane przez upadłe anioły, lecz samego człowieka.

Naukowcy coraz bardziej ingerują w materiał genetyczny najróżniejszych organizmów w tym samego człowieka.

Jest całkiem prawdopodobne te modyfikacje genetyczne, prowadzone w celu ‘udoskonalenia’ człowieka, w końcu doprowadzą do stworzenia istot, które będą po części ludźmi, a po części czymś innym. Wiele na to wskazuje, że ludzi ‘sprowadzą’ na ziemię nefilim.

Może dlatego, gdy czytamy w Biblii o ludziach żyjących w dniach końca widzimy, że są oni „samolubni, rozkochani w pieniądzu, chełpliwi, wyniośli, bluźnierczy, nieposłuszni rodzicom, niewdzięczni, niegodziwi, nieczuli, nieprzejednani, skorzy do oszczerstw, niepohamowani, okrutni, gardzący tym, co dobre, zdradzieccy, bezmyślni, nadęci, kochający przyjemności bardziej niż Boga, stwarzający pozory pobożności, lecz będący zaprzeczeniem jej mocy.” (2 Tym. 3:2-5)

 

Kilka dodatkowych przemyśleń

– Była tylko jedna Arka. Nie było tak, że każdy mógł zbudować swoją. Albo człowiek wszedł do Bożej Arki, albo musiał zmierzyć się z wodami potopu.

To samo dotyczy sądu dni ostatnich. Jest tylko jedna droga zbawienia dla ludzi. Drogą tą jest pojednanie z Jezusem, synem Bożym.

Tylko Noe i jego rodzina zostali uratowani z potopu. Jednym z powodów, dla których Bóg uratował Noego, był fakt, że jak czytamy w Księdze Rodzaju „Noe chodził z Bogiem”  (Ks. Rodz. 6: 9 / BW).

To samo było powiedziane o Henochu, który był pradziadkiem Noego: „Henoch chodził z Bogiem, a potem nie było go, gdyż zabrał go Bóg” (Ks. Rodz. 5:24 / BW).

Widzimy tutaj, że zarówno Henoch, jak i Noe, mieli osobistą relację z Bogiem. Nie tylko wierzyli w Boga, ale ‘chodzili’ z Bogiem. W podobny sposób my potrzebujemy mieć codzienną relację z Jezusem, aby doczekać przyjścia Pana „w godzinie próby, jaka przyjdzie na cały świat” (Ks. Obj. 3:10 / BW).

 

– Arka miała tylko jedne drzwi. I te drzwi były prawdopodobnie wąskie.

(13) Wchodźcie przez ciasną bramę, gdyż przestronna jest brama i szeroka droga, która prowadzi do zguby, i wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. (14) Natomiast ciasna jest brama oraz wąska droga, która prowadzi do życia — i niewielu tych, którzy ją znajdują. (Mat. 7:13-14)

 

– Był czas, kiedy drzwi były otwarte, lecz przyszedł czas, kiedy drzwi były zamknięte i nikt więcej nie mógł wejść. Jest napisane, że „Pan zamknął za Noem drzwi” (Ks. Rodz. 7.16).

Tak samo, w tej chwili drzwi są otwarte dla niewierzących, aby mogli przyjąć Jezusa Chrystusa, jako Pana.

Ale nadejdzie czas, kiedy będzie za późno. Będzie za późno dla niewierzących i dla ‘chwiejnych’ chrześcijan. Nadejdzie czas, kiedy Duch Święty zostanie zabrany ze świata.

Apostoł Paweł pisał o tym, do wierzących w Tesalonice:

(7) Tajemnica bezprawia już działa, na razie jednak w ukryciu, dopóki nie ustąpi ten, który ją powstrzymuje. (8) A kiedy ustąpi, wówczas ten niegodziwiec zostanie ujawniony. Pan Jezus zabije go tchnieniem swoich ust i zniszczy w czasie, gdy przyjdzie w sposób jawny dla wszystkich. (2 Tes. 2:7-8)

‘Ten, który powstrzymuje’ to Duch Święty. Apostoł Paweł wyjaśnia tutaj wierzącym w Tesalonice, że objawienie się Antychrysta musi być poprzedzone ‘ustąpieniem’ Ducha Świętego.

W tej chwili Duch Święty przekonuje niewierzących o „grzechu, sprawiedliwości i sądzie” (Jan 16:8). Ale przyjdzie czas, gdy podobnie do tego, jak zostały zamknięte drzwi arki, zostaną zamknięte również drzwi do zbawienia dla niewierzących.

W tym samym, przywoływanym przed chwilą liście, apostoła Paweł dodaje, że Bóg „(11) I dlatego zsyła Bóg na nich ostry obłęd, tak iż wierzą kłamstwu, (12) aby zostali osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, lecz znaleźli upodobanie w nieprawości” (2 Tes. 2:11-12 / BW).

+          +          +

 

Tak więc, w przesłaniu Jezusa o tym, że w dniach końca będzie jak było za dni Noego, widzimy:

ostrzeżenie dla niewierzących o nadchodzącym sądzie Bożym;

ostrzeżenie dla wierzących, przed ‘przywiązaniem’ do tego świata, który przemija; oraz

ostrzeżenie przed powrotem nefilim, czyli istot przypominających ludzi, lecz niebędących w pełni nimi.

 

PRZYPISY

[1] Mówiąc o ‘typach’ odnosimy się tutaj do typologii biblijnej. W skrócie typologia biblijna jest metodą interpretacji Biblii, która polega na wyszukiwaniu analogii pomiędzy osobami i wydarzeniami w Starym Testamencie i w Nowym Testamencie. Metoda ta opiera się na założeniu, że postacie lub zdarzenia ze Starego Testamentu, zwane typami lub figurami, były zapowiedzią oraz symbolem wydarzeń objawionych w Nowym Testamencie.

Niektóre z głównych typów biblijnych:

– Przybytek (tzn. Namiot Zgromadzenia), a później Świątynia, zarówno w ich funkcji oraz projekcie, były typem, czyli obrazem, odkupieńczej ofiary Jezusa;

– Skrzynia Przymierza była typem Jezusa jako Immanuela, co oznacza Bóg pośród nas (Izaj 7:14, Mat 1:23);

– Manna wskazywała na Jezusa, jako chleb życia (Jan 6:35);

– Woda ze skały wskazywała na Jezusa jako źródło żywej wody (2 Mojż 17:6; 1 Kor 10:4, Jan 7:37-39);

– Wąż na palu, który był symbolem grzechu, wskazywał na to, że Chrystus stanie się grzechem za nas (Jan 3:14-16, 4 Mojż 21:8; 2 Kor 5:21);

– Baranek paschalny również wskazywał na ofiarę Jezusa (1 Kor 5:7; 1 Piotra 1:18-19).

[2] Trzy wieki przed narodzeniem Jezusa Biblia Hebrajska została przetłumaczona na język grecki, przez 70 uczonych zgromadzonych w Aleksandrii, którzy spędzili na to zadanie 15 lat.

* Jeżeli nie zaznaczono inaczej, wersety biblijne cytowane tutaj pochodzą z przekładu Biblii dokonanego przez Ewangeliczny Instytut Biblijny (2016). Tam, gdzie jest dodany skrót BW, chodzi o tzw. Biblię Warszawską, w opracowaniu Towarzystwa Biblijnego w Polsce (1975).

Obrazek: Ivan Aivazovsky “Всемирный потоп”. Źródło wikiart.org

 

Autor: Artur Pluta

(Data publikacji: 19.01.2021)