Wobec tego, co dzieje się w obecnym czasie w Izraelu i w Strefie Gazy, istnieje potrzeba, aby spojrzeć na konflikt palestyńsko-izraelski z perspektywy Biblii. Oczywiście nie jest to łatwe zadanie, gdyż po obu stronach giną ludzie i jest wiele cierpienia. My jako chrześcijanie powinniśmy być wrażliwi na każdą krzywdę. Bóg kocha wszystkich ludzi, kocha On zarówno Żydów, jak i Palestyńczyków, jednakże przy tym, Bóg ma też swój plan, który realizuje w historii i część tego planu dotyczy narodu żydowskiego.

 

Od czego zaczął się obecny konflikt?

W sobotę 7 października, Hamas, pod którego kontrolą znajduje się Strefa Gazy, zaatakował sąsiadujące z Gazą, izraelskie miasta i osady.

Wczesnym rankiem uzbrojone grupy bojowników Hamasu przedarły się przez barierę oddzielająca Strefę Gazę od Izraela na pojazdach kołowych, paralotniach oraz drogą morską.

Po znalezieniu się na terytorium Izraela zaczęli oni zabijać ludność cywilną żyjącą w sąsiednich społecznościach izraelskich oraz zaatakowali niektóre bazy wojskowe.

W ciągu jednego dnia w pobliskich miastach, kibucach i na festiwalu muzycznym w pobliżu Re’im zostało zamordowanych około 1200 osób i mniej więcej 240 zostało porwanych.

Atak ten miał miejsce na zakończenie biblijnego święta Sukkot, znanego również jako Święto Szałasów (Namiotów).

 

Dlaczego to wydarzenie i podobne jemu mają miejsca?

Według Hamasu jest to ich walka z okupantem. W podobny sposób myśli większość świata, że Izrael odebrał Palestyńczykom ich ziemię i brutalnie okupuje ludność Palestyńską.

W tym kontekście wyłania się bardzo istotne pytanie: co powinniśmy myśleć o współczesnym państwie Izrael, czy jego powstanie było wypełnieniem biblijnych proroctw czy może jest ono rezultatem ludzkich wysiłków lub zbiegu okoliczności politycznych niemających wiele wspólnego z Bogiem?

Związane z tym jest również pytanie o to, do kogo w rzeczywistości należy ta ziemia i czy zarzuty okupacji są prawdziwe?

 

Już na samym początku powiem, że pomimo współczesnej narracji Palestyńczyków oraz stron ich wspierających, prawo Żydów do tej ziemi, o którą toczy się konflikt, potwierdza historia oraz Biblia.

Zanim przejdę do Biblii chcę skrótowo odnieść się do historii narodu żydowskiego.

 

Jakie są fakty historyczne?

Jeżeli chodzi o historię nie będzie błędem, jeżeli powiemy, że Ziemia Izraela jest historyczną ojczyzną Żydów od ponad 3700 lat, czyli od czasu patriarchów. [1]

Hebrajczycy weszli do Ziemi Izraelskiej około 1300 r. p.n.e. i na początku mieszkali tam jako grupa plemion, aż zostali zjednoczeni pod władzą pierwszego króla, którym był Saul. Drugi król – Dawid – około 1000 r. p.n.e. ustanowił Jerozolimę stolicą ich królestwa. Syn Dawida, Salomon, niedługo potem zbudował pierwszą Świątynię oraz rządził najpotężniejszym państwem na Bliskim Wschodzie tamtego czasu.

Podobnie za dni Jezusa, widzimy naród żydowski, chociaż nie w pełni suwerenny, to przebywający na Ziemi Izraela jako w ich ojczyźnie.

Ale nawet po roku 70 n.e., kiedy Jerozolima wraz ze Świątynią zostały zniszczone przez legiony rzymskie, a następnie w roku 135 n.e., po klęsce powstania Bar-Kochby i wygnaniu Żydów z Izraela, mniejsze lub większe społeczności Żydów nadal nieprzerwanie mieszkały w Ziemi Izraelskiej.

 

Pomimo późniejszego przejmowania tych terenów przez różne potegi, jak Arabów (636-1099), Krzyżowców (1099-1291), Mameluków (1291-1516) [2], Turków (1516-1918), dawna ziemia Izraela pozostawała w większości nie zamieszkaną i opustoszałą, tak jak było to przepowiedziane w Biblii (na przykład Kapł 26:32-33).

Anita Shapira w jej książce Historia Izraela, pisze że w początkach XIX wieku Palestyna była odległą, zacofaną prowincją Imperium Osmańskiego. Prowincja ta była słabo zaludniona z około 250 000 ludności, w tym jakieś 6500 Żydów, skupionych głównie w Jerozolimie, Safedzie, Tyberiadzie i Hebronie.

Według tej samej autorki pod koniec lat 70. XIX wieku Jerozolima miała 31 500 mieszkańców, z czego Żydów było 17 000. Czyli jeszcze przed rozpoczęciem imigracji syjonistycznej, Żydzi stanowili w Jerozolimie większość.

Z kolei Mark Twain, który odwiedził Izrael w 1867 r., opisał swoją podróż tam w tych słowach: „Opustoszała kraina, w której gleba jest wystarczająco żyzna, ale opanowana całkowicie przez chwasty – milczący obszar okryty żałobą. (…) Nawet wyobraźnia nie jest w stanie ozdobić istniejącego tu pustkowia pompą życia i działania. (…) Na całej naszej trasie nie spotkaliśmy ani jednego człowieka. (…) Dookoła nie było prawie żadnych drzew ani krzewów. Nawet oliwka i kaktus, wierni przyjaciele bezwartościowej ziemi, niemal całkowicie porzucili tę krainę.” Mark Twain, The Innocents Abroad (Prostaczkowie za granicą), Londyn, 1881.

 

Arabowie, tak naprawdę, nie zaczęli się osiedlać na Ziemi Izraela, aż do VII wieku n.e., kiedy to Jerozolima i tereny Izraela zostały podbite przez muzułmanów. [3]

Co więcej, wielu współczesnych mieszkańców Autonomii Palestyńskiej i Strefy Gazy to potomkowie arabskich imigrantów, którzy zaczęli przybywać na te tereny na przełomie XIX i XX wieku, po tym jak wraz z żydowskim osadnictwem oraz rządami Brytyjczyków otworzyły się możliwości zatrudnienia dla nich.

 

Nazwa Palestyna

Skąd się wzięła sama nazwa Palestyna? Sam ten termin – Palestyna – jest nawiązaniem do Filistynów, egejskiego ludu (współczesne tereny Grecji i Turcji), który w XII wieku p.n.e. osiedlił się na równinach nad Morzem Śródziemnym, na terenach znajdujących się dziś w Izraelu i w Strefie Gazy. W II wieku n.e., po stłumieniu żydowskiego powstania i wygnaniu Żydów, Rzymianie użyli nazwy Palaestina na określenie Judei, chcąc w ten sposób zminimalizować identyfikowanie się Żydów z Ziemią Izraelską.

 

Wojny arabsko-izraelskie

Po tym jak 14 maja 1948 roku Dawid Ben-Gurion ogłosił powstanie państwa Izrael, na części terytorium byłego brytyjskiego Mandatu Palestyny, już kilka godzin później wojska arabskie z Jordanii, Syrii, Egiptu, Libanu i Iraku zaatakowały Izrael. Tak rozpoczęła się pierwsza wojna izraelsko-arabska (1948-1949).

W walkach, które toczyły się przez następne siedem miesięcy, siły żydowskie nowo powstałego państwa pokonały armie arabskie i rozszerzyły terytorium Izraela na północy (Galilea) i południu (Negew).

Jak widzimy to tutaj, dopóki na tym terenie byli Brytyjczycy (grudzień 1917 – maj 1948), pomimo powtarzających się konfliktów pomiędzy zamieszkującą te tereny ludnością arabską a Żydami, sąsiednie państwa arabskie nie mieszały się w sprawy związane z tą ziemią. Wraz z wyjściem Brytyjczyków, zaczęły się arabskie wojny przeciwko Izraelowi.

 

Kolejna wojna wybuchła w 1967 roku i została nazwana Wojną Sześciodniową.

W wojnie tej przeciwko Izraelowi byli zaangażowani Egipt, Jordania i Syria.

W niecały tydzień Izrael odebrał Egiptowi cały Synaj (półwysep) i Strefę Gazy, a Syrii – Wzgórza Golan. A co ważniejsze Jordania, w rezultacie ataku na Izrael, utraciła kontrolę nad Zachodnim Brzegiem (tam, gdzie dzisiaj znajduje się Autonomia Palestyńska), w tym nad Wschodnią Jerozolimą. Było to bardzo ważne, gdyż w ten sposób cała Jerozolima wróciła do Izraela.

Pomimo tego wszystkiego Izrael oddał kontrolę nad Wzgórzem Świątynnym z powrotem w ręce Jordańczyków. Do dziś zarząd nad tym obszarem sprawuje muzułmańska fundacja religijna (Waqf). Właściwie do dnia dzisiejszego utrzymywany jest zakaz modlitwy dla niemuzułmanów (głównie dla Żydów) na Wzgórzu Świątynnym.

Pomyślmy o tym. Żydzi do dziś mają trudności, aby modlić się na Wzgórzu Świątynnym, w miejscu w którym stały I i II Świątynia. Pamiętajmy o tym, gdyż konflikt ten ma swój wymiar duchowy.

 

Sześć lat później, 6 października 1973 r., wybuchła kolejna wojna – wojna Jom Kippur, która się wydarzyła prawie dokładnie 50 lat przed tym atakiem z 7 października 2023 r.

Wojna ta rozpoczęła się w dniu żydowskiego święta Jom Kippur od zaskakującego uderzenia wojsk Egiptu i Syrii. Najechały one półwysep Synaj i Wzgórza Golan, jednakże ponownie nie zdołali pokonać Izraela.

 

Same te wojny przypominają czasy biblijne, gdy Izrael wygrywał w bitwach z przeważającym liczebnie i siłą wrogiem. Gdyby Bóg nie był z nimi, czy byliby oni w stanie wygrać te wojny?

Jak próbowałem pokazać, od samego początku w konflikt z Izraelem były zaangażowane sąsiednie kraje arabskie. Dopóki to terytorium znajdowało się w rękach muzułmanów nikt z nich nie był zainteresowany utworzeniem państwa palestyńskiego. Państwo Palestyńskie jest dla nich ważne tylko teraz, gdy utracili kontrolę nad tą ziemią.

Gdy próby zniszczenia Izraela z zewnątrz okazały się niemożliwe, wróciły konflikty wewnątrz Izraela, z ludnością arabską zamieszkującą Autonomię Palestyńską, Strefę Gazy oraz przebywającą na terytorium Izraela.

Można tu wymienić dwie palestyńskie intifady, czyli masowe powstania Palestyńczyków, pierwsza z lat 1987-1991, a druga 2000-2005.

 

Strefa Gazy

Jeżeli chodzi o Strefę Gazy to, niekończące się konflikty z Palestyńczykami zamieszkującymi ten obszar, zaczęły się po tym, jak Izrael opuścił Strefę Gazy w 2005 roku. W 2006 roku Hamas wygrał wybory w Strefie Gazy, po czym przejął nad nią całkowitą kontrolę. Od czasu rządów Hamasu w Strefie Gazy do dnia dzisiejszego, wymienia się przynajmniej pięć konfliktów zbrojnych pomiędzy nimi. Wydaje się, że obecny konflikt jest najpoważniejszym  z nich.

 

Biblijny punk widzenia

Zanim przejdziemy do kwestii związanych ze współczesnym państwem Izrael, zobaczmy co Biblia mówi na temat tej ziemi, o którą toczy się spór.

Potrzebujemy zacząć od tego, że Bóg obiecał tą ziemię Abrahamowi, Izaakowi, Jakubowi i ich potomkom.

Pierwsza wzmianka o Bożej obietnicy danej Abrahamowi znajduje się w Księdze Rodzaju 12:1–7.

12.1 PAN powiedział do Abrama: Wyjdź ze swojej ziemi, zostaw swoich krewnych i dom swojego ojca i idź do ziemi, którą ci wskażę, 12.2 a wywiodę z ciebie wielki naród i będę ci błogosławił, rozsławię twoje imię i staniesz się błogosławieństwem. (…) 12.6 Abram przeszedł Kanaan, aż doszedł do miejscowości Sychem, do dębu More. W kraju tym mieszkali wówczas Kananejczycy. 12.7 Pewnego razu Abramowi ukazał się PAN. Ziemię tę – obiecał – dam twojemu potomstwu. Wówczas Abram zbudował tam ołtarz PANU, który mu się ukazał. (Rodz. 12:1-7)

Widzimy z tego fragmentu, że Bóg powołując Abrahama obiecał mu ziemię, na której miał żyć on oraz naród, który Bóg zamierzał z niego wywieźć.

 

Znaczące powtórzenie obietnicy ziemi znajdujemy w Księdze Rodzaju 15:7–21.

15.7 Dalej powiedział: Ja jestem PAN, który cię wywiódł z Ur chaldejskiego, aby dać ci tę ziemię w posiadanie. 15.8 Wszechmocny PANIE — zapytał Abram — po czym poznam, że ją posiądę? 15.9 Przyprowadź mi — polecił PAN — trzyletnią jałówkę, trzyletnią kozę, trzyletniego barana, synogarlicę i młodą gołębicę. 15.10 Abram przyprowadził Mu to wszystko, rozciął — oprócz ptaków — na połowy i ułożył te połowy naprzeciw siebie. (…) 15.12 Kiedy słońce zachodziło, zmorzył Abrama twardy sen. Opadły go też lęk i głęboka ciemność. (…) 15.17 A kiedy słońce zaszło i nastała głęboka ciemność, ukazał się dymiący piec i ognisty znicz, który przemieszczał się pomiędzy rozciętymi na połowy zwierzętami. 15.18 Tego dnia PAN zawarł przymierze z Abramem, oświadczając: Twojemu potomstwu dam tę ziemię, od rzeki egipskiej aż po wielką rzekę Eufrat …

Tam, Abraham zadaje Bogu pytanie, o to po czym pozna, że posiądzie ziemię mu obiecaną?

Aby zagwarantować Abrahamowi wypełnienie obietnicy, że jego potomstwo otrzyma Ziemię Obiecaną, Bóg zawiera przymierze z Abrahamem.

W tym celu Bóg kazał Abrahamowi przyprowadzić zwierzęta na ofiarę, zabić je i położyć na ołtarzu. Po czym Bóg spowodował, że Abraham zasnął i sam Bóg, pod postacią ‘dymiącego pieca i ognistego znicza’, jak to zostało wyrażone w wersecie 17, przeszedł pośród ofiar ze zwierząt.

To, co zrobił Bóg jest niezwykle istotne: przechodząc samotnie pomiędzy zwierzętami złożonymi na ofiarę, Bóg pokazał, że to przymierze nie opiera się na wierności Abrahama lub wierności jego potomstwa, ale wyłącznie na wierności samego Boga.

Przymierze, które zostało zawarte, było zatem bezwarunkowe i zostało oparte wyłącznie na słowie, które dał Bóg.

Widzimy tam również, że Bóg określił granice ziemi Izraela. W wersecie 18 było powiedziane, że Izrael odziedziczy ziemię od rzeki egipskiej (czyli od Nilu w Egipcie) aż po wielką rzekę Eufrat (czyli poprzez całą Jordanię, część Syrii i Arabii Saudyjskiej, aż do połowy Iraku (Rodz 15.18).

 

Poza tym wszystkim, Słowo Boże mówi również o tym, że Bóg dał ziemię Izraela narodowi żydowskiemu jako dziedzictwo wieczne. Obietnica ta występuje przynajmniej w dwóch miejscach:

13.14 Po odejściu Lota PAN powiedział do Abrama: Podnieś oczy i z miejsca, w którym jesteś, spójrz na północ, na południe, na wschód i na zachód. 13.15 Całą tę ziemię, którą widzisz, dam tobie i twojemu potomstwu — na wieki. (Rodz. 13:14-15)

 

20.7 Czy to nie Ty, nasz Boże, wypędziłeś mieszkańców tej ziemi przed swoim ludem Izraelem i czy nie Ty dałeś ją potomstwu Abrahama, swojego przyjaciela, na wieki. (2 Kronik 20:7)

 

Przy tym wszystkim, co zostało powiedziane musimy rozumieć to, że Boża obietnica dotycząca tej ziemi, jako wiecznego dziedzictwa Izraela, nie wykluczała możliwości usunięcia Izraela z Ziemi Obiecanej na pewien czas.

W rzeczywistości Bóg niejednokrotnie ostrzegał naród żydowski, że ich nieposłuszeństwo może i doprowadzi do wygnania i rozproszenia.

W Księdze Kapłańskiej 26:27–33 Bóg ostrzega Izrael:

26.27 Jeśli mimo to nie będziecie Mi posłuszni i nadal będziecie postępować wobec Mnie przekornie, 26.28 to i Ja będę postępował względem was z pełną gniewu przekorą i ukarzę was — Ja sam — siedmiokrotnie za wasze grzechy. (…) 26.32 Ja sam spustoszę ten kraj tak, że oniemieją wasi wrogowie, którzy w nim zamieszkają. 26.33 Was zaś rozproszę między narodami i wyciągnę za wami miecz — wasza ziemia stanie się pustkowiem, a wasze miasta ruiną. (Kapł 26:27–28, 32-33)

 

Podobnie w Ewangelii Łukasza widzimy Jezusa płaczącego nad Jerozolimą, z powodu tego, że niedługo zostanie ona zniszczona, a jej mieszkańcy wymordowani, a ci co przetrwają pójdą w niewolę lub na wygnanie.

19.41 Gdy się zbliżył i zobaczył miasto, zapłakał nad nim 19.42 i powiedział: O, miasto, gdybyś i ty w tym dniu poznało drogę, która prowadzi do pokoju. Lecz jest ona teraz zakryta przed tobą. 19.43 Bo oto nadejdą dni, w których twoi wrogowie usypią wokół ciebie wał, otoczą cię, uderzą zewsząd, 19.44 powalą wraz z twoimi mieszkańcami i nie pozostawią w tobie kamienia na kamieniu, ponieważ zabrakło ci rozpoznania czasu Bożych odwiedzin u ciebie. (Łuk 19:41-44)

 

Słowo Boże przewidywało to, że naród żydowski, poza nielicznymi grupami, zostanie wygnany z Ziemi Obiecanej na prawie 2 tysiące lat. Ale niezależnie od tego, czy Żydzi przebywali na tej ziemi, czy nie, sama ziemia nadal należała do nich, na mocy Przymierza Abrahamowego.

 

Nowy Testament wobec ziemi Izraela

I chociaż Nowy Testament nie powtarza obietnic odnośnie do ziemi Izraela, to mimo wszystko Nowy Testament potwierdza obietnice przymierza dane Żydom.

Nowy Testament wyraźnie wskazuje, że obietnice przymierza nadal należą do Izraela, nawet jeśli naród Żydowski w chwili obecnej nie uznaje Jeszuy (Jezusa) za Mesjasza, co jest wyraźnie objaśnione przez Pawła w liście do Rzymian, rozdz. 9 – 11.

 

W tym fragmencie Paweł pisze:

9.1 Prawdę mówię w Chrystusie, nie kłamię – poświadcza mi to moje sumienie w Duchu Świętym – 9.2 że odczuwam ogromny smutek i nieustający ból w moim sercu. 9.3 Bo sam byłbym gotów zostać odłączony od Chrystusa, jeśliby to miało pomóc moim braciom, moim krewnym według ciała – 9.4 Izraelitom. Z nimi łączy się usynowienie i chwała, przymierza i nadanie Prawa, służba przy ołtarzu oraz obietnice. 9.5 Do nich należą ojcowie i z nich – według ciała – wywodzi się Chrystus, stojący ponad wszystkim Bóg błogosławiony na wieki. Amen. (Rzym 9.1-5)

Paweł pisząc o niewierzących Żydach, Żydach nieprzyjmujących Jezusa jako Mesjasza, pisze że nadal z nimi łączą się przymierza i obietnice.

 

Dalej w tym liście dodaje

11.28 Z punktu widzenia dobrej nowiny, są oni — ze względu na was — nieprzyjaciółmi, jednak co do wybrania — ze względu na ojców — nie utracili Bożej miłości. 11.29 To dlatego, że dary łaski i powołanie ze strony Boga są rzeczą nieodwołalną. (Rzym 11:28-29)

 

Co ze współczesnym państwem Izrael?

Pomimo tego wszystkiego, co już zostało powiedziane, wielu chrześcijan poddaje w wątpliwość to, że współczesny Izrael powstał z Bożego zamierzenia, gdyż Żydzi powracający do ich ziemi w większości byli ludźmi świeckimi, niewierzącymi w Boga, a ponad to, naród jako całość nadal odrzuca Jezusa, jako ich Mesjasza.

Jednakże to jest dokładnie tym, co było zapowiedziane w Biblii.

 

1. Powrót w niewierze

Ze słów proroków biblijnych wynikało, że naród Żydowski powróci do swej ziemi w niewierze i dopiero po powrocie do ich ziemi zrozumieją, że Jezus był obiecanym im Mesjaszem.

Co więcej ich nawrócenie jest zapowiedziane na dni nazywane przez Jeremiasza ‘czasem utrapienia dla Jakuba’ (Jer 30.7). Czas utrapienia dla Jakuba odnosi się do czasu Wielkiego Ucisku, chociaż nie jest z nim równoznaczny.

Właśnie o tym mówi prorok Zachariasz.

W 12 rozdziale księgi Zachariasza widzimy naród żydowskiej na ich ziemi oraz armie świata, zgromadzone przeciwko nim, aby ich zniszczyć. Bóg tam mówi przez proroka, że On „uczyni Jerozolimę pucharem zawrotów głowy dla wszystkich ludów wokoło” (Zach 12.2) oraz „ciężkim kamieniem dla wszystkich ludów” (Zach 12.3).

W tych dniach Izrael przejdzie przez straszny czas, najciemniejszy okres ich historii. W następnym rozdziale tej księgi jest wyjaśnione, że dwie trzecie mieszkańców ziemi izraelskiej zostanie „wybite i zginą, a pozostanie w niej tylko jedna trzecia”. (Zach 13.8)

Jest tam dodane również, że to właśnie w tym czasie, gdy będzie się decydował los ich przetrwania, naród żydowski nawróci się do Jeszuy, Jezusa Chrystusa.

W Zachariasza 12:10 jest napisane

12.10 Lecz na dom Dawida i na mieszkańców Jerozolimy wyleję ducha łaski i błagania o łaskę. Wtedy spojrzą na Mnie, na tego, którego przebili, i będą Go opłakiwać, jak opłakuje się jedynaka; będą gorzko płakać nad Nim, tak jak gorzko opłakuje się pierworodnego.

 

W podobny sposób jest to wyjaśnione przez Ezechiela, w 36 rozdziale jego księgi.

36.24 Zabiorę was spośród narodów. Zgromadzę was ze wszystkich ziem. Sprowadzę was do waszej ziemi! 36.25 I pokropię was czystą wodą. Staniecie się czyści od wszystkich waszych nieczystości. Oczyszczę was też od wszystkich waszych bóstw. 36.26 Dam wam serce nowe, nowego ducha włożę w wasze wnętrza. Usunę z was serce kamienne, a dam wam serce mięsiste. 36.27 Mojego Ducha włożę w wasze wnętrze i sprawię, że będziecie postępować według moich ustaw, będziecie przestrzegać moich praw i stosować je. 36.28 Zamieszkacie też w ziemi, którą dałem waszym ojcom, i będziecie moim ludem, a Ja będę waszym Bogiem.

Według Ezechiela Żydzi najpierw wrócą do swojej ziemi i dopiero później, w dniach końca, nawrócą się do Pana.

 

2. Powrót Żydów, który dokonał się na przełomie XIX i XX wieku, był drugim, a zarazem ostatecznym powrotem

Tak już o tym wspomniałem, w Słowie Bożym były przepowiedziane uprowadzenia Żydów z ich ziemi (przez Asyrię i Babilon) oraz ich rozproszenie po całej ziemi (Powt. Prawa 28.64; Kapł 26.33; Jer 9.15; Ezech 12:15-16).

Jednakże według Biblii miały być tylko dwa powroty Żydów do ich ziemi, dwa i nie więcej.

Pierwszy powrót był powrotem z Babilonu, a drugi z rozproszenia po całym świecie.

 

W Księdze Izajasza jest napisane:

11.11 W tym też dniu Pan ponownie wyciągnie swoją rękę, aby nabyć resztę swego ludu, tych, którzy pozostali — z Asyrii i z Egiptu, z Patros i z Etiopii, z Elamu i z Szinearu, z Chamatu i z wysp na morzu. 11.12 Wzniesie sztandar narodom i zbierze wygnańców z Izraela, zgromadzi rozproszonych z Judy z czterech krańców świata. (Izaj 11.11-12)

Tu gdzie jest przetłumaczone ‘ponownie’, w języku hebrajskim występuje ‘drugi raz’ [שֵׁנִית֙].

 

Co więcej, w Księdze Izajasza 66:8, poprzez proroka, Bóg pyta:

66.8 Kto słyszał o czymś takim? Kto coś takiego widział? Czy kraj można urodzić w ciągu jednego dnia? Czy naród może powstać w czasie jednego porodu? A tak właśnie Syjon urodził swoich synów! (Izaj 66:8)

Czy dokładnie nie stało się tak, ja to było przepowiedziane. Izrael stał się znowu państwem w jeden dzień, poprzez deklarację niepodległości ogłoszoną 14 mają 1948 roku.

 

3. W Biblii zostało przepowiedziane, że ​​Izrael będzie powracał do swojej Ziemi etapami

Jest to przedstawione obrazowo w wizji ‘Doliny wyschłych kości’, którą Bóg objawił prorokowi Ezechielowi. Bóg wyjaśnia mu tam, że te mnóstwo kości w tej dolinie przedstawiają ‘cały dom Izraela’ (Ezech 37.11).

Następnie Bóg każe Ezechielowi prorokować po czym mówi:

37.12 Dlatego prorokuj i powiedz im: Tak mówi Wszechmocny PAN: Oto Ja otworzę wasze groby, mój ludu, wyprowadzę was z waszych grobów i wprowadzę was do ziemi Izraela. (Ezech 37.12)

Wypełnienie tej proroczej zapowiedzi widzimy w powstaniu współczesnego państwa Izrael. To są te suche kości, które ożyły.

Ale zauważmy, że Bóg mówi tutaj o procesie, w którym doprowadzi ich do pełni życia.

Bóg tam mówi przez Ezechiela, że najpierw da im ścięgna, następnie przywróci mięśnie, a potem oblecze ich skórą! I dopiero na koniec da ich ducha. (Ezech 37.5)

Ten żywy obraz powrotu narodu żydowskiego do Ziemi Obiecanej dobrze odpowiada temu, co faktycznie się dzieje.

 

Z końcem XIX wieku Bóg zaczął pobudzać serca Żydów do powrotu do Izraela. Po prawie 2000 lat wygnania i tułaczki, Bóg zdecydował, że już czas na powrót Żydów do ich dawnej ojczyny.

Od końca XIX wieku miało miejsce kilka aliji żydów, czyli powrotów do Izraela. Alije te były wywoływane najczęściej jakimiś wydarzeniami w krajach pobytu emigrujących Żydów.

Na przykład pierwsza alija z lat 1881-1903 została wywołana pogromami Żydów w Imperium Rosyjskim.

Do drugiej aliji z lat 1904-1913 doszło w rezultacie rewolucji w Rosji w 1905 roku i po kolejnej fali pogromów.

Wielu Polskich Żydów wyemigrowało do Izraela podczas czwartej aliji z lat 1924-1931.

W czasie piątej aliji z lat 1931-1940 emigrowało wielu Żydów niemieckich, którzy uciekali przed nazizmem z Europy.

W latach 1941-47, czyli w latach II wojny światowej i tuż po niej, do Izraela przybywali nieliczni z tych, którym udało się uciec przed Zagładą.

Nie tylko wracali oni etapami, ale również Bóg etapami utwierdza państwo Izrael. W 1948 odzyskali niepodległość, 1967 odzyskali Jerozolimę. Ale nadal Wzgórze Świątynne nie należy do Żydów, oraz nadal nie odbudowano Świątyni. Jednakże Słowo Boże wskazuje na to, że to się stanie.

 

4. Biblia przepowiadała, że Izrael powróci do swojej ziemi poprzez prześladowania

W Księdze Jeremiasza, Bóg mówi

16.14 Co prawda nadchodzą dni — oświadcza PAN — gdy będzie się już mówić inaczej. Zamiast: Jak żyje PAN, który wyprowadził synów Izraela z ziemi egipskiej! — 16.15 będą mówić: Jak żyje PAN, który wyprowadził synów Izraela z ziemi północnej i ze wszystkich ziem, do których ich wygnał, bo sprowadzę ich z powrotem do ich ziemi, do tej, którą dałem ich ojcom! 16.16 Lecz zanim się to stanie, poślę po wielu rybaków — oświadcza PAN. — Ci ich wyłowią! Poślę też po wielu myśliwych. Ci ich wytropią na każdej górze, na każdym pagórku i w każdej skalnej szczelinie. (Jer 16:14-15)

Pismo Święte przepowiadało, że Bóg użyje „rybaków” i „myśliwych”, aby sprowadzić Żydów z powrotem do ich ziemi, do tej, którą dał ich ojcom!

Pogromy w Rosji, nazistowskie ludobójstwo, nienawiść arabska, represje sowieckie, a ostatnio alarmujący wzrost antysemityzmu w Europie i Ameryce Północnej, wypędziły Żydów z powrotem do ich ojczyzny.

 

5. Powrót Żydów do ich ziemi jest niezbędnym warunkiem powrotu Mesjasza

Żydzi muszą być na swojej ziemi, aby Jezus mógł powrócić. Wszystkie proroctwa biblijne, które mówią o dniach ostatecznych, przedstawiają Izrael zgromadzony na ich własnej ziemi. (Zach 12-14; Mat 24, Mar 13 & Łuk 21)

 

Spór z Syjonem

Z biblijnego punktu widzenia ten konflikt palestyńsko-żydowski, lub arabsko-żydowski, to w rzeczywistości ‘spór z Syjonem’, jak to jest wyrażone w Księdze Izajasza.

34.8 Bo jest to dzień pomsty PANA, rok odpłaty za spór z Syjonem. (Izaj 34:8)

Nie ulega wątpliwości, że dzisiaj ‘spór z Syjonem’ wrze w narodach, gdy państwo Izrael dąży do zniszczenia zarządzającego Strefą Gazy Hamasu, grupy, której nieskrywanym celem jest eksterminacja Żydów w ziemi Izraela.

Ten spór z Syjonem doprowadzi, do wspomnianej już przeze mnie, inwazji na Izrael w dniach końca.

 

W księdze Joela, Bóg poprzez proroka, zwraca się do mieszkańców Libanu i Strefy Gazy, z następującym pytaniem:

4.4 A wy, czy macie coś do Mnie, Tyrze i Sydonie, i wszystkie okręgi filistyńskie? Czy chcecie Mi za coś odpłacić? A jeśli chcecie Mi za coś odpłacić, to bardzo szybko zwrócę tę odpłatę na waszą własną głowę! (Joel 4:4)

Tam, gdzie jest powiedziane „Tyr i Sydon” to dzisiaj Liban i Hezbollah, a „okręgi filistyńskie” to dzisiaj Strefa Gazy i Hamas.

Parafrazując ten werset, Bóg tutaj mówi: czy macie coś do Mnie, Libanie i Gazo, Hezbollahu i Hamasie? Czy chcecie Mi za coś odpłacić?

Z perspektywy Hezbollahu i Hamasu nasz Bóg jest niesprawiedliwy, dlatego toczą z Nim spór o tą ziemię.

 

Prorok Sofoniasz, mówiąc o tym samym czasie, ostrzega mieszkańców Strefy Gazy w tych słowach:

2.4 Gdyż Gaza będzie opuszczona, a Aszkelon — spustoszone! Aszdod? Wyrzucą je w samo południe, a Ekron — wykorzenią! 2.5 Biada mieszkańcom wybrzeża, narodowi Kreteńczyków! Przeciwko wam kieruje się Słowo PANA: Kanaanie, ziemio Filistynów, zniszczę cię, zabraknie ci mieszkańca! 2.6 Wybrzeże morskie stanie się pastwiskiem, podwórzem pasterzy i zagrodą dla stad. 2.7 Będzie ono dane reszcie domu Judy, tam będą wypasali; a w domach Aszkelonu wieczorem ułożą się spać, gdyż PAN, ich Bóg, zatroszczy się o nich i przywróci im powodzenie. (Sof 2:4-7)

Proroctwo to, jak większość proroctw biblijnych, miało zastosowanie do czasów bliskich prorokowi Sofoniaszowi, ale jego ostateczne wypełnienie odnosi się do dni powrotu Pana i czasów końca.

 

Walka z Islamem

Kto zna, choćby trochę eschatologię islamską, to wie, że muzułmanie wierzę, że to Allach sprowadza Żydów do Izraela, aby ich tam zgładzić.

W ich literaturze religijnej jest nauczane, że Jerozolima zostanie zdobyta przez muzułmańskie armie, po czym stanie się centrum islamskiego kalifatu i islamskich rządów, na czele, których stanie imam Mahdi, czyli islamski mesjasz, na którego przyjście czekają.

Większość Żydów ma zostać całkowicie unicestwiona w tym czasie. To oblężenie przeciwko Jerozolimie i Izraelowi w dniach końca, przepowiedziane w Biblii, będzie odczytywane przez nich, jako zapowiedź ostatecznej zagłady Żydów, przepowiedzianej w świętych pismach Islamu.

W tym fragmencie z hadisu Sahih Bukhari (Muhammad Muhsin Khan), który muzułmanie uważają za najbardziej wiarygodny tekst po Koranie, jest napisane:

Przekazał Abu Huraira: Apostoł Allaha powiedział: „Nie zostanie wyznaczona Godzina, dopóki nie zaczniecie walczyć z Żydami, a kamień, za którym będzie się ukrywał Żyd, powie. „O muzułmaninie!  Za mną kryje się Żyd, więc go zabij”. (Tom 4, Księga 52, Numer 177) [4]

 

Również tutaj:

Przekazał Abu Huraira: Apostoł Allaha powiedział: „Godzina nie zostanie ustalona, ​​dopóki syn Marii (tj. Jezus) nie zstąpi pomiędzy was jako sprawiedliwy władca. On rozbije krzyż, zabije świnie i zniesie podatek Jizya. Pieniądze będą w obfitości, tak że nikt ich nie przyjmie (jako darowiznę). (Tom 3, Księga 43, Numer 656) [5]

To jest nie tylko islamska eschatologia, ale również jest to plan Szatana wymordować najpierw Żydów, a później chrześcijan, o czym właśnie jest mowa w tym fragmencie.

 

Walka z Szatanem

W ostateczności ta walka przeciwko Żydom, jest walką, którą prowadzi Szatan przeciwko Bogu, aby zniweczyć Boży plan zbawienia wobec ludzkości. Toczy się ona od Ogrodu Eden, i będzie trwać do powrotu Jezus, któremu Szatan chce przeszkodzić.

Jak o tym mówiłem wcześniej, obecność Żydów na ich ziemi, jest jednym z warunków koniecznych do powrotu Mesjasza. Dlatego też Szatan robi wszystko, szczególnie teraz, wiedząc, że mało ma czasu, aby zgładzić ten naród, ale jeżeli to nie możliwe, usunąć ponownie z tej ziemi.

Walka ta jest przedstawiona symbolicznie w 12 rozdziale Księgi Objawienia, poprzez wojnę Smoka (Szatana) z niewiastą (Izraelem).

 

Podsumowanie

We wszystkim co się dzieję z narodem żydowskim, można dostrzec rękę Boga. On jest tym, który dał im tą ziemię. On ich z tej ziemi usunął i on jest tym, który ich do niej sprowadza.

Co więcej, można powiedzieć, że Izrael jest naszym zegarem, który pozwala nam zrozumieć w jakim punkcie Bożego planu zbawienia jesteśmy.

Tak jak już o tym wspomniałem, Żydzi muszą być na swojej ziemi, aby Jezus mógł powrócić, po czym zasiądzie na tronie Dawida, aby rządzić z Jerozolimy całym światem.

To, że po prawie 2 tysiącach lat wygnania Żydzi wracają do swojej ziemi, państwo Izrael odrodziło się, odzyskali swój język, to wszystko pokazuje nam, że godzina jest późna na Bożym zegarze.

 

Przypisy

[1] Patriarcha (gr. πατριάρχης „praojciec”) – w Starym Testamencie określenie protoplastów Izraelitów (Abraham, Izaak, Jakub oraz dwunastu synów Jakuba).

[2] Mamelucy (dosł. Niewolnicy) byli klasą wojskową, która rządziła Egiptem od 1250 do 1517 i Syrią (w tym Palestyną) od 1260 do 1516.

[3] Jerozolima została zdobyta przez Muzułmanów w lutym 638 roku.

[4]  Volume 4, Book 52, Number 177:

Narrated Abu Huraira:Allah’s Apostle said, “The Hour will not be established until you fight with the Jews, and the stone behind which a Jew will be hiding will say. “O Muslim! There is a Jew hiding behind me, so kill him.”

[5] Volume 3, Book 43, Number 656: Narrated Abu Huraira: Allah’s Apostle said, “The Hour will not be established until the son of Mary (i.e. Jesus) descends amongst you as a just ruler, he will break the cross, kill the pigs, and abolish the Jizya tax. Money will be in abundance so that nobody will accept it (as charitable gifts).

 

Autor: Artur Pluta