Od pierwszej do ostatniej księgi Biblii powtarza się temat Boga, który chce być z ludźmi, ludźmi, których On stworzył.
Jesteśmy istotami stworzonymi. Bóg stworzył nas na swój obraz, na swoje podobieństwo, jak jest napisane w Rdz 1:26, aby mieć z nami społeczność. Ale to nie wszystko.
Jezus, ucząc nas jak się modlić w Modlitwie Pańskiej pokazuje nam, że od samego początku Bożym planem było nie tylko utrzymywanie z nami relacji, ale bycie dla nas ojcem. Dlatego modlimy się „Ojcze nasz, który jesteś w niebie” (Mat 6:9).
Jednak historia ludzkości jest historią upadku i ucieczki od Boga. Jednocześnie jest to historia Boga, który próbuje przyprowadzić ludzi z powrotem do Niego.
Ten proces przywracania ludzkości do Boga, do relacji z Nim, przechodził przez różne etapy i nadal trwa.
W tym artykule chcę powiedzieć o Bogu, który od początku naszych dziejów szukał sposobów bycia ze swoim ludem, przebywania wśród ludzi, by mieć bliską relację z nami.
1) Bóg z ludźmi w ogrodzie Eden
Jak wiemy, nasza historia z Bogiem zaczęła się w Ogrodzie Eden.
Według Biblii cała rasa ludzka pochodzi od pierwszej pary stworzonej przez Boga, Adama i Ewy.
W Księdze Rodzaju znajdujemy te dwa stwierdzenia:
Stworzył więc Bóg człowieka (ha’adam / הָֽאָדָ֛ם) na swój obraz. Stworzył go na obraz Boga — stworzył ich jako mężczyznę i kobietę. (Rodz 1:27)
Potem człowiek nadał swej żonie imię Ewa (hawa / חַוָּ֑ה), gdyż ona stała się matką wszystkich żyjących. (Rodz 3:20)
Jak wszyscy wiemy, Bóg umieścił Adama i Ewę w specjalnym ogrodzie, znajdującym się w miejscu zwanym Eden.
Z krótkiego opisu ich życia w ogrodzie można wywnioskować, że Adam i Ewa mieli szczególny dostęp do Boga.
Wydaje się, że Ogród Eden nie był tylko miejscem, które Bóg odwiedzał od czasu do czasu, aby zobaczyć ludzi, których stworzył. Ale raczej Ogród Eden był miejscem, w którym Bóg przebywał z ludźmi, miejscem, w którym Bóg mieszkał wśród ludzi.
W rzeczywiści Ogród Eden był mieszkaniem Boga na Ziemi – w podobny, ale nie identyczny sposób – jak później w historii była Świątynia Boża w Jerozolimie.
Jak wiemy, wszystko się zmieniło, gdy „wszedł na świat grzech”, jak jest napisane w Liście do Rzymian 5:12.
Zmieniła się cała rzeczywistość, w której żył człowiek. Nasz obecny świat nie jest tym samym światem, w którym żyli pierwsi ludzie przed upadkiem. Jedną z najbardziej znaczących zmian było pojawienie się śmierci, która dotknęła ludzi i ich otoczenie. A jeszcze poważniejszą zmianą było to, że grzech oddzielił ludzkość od Boga. Święty Bóg nie mógł przebywać z ludźmi w taki sam sposób jak wcześniej.
Mimo to Bóg nigdy nie porzucił pragnienia bycia z ludźmi. Dalsza część biblijnej historii jest opisem Bożych sposobów na odwrócenie tego, co wydarzyło się w Edenie.
Tak na marginesie chcę tutaj wspomnieć, trochę jako ciekawostkę, o tym że kiedy Bóg wypędził Adama i Ewę z Ogrodu Eden (Rdz 3:23-24), umieścił On cheruby (istoty anielskie), aby strzegły wejścia do ogrodu, uniemożliwiając w ten sposób wygnanym ludziom powrót do Ogrodu.
W Rdz 3:24 jest zawarty interesujący szczegół, że wejście do ogrodu, którego strzegły te cherubiny, znajdowało się po „wschodniej stronie”. [1]
Ciekawe jest to, że później Bóg da wyraźne instrukcje Mojżeszowi przy budowie przybytku (który był ruchomą świątynią), aby umieścić wejście od „wschodniej” strony (Wj 27,12–15) [2], co było powtórzone w projekcie świątyni zbudowanej przez Salomona. [3]
Tak, więc wejście do przybytku i świątyni znajdowało się po tej samej stronie, stronie wschodniej, co wejście do ogrodu Eden. Widzimy w tym odniesienie, można powiedzieć nawet że tęsknotę, do początków rodzaju ludzkiego, do czasu gdy Bóg przebywał z ludźmi, gdy Bóg mieszkał wśród ludzi.
Inną ciekawostką jest to, że nie tylko Adam i Ewa zostają wypędzeni na „wschód od ogrodu Eden” po ich upadku (Rdz 3,23-24), ale także Kain, po zamordowaniu Abla, zostaje wygnany do krainy „na wschód od Edenu” (Rdz 4:16).
Po wypędzeniu Adama i Ewy z Ogrodu Eden stan ludzkości tylko pogarszał się. Świat stał się tak zły, że kiedy dochodzimy do czasów Noego, Bóg mówi w Księdze Rodzaju 6:6, że „żałował PAN, że stworzył na ziemi człowieka, bolał nad tym w swym sercu.”
Z tego powodu Bóg zesłał na ziemię potop, który zgładził całą ludzkość, pozostawiając przy życiu tylko Noego wraz z jego rodziną.
W ten sposób rasa ludzka miała swój nowy początek wraz z trzema synami Noego: Semem, Chamem i Jafetem.
Jednak i tym razem, pomimo pamięci o zagładzie dokonanej przez wody potopu, ludzkość nie poprawiła swojego postępowania.
W 11 rozdziale Księgi Rodzaju widzimy ludzi „wędrujących ze wschodu” (co przypomina nam o miejscu wygnania z Edenu), którzy w końcu osiedlają się na terenach późniejszej Babilonii. Tam próbują wspólnie „wybudować sobie miasto z wieżą, która sięgałaby nieba”, plan któremu Bóg przeszkadza, poprzez pomieszanie ich języków, w wyniku czego rozpraszają się oni stamtąd po całej ziemi.
Jednak, jak zaznaczyłem na początku, Bóg nie zrezygnował z odnowienia relacji z ludźmi i nie zrezygnował z pragnienia przebywania wśród nich. W ten sposób dochodzimy do przymierza z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem.
Dochodząc do tego momentu widzimy zmianę w sposobie działania Boga wobec ludzi. Zamiast całej ludzkości, Bóg postanawia ‘działać’ poprzez jeden naród. Ten naród, którego w tamtym czasie jeszcze nie było, Bóg zdecydował się ‘wywieść’ z wybranego przez Niego człowieka. Człowiekiem tym był Abraham (początkowo znany, jako Abram), który pochodził z Ur, miasta w Mezopotamii.
Następnie Bóg zawiera przymierze z Abrahamem. Obietnica tego samego przymierza jest powtórzona wobec Izaaka, syna Abrahama (Rdz 17:19), a później Jakuba, syna Izaaka i wnukowi Abrahama (Rdz 28:13-14).
To z tych trzech mężczyzn – Abrahama, Izaaka i Jakuba – Bóg dał początek narodowi żydowskiemu.
Jak wiemy, w wydarzeniach z życia Izaaka, widzimy proroczą zapowiedź śmierci syna Bożego, Jeszuy, Jezusa Chrystusa. Tak jak Abraham, prowadzi swojego ukochanego, jedynego syna na górę Moria, aby złożyć go w ofierze Bogu, tak również Bóg Ojciec, około 2000 lat później, poprowadzi swojego, umiłowanego, jedynego syna, Jezusa, aby złożył swoje życie w ofierze na tej samej górze. [4]
Powołując do istnienia naród żydowski Bóg zamierzył, aby przez nich nie tylko poznanie prawdziwego Boga dotarło do wszystkich mieszkańców ziemi, ale również, aby przez ten naród na świat przyszło Boże zbawienie – co dokonało się poprzez narodziny z żydowskiej kobiety syna Bożego.
I w ten sposób dochodzimy do drugiego punktu. W pierwszym punkcie powiedziałem o Bogu, który przebywał z ludźmi, mieszkał wśród ludzi w Ogrodzie Eden. Teraz powiem o Bogu, który zamieszkał pośród Izraelitów w Przybytku.
2) Bóg przebywający pośród Izraelitów w Przybytku
I tak kolejnym ważnym wydarzeniem w historii biblijnej było wyzwolenie narodu żydowskiego z niewoli egipskiej – to, co nazywamy exodusem.
Musimy pamiętać, że Exodus jest dla Starego Testamentu tym, czym dla Nowego Testamentu jest śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. [5]
Po tym, jak Bóg wyzwolił Żydów z Egiptu (Wj 1-15), spotka się z nimi na górze Synaj (Wj 19) i nawiązuje z nimi relację (Wj 20-24), która będzie wyjątkowo szczególna ze względu na Jego intencję, aby zamieszkać wśród nich na ziemi, w namiocie, pośród ich własnych namiotów.
W drugiej księdze Biblii, Księdze Wyjścia, Bóg wypowiada następujące słowa:
Zamieszkam wśród synów Izraela, będę ich Bogiem. Oni zaś przekonają się, że Ja, PAN, jestem ich Bogiem, Tym, który ich wyprowadził z ziemi egipskiej, by mieszkać pośród nich — Ja, PAN, ich Bóg. (2 Mojż 29:45-46; podkreślenie dodane)
Jest to powtórzone w Księdze Kapłańskiej
Umieszczę też między wami mój przybytek i nie będę czuł względem was obrzydzenia. Będę przechadzał się między wami i będę waszym Bogiem, a wy będziecie Mi ludem. (3 Mojż 26:11-12; podkreślenie dodane)
Ten namiot, w którym Bóg postanowił zamieszkać wśród Izraelitów, został nazwany Przybytkiem (hebr. miszkan / מִשְׁכַּן).
Przybytek był przenośną konstrukcją przypominającą namiot, umieszczoną na dziedzińcu otoczonym płotem.
Na zewnątrz namiotu, na dziedzińcu, znajdował się ołtarz na którym składano ofiary ze zwierząt.
Namiot przybytku był podzielony zasłoną na dwie części: w miejscu świętym znajdował się stół, na którym kładziono chleby obecności (chleby pokładne), złota menora, czyli siedmioramienny świecznik, oraz ołtarz kadzidła.
W miejscu najświętszym znajdowała się jednak tylko Arka Przymierza. (hebr. אָרוֹן הָבְרִית / Aron ha-Berit)
To było faktycznie miejsce zamieszkania Boga na ziemi, miejsce Bożej obecności pośród ludzi.
W tym muejscu nad arką unosiła się Szechina (שְׁכִינָה dosł. „zadomowienie”, od rdzenia szachan שָׁכַן = „mieszkać”) – w judaizmie termin określający immanencję, niecielesną obecność Boga w świecie.
Kiedy Izraelici, posłuszni słowom Mojżesza, zbudowali na pustyni przenośny Przybytek (Miszkan), Bóg mógł ponownie zamieszkać wśród ludzi.
Jak wiemy, oprócz instrukcji budowy Przybytku, Bóg dał Izraelitom Dekalog, czyli Dziesięć Przykazań (Księga Wyjścia 20:1-17) oraz tak zwaną Księgę Przymierza, którą stanowią fragmenty Księgi Wyjścia od 20:22 -23:33. Wszystkie te przepisy były po to, aby Izraelici prowadzili jak najbardziej święte życie jak to możliwe.
Jednak, aby święty Bóg mógł mieszkać pośród grzesznych ludzi, potrzeba było czegoś więcej niż tylko objawienia Bożego Prawa. Potrzebny był także system ofiarniczy opisany szczegółowo w trzeciej księdze Biblii, Kapłańskiej.
Właśnie z tego powodu przed namiotem przybytku znajdował się ołtarz.
System ofiarniczy został zamierzony przez Boga jako konieczny, ale przejściowy etap w Jego planie przywrócenia ludzkości do stanu sprzed upadku.
Ten system ofiarniczy, oprócz swojej funkcji „przykrywania” grzechów, był proroczym obrazem wskazującym na ofiarę Syna Bożego.
3) Bóg mieszkający w świątyni
Po osiedleniu w Ziemi Obiecanej, syn króla Dawida, Salomon zbudował pierwszą świątynię w Jerozolimie (beit ha’mikdasz / בֵּית־הַמִּקְדָּשׁ).
Kiedy Salomon poświęcił Świątynię, Bóg złożył obietnicę podobną do tej, którą złożył w odniesieniu do Przybytku:
Jeśli chodzi o ten dom, który budujesz, to jeśli będziesz postępował według moich ustaw, wypełniał moje prawa i przestrzegał wszystkich moich przykazań, to dotrzymam mojej obietnicy co do ciebie, którą złożyłem twojemu ojcu Dawidowi, zamieszkam wśród synów Izraela i nie opuszczę mojego ludu. (1 Król 6:12-13; podkreślenie dodane)
Niestety Izraelici w większości albo ignorowali, aby pogardzili tym, że Bóg zamieszkuje wśród nich. Naród, jako całość, zwrócił się do bożków, pomimo tego, że stała na ich ziemi Świątynia Boża.
Dlatego też Bóg zesłał na nich sąd, najpierw w postaci inwazji asyryjskiej w 722 p.n.e., podczas której dziesięć plemion Izraela zostało uprowadzone do Asyrii.
Ponad 100 lat później Babilon najechał Królestwo Judy, zburzył Świątynię i wysiedlił większość jej mieszkańców.
W 10 rozdziale Księgi Ezechiela jest opisana wizja proroka, który widzi jak chwała Boga opuszcza Świątynię. Po zburzeniu pierwszej Świątyni, Arka Przymierza (Skrzynia Świadectwa) już nigdy nie zostanie odnaleziona.
Po powrocie narodu żydowskiego z niewoli babilońskiej i odbudowaniu Świątyni, która to zostanie później rozbudowana przez Heroda Wielkiego, miejsce najświętsze pozostanie puste, bez skrzyni Świadectwa oraz obecności Bożej.
Jednakże pomimo nieobecności Arki Przymierza w drugiej Świątyni (beit ha’mikdasz ha’szeni / בֵּית־הַמִּקְדָּשׁ הַשֵּׁנִי), prorok Aggeusz powiedział, że chwała Drugiej Świątyni przewyższy chwałę Pierwszej Świątyni.
Przyszła chwała tego domu będzie większa niż poprzednia – mówi PAN Zastępów – i miejsce to obdarzę pokojem – oświadcza PAN Zastępów. (Aggeusza 2:9)
Jak to możliwe? Stało się tak, gdyż do Drugiej Świątyni wszedł sam Bóg w ciele swojego Syna, Jezusa.
4) Bóg pomiędzy ludźmi w osobie Jezusa
Podobnie jak to było w czasach dawnego Izraela, Bóg ponownie zaczął przebywać ze swoim ludem, ale tym razem w osobie Jezusa Chrystusa.
Stało się to zgodnie z tym, co Bóg przepowiedział przez proroka Izajasza, że:
… oto panna pocznie i urodzi syna, i da mu na imię Immanuel. (Izaj 7:14)
Mateusz wyjaśnia ten cytat z Izajasza w ten sposób:
Oto pocznie dziewica. Urodzi ona syna i nadadzą mu imię Emmanuel, co znaczy: Bóg z nami. (Mt 1:23)
W ten sposób Mateusz przedstawia Jezusa swoim czytelnikom jako Immanuela (עִמָּנוּאֵל), czyli „Boga z nami” – mocne stwierdzenie obecności Boga wśród ludzi. [6]
Jan jeszcze wyraźniej łączy Jezusa z obecnością Boga na ziemi. Mówiąc o Jezusie, jako o „Słowie”, Jan rozpoczyna swoją ewangelię od wyraźnej identyfikacji Jezusa z Bogiem: „Na początku było Słowo; Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo.” (Jn 1, 1).
Następnie w wersecie 14 apostoł wyjaśnia, że „Słowo zatem stało się ciałem; pełne łaski i prawdy zamieszkało wśród nas — i zobaczyliśmy Jego chwałę, chwałę jako Jedynego zrodzonego, który pochodzi od Ojca.”
Zatem
tak jak Bóg objawił się na górze Synaj (podczas Exodusu), a następnie ustanowił swoje przymierze z jego ludem i zamieszkał pośród nich w przybytku (a później w świątyni),
tak teraz
Bóg objawił się w osobie Jezusa Chrystusa i przyszedł, aby ponownie zamieszkać wśród swego ludu, i ustanowić nowe przymierze.
Dlatego też, kiedy Jezus wchodzi do świątyni, jest to doniosła chwila. Po sześciuset latach nieobecności, obecność Boga ponownie powróciła do ludu Izraela, oferując nowe i lepsze przymierze.
Można powiedzieć, że przyjście Boga do ludzi w osobie Jezusa było najważniejszym wydarzeniem w dziejach ludzkości.
W przyjściu i śmierci na krzyżu jego Syna, Bóg ukazał ogrom swojej nieskończonej miłości do swojego stworzenia. Śmierć Jezusa otworzyła drzwi do zbawienia każdego człowieka, każdego, kto chce być zbawiony.
Rozumiemy, że świątynia (a wcześniej przybytek) wywodziły swoje znaczenie nie z ich fizycznej struktury, ale z faktu, że Bóg był w nich obecny, przebywając pomiędzy ludźmi, i umożliwiając im przychodzenie przed Jego oblicze.
Po tym jak polityczni i duchowi przywódcy Izraela odrzucili Jezusa, jako Mesjasza i Króla, Jezus ogłosił sąd nad Świątynią oraz mieszkańcami Jerozolimy.
W przeciwieństwie do Jezusa świątynia, którą rozbudował król Herod, była nieistotna. Świątynia była ważna tylko na tyle, na ile była w niej obecność Boża. Jednak obecność Boga była w Jezusie, a nie w świątyni Heroda.
I tak, Marek rozpoczyna rozdział 13, w którym Jezus przepowiada zniszczenie świątyni, na pozór nieistotnym stwierdzeniem: „Gdy [Jezus] wychodził ze świątyni …” (Mar 13:1 ).
Tak jak Bóg opuścił świątynię zbudowaną przez Salomona tuż przed podbojem i zniszczeniem przez Babilończyków (Ezech. 8-11), tak tutaj Jezus wychodzi ze świątyni zbudowanej przez Heroda i ogłasza nadchodzący sąd przez Rzymian.
Podobnie jak pierwsza świątynia, ta druga świątynia również zostanie zniszczona z powodu odrzucenia Boga, odrzucenia Jego obecności przez mieszkańców Izraela.
5) Bóg pomiędzy ludźmi poprzez Ducha Świętego
Po odejściu Jezusa, czyli Jego wniebowstąpieniu, Duch Święty zstąpił na świat. Na początku Dziejów Apostolskich czytamy, jak w dniu Pięćdziesiątnicy, żydowskiego święta Szawuot (שָׁבוּעוֹת), apostołowie Jezusa zostali napełnieni Duchem Bożym.
To doświadczenie napełnienia Duchem Świętym nie było zarezerwowane tylko dla pierwszych uczniów Jezusa, ale stało się rzeczywistością przeznaczoną dla wszystkich wierzących.
Paweł wyjaśnia w swoich listach do wspólnot wierzących, że tak jak Bóg w starożytności mieszkał najpierw w Przybytku Mojżesza, a później w Świątyni Jerozolimskiej, tak teraz mieszka w podobny sposób, za sprawą Ducha Świętego, pośród nich i w nich.
Apostoł Paweł posuwa się nawet do zrównania zarówno Kościoła (rozumianego jako wspólnota wierzących), jak i poszczególnych wierzących z Przybytkiem i Świątynią Boga.
W listach do wierzących w Koryncie Paweł pisze:
Czy nie wiecie, że jesteście przybytkiem* Boga i że Duch Boży mieszka w was? Jeśli ktoś niszczy przybytek Boga, tego zniszczy Bóg, gdyż przybytek Boga jest święty, a wy właśnie nim jesteście. (1 Kor 3:16-17; podkreślenie dodane)
Jaka zgoda między przybytkiem Boga a bóstwami? My przecież jesteśmy przybytkiem* żywego Boga, zgodnie z Jego słowami: Zamieszkam z nimi i będę się wśród nich przechadzał, będę ich Bogiem, a oni — moim ludem. Dlatego: Wyjdźcie spośród nich! Odłączcie się od nich — mówi Pan. I: Nieczystego nie dotykajcie; a ja was przyjmę. I: Będę wam Ojcem, a wy będziecie mi synami i córkami — mówi Wszechmocny Pan. (2 Kor 6:16-18; podkreślenie dodane)
Czy nie wiecie, że wasze ciało jest przybytkiem* Ducha Świętego, który jest w was i którego macie od Boga? Oraz, że już nie należycie do siebie samych? (1 Kor 6:19; podkreślenie dodane)
* We wszystkich tych wersetach występowało słowo ναὸς (naos), które oznacza Świątynię / Przybytek.
Podobnie w Liście do Rzymian, Paweł kontrastując tych, którzy są ‘w ciele’, z tymi, którzy są ‘w Duchu’, dwukrotnie pisze o Duchu Bożym mieszkającym w wierzących.
Wy natomiast nie jesteście w ciele, lecz w Duchu — jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Kto zaś nie ma Ducha Chrystusa, ten do Niego nie należy. Jeśli jednak Chrystus w was jest, to chociaż ciało jest martwe z powodu grzechu, duch jest żywy dzięki sprawiedliwości. Jeśli zaś mieszka w was Duch Tego, który wzbudził Jezusa z martwych, to Ten, który przywrócił do życia Jezusa Chrystusa, ożywi również wasze śmiertelne ciała przez swego Ducha, który mieszka w was. (Rzym 8:9-11; podkreślenie dodane)
Z tych wszystkich fragmentów biblijnych widzimy, że w obecnym czasie, czasie kościoła, Bóg, poprzez Ducha Świętego, znów przebywa pośród ludzi.
Tak więc według Pawła, w bardzo realnym sensie, każdy wierzący chrześcijanin jest świątynią Boga, ponieważ Bóg rzeczywiście mieszka w każdym z nas.
Co więcej, chociaż prawdą jest, że każdy wierzący funkcjonuje jako świątynia, w której mieszka Bóg, prawdą jest również, że wierzący jako grupa (t.z. kościół) funkcjonują razem jako świątynia, z Jezusem Chrystusem jako szczególnym kamieniem węgielnym tej nowej świątyni, i obecnością Boga, aby wzmacniać i błogosławić swój lud.
M.in. nasuwa się tu na myśl obietnica Jezusa
18.20 Bo gdzie dwaj lub trzej gromadzą się w moje imię, tam jestem pośród nich. (Mat 18:20)
Świątynia, Synagoga, Kościół
Zanim przejdziemy dalej, chcę powiedzieć kilka słów o różnicy między Świątynią, Synagogą i Kościołem.
Synagogi pojawiły się dziesiątki lat przed erą Nowego Testamentu, jako lokalny dom spotkań w społecznościach żydowskich w Izraelu i za granicą, wszędzie tam, gdzie mieszkali Żydzi, do wykorzystania na zgromadzenia, modlitwę i nauczanie.
Synagoga była inną instytucją niż świątynia.
Pod wieloma względami kościół chrześcijański (jako budynek, w którym odbywają się nabożeństwa) jest wzorowany na synagodze.
Kościół podobnie jak synagoga jest miejscem zgromadzeń, modlitwy i nauczania.
Tak jak Żydzi w synagodze koncentrowali się na nauczaniu Tory w każdy szabat, tak chrześcijanie w kościele skupiają się na nauczaniu Biblii w każdą niedzielę.
Jednak ważne jest to, aby pamiętać o związku, jaki Kościół ma ze świątynią, związku, którego nie ma synagoga.
Ta różnica polega na obecność Ducha Świętego, która jednoczy jednostki w jedno ciało -kościół.
Nowy Testament wielokrotnie nawiązuje do przybytku i świątyni, ale nie do synagogi.
To czego brakowało w synagodze to oczywiście „zamieszkającej” obecności Boga, obecnosci, która zamieszkiwała przybytek, a później świątynię Salomona.
W synagodze można było studiować i nauczać Torę, ale w synagodze nie było obecności Boga.
Można nawet powiedzieć, że Żydzi, modlący się w synagogach, nauczali o Bogu na odległość.
Natomiast w dzisiejszym kościele, kiedy wierzący gromadzą się, aby wielbić Boga i nauczać Słowa Bożego, czynią to w samej obecności Boga, jak w najświętszym miejscu przybytku.
6) Powrót Chrystusa i Królestwo Tysiąclecia
Przez ostatnie 2000 lat nadzieją i oczekiwaniem wszystkich chrześcijan był powrót Pana.
Wraz z powrotem Żydów do ich ojczyzny i powstaniem państwa Izrael w 1948 roku, dzień powrotu Pana wydaje się bliższy niż kiedykolwiek.
Bóg ponownie przyjdzie pomiędzy ludzi, w osobie swojego Syna.
Przez tysiąc Jezus będzie przebywać pośród ludzi na ziemi, panując nad Izraelem jako jego władca, na wzór króla Dawida, oraz panując nad resztą świata.
Jednakże w tym czasie, za tysiącletniego panowania Mesjasza, w Jerozolimie będzie również stać przyszła świątynia. W świątyni tej będzie zamieszkiwać „chwała Boga Izraela”, jak jest to wyrażone w Ezech 43:2.
W Biblii wielokrotnie jest mowa o Mesjaszu jako przyszłym królu Dawidzie …
W rządach Jezusa Bóg będzie chciał pokazać światu doskonałe rządy Króla Izraela i z tym doskonałe państwo Izraelem (które jest w pełni oddane Bogu), doskonałe funkcjonowanie Świątyni Bożej wraz z jej kapłanami.
7) Bóg żyjący z ludźmi na Nowej Ziemii i w Nowej Jerozolimie
W ostatnich dwóch rozdziałach Biblii, Objawieniu 21-22, dochodzimy do zakończenia całej biblijnej historii.
Bóg pokonał tam wszystkich wrogów, i teraz nowa Jerozolima, część nowych niebios i nowej ziemi, zstępuje z nieba.
Centralnym punktem tych dwóch rozdziałów jest obecność Boga ponownie zamieszkujacego ze swoim ludem.
Następnie zobaczyłem nowe niebo i nową ziemię, gdyż pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły — nie ma już morza. Zobaczyłem też święte miasto, nową Jerozolimę. Zstępowała ona z nieba od Boga. Przygotowana była jak panna młoda, wystrojona dla swego męża. I usłyszałem donośny głos. Rozległ się od strony tronu. Głosił: Oto namiot spotkania* Boga oraz ludzi! Będzie z nimi mieszkał. Oni będą Mu ludem. A będzie z nimi sam Bóg — ich Bóg. Otrze też wszelką łzę z ich oczu. Nie będzie już śmierci ani bólu, krzyku ani znoju; ponieważ pierwsze rzeczy — przeminęły. (Obj 21:1-4; podkreślenie dodane)
Nie widziałem w nim przybytku*, dlatego że Pan, Bóg Wszechmogący, jest jego przybytkiem – oraz Baranek. Miasto nie potrzebuje też słońca ani księżyca, aby mu świeciły. Oświetla je chwała Boga, a jego lampą – Baranek. (Obj 21:22-23; podkreślenie dodane)
* ναὸς (naos) – Świątynia / Przybytek
W Objawieniu 21:3 jest powiedziane o nowej Jerozolimie, która zstępuje z nieba: „Oto namiot spotkania* Boga oraz ludzi! Będzie z nimi mieszkał.”
* σκηνὴ (skēnē) dosłownie oznacza namiot, ale często występuje w znaczeniu Przybytek.
W nowej Jerozolimie nie będzie Przybytku ani budowli Świątyni, ponieważ „Pan, Bóg Wszechmogący, [bedzie] jego przybytkiem – oraz Baranek.” (21:22).
Tutaj obecność Boga i Jego chwała przenikają całe miasto i nie ograniczają się już do budynku czy „miejsca najświętszego”. Jego chwała tak wypełnia miasto, że wypiera nawet światło słońca i księżyca (21:23).
Kontynuując opis życia na Nowej Ziemi, Objawienie 22:1-5 nawiązuje do Ogrodu Eden (Rdz 1-2).
Pokazał mi też rzekę wody życia. Lśniła jak kryształ, a wypływała z tronu Boga i Baranka. Na środku ulicy miasta i po obu brzegach rzeki rosło drzewo życia. Wydawało ono dwanaście owoców. Rodziło owoc każdego miesiąca, a jego liście miały moc uzdrawiania narodów. W mieście nie będzie już nic przeklętego. Stanie w nim tron Boga i Baranka. Jego słudzy podejmą swe zadania. Będą oglądać Jego oblicze. Na swoich czołach będą nosić Jego imię. Nie zapadnie już noc. Światło lamp oraz słońca przestanie być potrzebne. Zajaśnieje nad nimi Pan, Bóg, a ich panowaniu nie będzie końca — na wieki. (Obj 22:1-5)
Przypomnijmy, że na początku biblijnej historii Bóg mieszkał w ogrodzie Eden z Adamem i Ewą, dzięki czemu cieszyli się oni Jego cudowną obecnością i bezpośrednim dostępem do Niego.
Tutaj, na końcu tej historii, Bóg przyprowadził swój lud z powrotem do ogrodu, gdzie mogą ponownie cieszyć się Jego bezpośrednią obecnością.
WNIOSEKI
Jak starałem się pokazać, jednym z najważniejszych i centralnych wątków przewijających się w całym Piśmie Świętym jest pragnienie Boga, aby być ze swoim ludem, mieszkać pośród ludzi, aby mieć z nami bliską relację.
Pokazałem 7 punktów tej historii:
- Bóg był obecny z ludźmi w Ogrodzie Eden;
- po wygnaniu zamieszkał wśród ludzi w przybytku Mojżesza
- a potem w świątyni Salomona.
- Ale po raz kolejny z powodu swoich grzechów ludzie utracili bliską obecność Boga mieszkającego pośród nich. Następnie Boża obecność ponownie zamieszkała z ludźmi na ziemi w osobie Jezusa Chrystusa.
- Kiedy Jezus wstąpił do nieba, aby zasiąść po prawicy Ojca, Duch Święty zstąpił na Jego naśladowców, jednocząc ich razem w nową „świątynię” Boga, miejsce, w którym On mieszka na ziemia.
- W czasie Millenium, po powrocie Pana, w Jerozolimie będzie stała przyszła Świątynia z Bożą obecnością w niej, oraz Pan Jezus, na wzór króla Dawida, będzie panował nad Izrael i nad całą ziemią.
- Kulminacja wszystkiego jest opisana w Objawieniu 21-22, gdzie Ojciec, Baranek i lud Boży mieszkają razem w nowych niebiosach i nowej ziemi.
PRZYPISY
[1] „Tak to właśnie go wygnał, a na wschód od ogrodu Eden ustawił cheruby z płomieniem wirującego miecza. Ich zadaniem było strzec drogi do drzewa życia.” (Rodz 3.24 )
[2] “27.13 Szerokość dziedzińca od strony wschodniej mierzyć będzie również pięćdziesiąt łokci: 27.14 piętnaście łokci zasłon na trzech słupach z ich trzema podstawami — z jednej strony 27.15 i piętnaście łokci zasłon na trzech słupach z ich trzema podstawami — z drugiej strony. 27.16 Środkową część boku będzie zajmować brama dziedzińca. Będzie tam kotara długości dwudziestu łokci, wykonana z fioletowej i szkarłatnej purpury, z karmazynu i ze skręconego bisioru, artystycznie haftowana, zawieszona na czterech słupach, umieszczonych na czterech podstawach.” (Wj 27:13-15)
[3] Wskazówki co do tego znajdujemy w Ezech 10:18-19, 11:1.
[4] Bojaźń i drżenie (dun. Frygt og Bæven) – filozoficzne dzieło Sørena Kierkegaarda, opublikowane w 1843.
[5] 1 Koryntian: 10.1 Nie chciałbym bowiem, bracia, abyście byli nieświadomi, że wszyscy nasi ojcowie byli pod obłokiem i wszyscy przeszli przez morze. 10.2 Wszyscy też zostali ochrzczeni w Mojżesza — w obłoku oraz w morzu.
[6] Immanuel, hbr. עִמָּנוּאֵל (immanu’el), oznacza ‘z nami Bóg’.
Obrazek: Jan z Patmos ogląda zstąpienie Nowej Jerozolimy od Boga. XIV-wieczna tkanina (Żródło: Wikimedia Commons)
Wszystkie pozostałe zdjęcia pochodzą z Wikipedia i są objęte licencją Creative Commons.
Autor: Artur Pluta